Rapper Fresku: 'Ik voel me soms alsof ik mijn successen bluf'

In de zevende aflevering van De Geknipte Gast komt rapper Fresku langs bij Özcan Akyol in de barbershop. Hij vertelt openhartig hoe zijn jeugd hem heeft gevormd en hoe de angsten en twijfels die toen zijn ontstaan hem nog lange tijd hebben achtervolgd.

'Mijn vader was meer van: als volgende week jouw rapport slecht is, dan krijg je klappen', vertelt Fresku aan Özcan. 'Zo ging dat nou eenmaal, je ziet het bij je neven, je ziet het bij iedereen.'

Roy Reymound, beter bekend als Fresku, groeit op bij zijn moeder in Nederland. Op zevenjarige leeftijd verhuist hij naar Curaçao om bij zijn vader te gaan wonen. 'Ik kende mijn vader nog helemaal niet zo goed en ik kende de Antilliaanse cultuur nog minder', vertelt hij. 'Je kan je voorstellen dat dat trauma's met zich meebrengt.' De harde manier van opvoeden zorgt ervoor, zo herinnert hij zich, dat hij leert om 'niets te bevragen'. 'Vooral op die leeftijd ontstaat een makkelijke meegaandheid. Dat je bijna denkt: "Ik wil niet laten zien dat ik mama mis." Daar was geen ruimte voor. Maar er was ook geen ruimte om kritisch te zijn op de manier hoe dingen anders gingen (dan bij zijn moeder in Nederland, red.).'

'Maar het ging verder dan dat', vervolgt hij. Zo kan hij het schoolbord niet lezen, maar heeft niemand door dat hij een bril nodig heeft. 'Ik kende de maanden niet totdat ik 21 was. Ik schaam me daarvoor (...) en ik heb ook het idee dat mensen helemaal geshockt zouden zijn als ze dat wisten, omdat ik sociaal genoeg was om mezelf slim, capabel en gewoon als iemand neer te zetten die niet dom was, en die zich ook niet dom voelde.'

'Achteraf denk ik niet dat ik dom was, maar ik voelde me heel dom. Die situatie staat bijna symbool voor hoe ik me überhaupt soms voel in het leven: het gevoel dat ik mijn successen bluf.' Hoewel Fresku al jarenlang veel lof ontvangt voor zijn muziek en regelmatig de beste rapper van Nederland is genoemd, zegt hij soms last te hebben van het 'imposter syndroom'. 'Dat je echt het gevoel hebt dat je het allemaal niet waard bent.'

Toch weet hij nu beter dan eerst met zijn onzekerheden om te gaan. 'Ik ga richting de veertig nu. En ik ben nu wel op een punt dat ik veel beter besef wat er aan de hand was.' Hij voelt nog steeds schaamte, vertelt hij, maar langzamerhand groeit het vertrouwen in zichzelf. 'Ik mag ook enorm trots zijn. En nog steeds is het een mond vol: ik ben trots op mezelf, ik houd van mezelf. Dat was nooit iets natuurlijks.'