De tijdlijn van Leon Karssen | Het InstaMuseum

Deze week in het InstaMuseum: illustrator Leon Karssen (23).

Een blauwe naakte kat. Op twee poten. Met lange armen. En soms twee paar borsten. Het is een creatie die je je misschien niet zo 1-2-3 kan voorstellen, maar voor de Haagse illustrator Leon Karssen zijn dit soort ontwerpen de gewoonste zaak van de wereld. Inmiddels is de blauwe kat te vinden op lantaarnpalen en skateboards over de hele wereld, en neemt hij met zijn levendige tekeningen Instagram over. Tenminste, tot op zekere hoogte – want Leon krijgt steeds meer te maken met de duistere kant van Instagram: keiharde censuur.

Leon: Ik teken al sinds ik een peuter was. Het begon al goed want ik tekende op mijn vijfde al robotten met piemels en borsten. Tekenen werkte ook iets rustgevend. Ik had niet echt de beste thuissituatie toen ik opgroeide: mijn moeder was alleenstaand en heeft MS. Ik werd daarnaast ook erg gepest.

Toen ik veertien of vijftien was, begon ik met skaten. Dat had ook veel invloed op mijn creativiteit: hoe meer ik skatete, hoe creatiever ik werd. Rond mijn zestiende raakte ik geobsedeerd door tekenen. Het begon toen een skatevriend van mij – Dwight Hoogendijk – en ik via msn domme tekeningen naar elkaar stuurden die ik op Microsoft Paint maakte. Op een gegeven moment uploadde ik die illustraties op Facebook, waar ik goede reacties kreeg van mensen.

Ik ging van een topleerling op de basisschool naar meerdere malen blijven zitten op de middelbare school. In de vierde klas ging het goed, maar ik heb er toch voor gekozen om te stoppen. Ik heb daarna een paar maanden op het Grafisch Lyceum Rotterdam gezeten maar dat was niets voor mij. Het enige diploma dat ik heb, is een zwemdiploma, haha. Ik heb het mijzelf aangeleerd om te tekenen. 

Simpel, kleurrijk, schattig en grof.

Ik denk het wel. Het contrast tussen het schattige en het grove is volgens mij wel iets wat veel mensen aanspreekt. Over het algemeen geldt dat mensen wel goed reageren op alles wat er simpel en kleurrijk uitziet.

Ik vond katten altijd al leuke dieren en tekende ze ook wel vaak. Blauw is ook een lekkere kleur. Op een gegeven moment tekende ik vaak Nijntje en de Pokémon Mudkip in mijn schoolschriften. Ik vermoed dat daar onbewust de blauwe naakte katmeneer is uitgekomen. Ik heb deze ooit op mijn rooster getekend en het is toen blijven hangen. Ik heb het toen ontwikkeld tot de stijl die ik nu heb, met allemaal andere versies ervan.

Los van dat ik het gewoon grappig vind om te doen, is het leuk om mensen zo aan het praten te krijgen. Ik maak tekeningen met daarop grappen over veganisten of met gewaagde teksten. Die zijn dan vrij ironisch omdat ik zelf veganist ben. Ik ben een liefhebber van ironie en zelfspot, dus dat maakt het leuk. Er ontstaan vaak hele discussies tussen mijn volgers. Dat is best grappig en interessant om te zien waar deze naartoe gaan en waar ze op uit komen.

Ik heb inderdaad een haat-liefdeverhouding met Instagram. Het platform speelt een grote rol in de ontwikkeling van mijn carrière omdat ik daar een groot bereik heb. 

Het grootste deel van mijn volgers zit hier ook op: ik heb rond de honderdtwintigduizend volgers van over de hele wereld. Dat grote bereik was best leuk voor een lange tijd. Sinds Instagram is overgestapt van een feed met een chronologische volgorde naar een algoritme, is het bereik van mijn werk verminderd.

Daarnaast is het zo dat mensen mijn illustraties – soms voor de grap – rapporteren. Als dat vaak genoeg gebeurt, worden mijn foto’s verwijderd en word ik uit hashtags gehouden. Ik ben actief geweest op ieder populair platform: van Twitter tot Tumblr. Ik ben overal wel gerapporteerd of geblokkeerd geweest. Dus zo verbazingwekkend is het niet.

Toch vind ik het heel erg jammer dat dit gebeurt: het merendeel van de illustraties dat verwijderd wordt, gaat niet tegen de voorwaarden van Instagram in. Ik begrijp de overweging natuurlijk wel: Instagram wil een zo groot mogelijke groep aanspreken, en daar staat tegenover dat bepaalde ‘grove’ foto’s niet toegestaan zijn. Maar ik ben van mening dat je als artiest vrij moet kunnen zijn om een tekening zo mooi of zo grof mogelijk te maken. Wat mij betreft, is het simpel: als je iets niet wil zien, dan doe je dat niet. Ontvolg mij gewoon.

Ik ben ook bezig met het ontwikkelen van mijn werk offline: ik werk met merken en ben echt actief in de fysieke wereld. Dat gaat heel goed. Maar eerlijk gezegd: als ik geblokkeerd word op Instagram, dan is dat niet het einde van mijn merk. Het dan is natuurlijk wel een grote klap in m’n gezicht.

Vooral veel groeien, als mens en bedrijf. Ik wil mijn limieten opzoeken en mijzelf niet beperken tot alleen de skatewereld en kleding. Ik vind samenwerkingen met andere merken wel leuk, maar mijn doel is om uiteindelijk bijna alles zelf te kunnen produceren. Ik ben nu al op een punt dat ik me vroeger niet kon voorstellen. Ik had nooit gedacht dat ik hier een carrière van kon maken.