De tijdlijn van Maury van Loon | Het InstaMuseum

Deze week in het Instamuseum: beeldend kunstenaar en muzikante Maury van Loon . Maury begint in 2011 onder de naam Fall~ de scheidingslijn tussen de realiteit en het surreële te verkennen. In eerste instantie doet ze dat van achter de piano , maar illustratie en film komen er uiteindelijk bij.

Maury: “Op de basisschool tekende ik altijd draken. Altijd. Ik teken sowieso al sinds ik een pen kan vasthouden. Met muziek ben ik iets later gestart. Toen ik veertien was, heb ik een elektrische gitaar gekocht. Ik wilde eigenlijk een piano, maar dat was niet erg praktisch in ons huis. Uiteindelijk heb ik er lekker toch een aangeschaft. Met mijn eerste nummer werd ik tweede bij de lokale Kunstbende en vanaf dat moment wist ik dat er ‘iets’ zat.”

“Ik ben uiteindelijk compositie gaan studeren in Engeland. Het was een brede opleiding. Mijn afstudeeropdracht was mijn muziek, gecombineerd met een film die ik zelf in elkaar heb geklust. Fall~ heeft ook in die tijd altijd wel een plekje gehad.”

Toen jij begon met creëren onder de naam Fall ~ , had je toen de intentie om alles onder één titel te doen?

“Nee, het is echt zo gegroeid. Ik kan niet zeggen dat het ‘per ongeluk’ is gebeurd, maar het is wel allemaal onvoorzien samengevallen. Alles wat ik maak komt natuurlijk uit dezelfde bron. In dat opzicht is het logisch dat beeld en muziek onder één naam verschijnen. Ik heb het toen ‘Fall ~ ‘ genoemd, maar het zijn eigenlijk gewoon mijn gevoelens die ik niet met woorden kan uitdrukken. Ik merk ook dat Fall ~ op een lager pitje staat als ik me goed voel. Als ik echt diep in de put zit, dan maak ik mijn beste werk.”

“Verschillende gevoelens komen in verschillende kunstdisciplines tot uiting. Ik denk dat ze wel raakvlakken hebben, maar als ik een muziekstuk schrijf is dat voor mij een stuk abstracter dan wanneer ik iets teken. Ik heb muziek altijd ervaren als pure emotie, terwijl de kunst het stukje verwerking is wat erachteraan komt. Het visuele is het gemakkelijker te begrijpen. Ik zou mijn werk heel graag willen animeren, om het allemaal samen te brengen, maar animatie is moeilijk en tijdrovend. Ik werk nu wel samen met een filmmaker. We zitten in een zelfde soort flow, dus dat werkt heel lekker.”

“Ja, daarom doe ik dat ook niet echt. Ik zou nooit iets zeggen als ‘Ja, deze tekening staat dus voor eenzaamheid, want vroeger, op de basisschool, et cetera.’ Mensen komen vaak naar me toe na mijn muziek gehoord te hebben om me te vertellen dat het ‘iets met ze doet’, maar ik heb zelf niet echt een idee daarover. Ik vind het mooi klinken. Specifieker dan dat kan ik niet worden. Het is iets dat je moet voelen, met woorden kun je het niet navertellen. Een beetje als bij dromen. Ik wil wel toelichten, maar ik ga mijn eigen werk niet analyseren. Dat is niet aan mij. Ik uit me en het dan is het puur voor de ander.”

“Ik heb altijd een soort affiniteit gehad voor het grijze gebied tussen wakker worden en dromen. Ik zone zelf heel snel weg, waarna ik dan in een soort limbo terecht kom. Misschien is het wel het vluchten van de realiteit. Toch is mijn werk nooit helemaal ongrijpbaar. Het speelt zich af in een soort parallel universum: ik creëer daar mijn eigen comfortzone, terwijl ik dingen die ik hier meemaak verwerk. “

“Ik kijk echt heel veel films. Het liefst ook meerdere malen opnieuw. Ik exploreer eigenlijk alles en vervolgens blijft er dan een beetje hangen, wat ik vervolgens op repeat zet. Soms kijk ik één film drie keer per week. Gisteren was ik bijvoorbeeld niet bereikbaar omdat ik wéér een Lord of the Rings marathon aan het houden was. Alle drie achter elkaar. Dertieneneenhalf uur.”

“Ik wil naar een punt in mijn leven waarop ik totaal onafhankelijk werk kan maken. Ik hoef niet per se Oscars te winnen, maar ik wil gewoon geen stress. Geen auto van 200 euro volladen met spullen van 5000 euro om naar een optreden te gaan en vervolgens niet betaald te krijgen. Ik zou zakelijk sterker willen worden, maar ik wil ook mezelf blijven. Qua kunst wil ik meer samenwerken, om op die manier meer te experimenteren. Dat kan met film, maar het kan ook op het gebied van theater, dans of spoken word.”

“Ik zie het puur als een tool om mensen mee te bereiken. Het is gewoon marketing. Maar ja, het is dus wel best onpersoonlijk. Ik denk dat ik liever in een wereld zonder Instagram zou leven. Het contact is gemakkelijk gemaakt, maar daardoor ook vluchtig en zo weer vergeten. Je bent iemand, in de grote zee van iemanden, die allemaal iemand willen zijn.”