Sory, zulen we weer vrienden zijn?

Voor ze gingen slapen hadden de kinderen nog even mogen spelen gisteravond. Een briefje op het kleed van de kamer van de jongste herinnerde eraan.

‘Sory

Zulen we weer vrienden zijn?’

stond er in het ferme handschrift van een groep 4-leerling.

In grote groep-6 hanepoten was er een ‘R’ toegevoegd aan het woord ‘Sory’. Daaronder stond geschreven: ‘Oke’.

Het conflict was niet meer te achterhalen, maar de verzoening deed een verhaal vermoeden van mokkende jongens op respectievelijke jongenskamers en effectieve onder-de-deur-door-post. Er hoefde kennelijk niet meer nagepraat te worden over wie wat had gedaan. Ze wilden allebei langer spelen en dat kon alleen als de ruzie voorbij was. Dus besloten ze de ruzie te beëindigen. Het ‘Sory’ van de een was voldoende knieval voor de ander geweest. Het was weer goed.

Het was even niet gezellig, en toen weer wel. Meestal is daar de interventie van een ouder voor nodig. Het beste werkt dit: eerst mag de een vertellen wat er volgens hem is gebeurd, zonder dat de ander mag onderbreken. Daarna doet de ander zijn verhaal, waarin de schuldvraag meestal anders blijkt te liggen. De ouder in kwestie denkt nog dat het uitgepraat moet worden, dat er tot op de bodem moet worden uitgezocht wie er nou gelijk had, maar dat is meestal niet zo. Ze willen gewoon allebei hun verhaal laten horen, dan beginnen ze meestal te lachen en wordt er weer gespeeld.

Deze keer was er dus zelfs geen uitgesproken verslaggeving nodig. ‘Sory’ volstond.

‘Zulen we weer vrienden zijn?’

Dominee de Breij zag er een preek in, die ze u zo post-Pasen niet kan onthouden. Want, lieve lezers en beste lezeressen, zouden we allemaal niet wat langer met elkaar willen spelen? En zouden we allemaal niet wat vaker gewoon ‘Sory’ moeten zeggen?

Waarom altijd dat uitpraten, dat haarkloven over elkaars motieven en erkennen wat er in je jeugd is misgegaan waardoor je nou eenmaal altijd zus-en-zo reageert wanneer iemand iets zegt over je kwaliteiten bij het inruimen van de vaatwasser?

Waarom tot de laatste komma door neuzelen over wie te links en wie te rechts en wie er hélemaal niks van snapt en nee jij-in-jouw-bubbel-begrijpt-niet van-de-echte-wereld-nee-jij-dan-met-je-gelul-prettige-dag-nog – of soortgelijke aanvaringen op sociale media?

Waarom tot de bodem uitzoeken wie er is begonnen met nucleaire wapens neerzetten, waarom niet zeggen: we hebben er allebei veel te veel, we kunnen ze net zo goed allemaal wegdoen want we zetten ze toch alleen maar neer zodat de ander ze niet als eerste gebruikt?

Waarom diplomaten uitzetten, spionnen vergiftigen, nepnieuws verspreiden, verkiezingen manipuleren? Nou ja, waarschijnlijk omdat de wereld, ondanks wat de dominee zelf graag zou willen, niet bestaat uit schattige broertjes die graag nog even willen opblijven.