Shannon (24) over de vlucht in haar eetstoornis: 'Ik kon niet eens naar mezelf kijken'

Shannon (24) deelt in De Uitvlucht haar verhaal over een moeilijke jeugd en haar strijd met emoties. Om maar niet te voelen, vluchtte ze in een eetstoornis: 'Je zag mijn botten, maar zelfs dat vond ik niet goed genoeg.'

'Ik kon gewoon geen kind zijn. Ik moest me altijd bezighouden met het huishouden; koken en van alles en nog wat', vertelt Shannon (24) over haar jeugd. De ziektes van haar ouders drukten een blijvende stempel op haar leven. 'Mijn vader kreeg in 2014 een hartaanval. Dat was een heftige periode: hij werd twee keer geopereerd. Ik moest hem verzorgen, maar ook naar school gaan.' Twee jaar later komt haar moeder in het ziekenhuis te liggen na een epileptische aanval. 'Ik had haar gevonden', licht Shannon toe. 'Dus dat was een traumatische ervaring.'

Ruimte om haar emoties toe te laten heeft Shannon niet. Daarnaast leert ze al snel te geloven dat huilen een teken van zwakte is. 'Het was alleen maar doorgaan en doorgaan en niet veel erbij nadenken (...) ik merk dat ik daar soms nog steeds last van heb. Omdat ik soms mijn emoties gewoon niet wil voelen (...) en het wegstop. Dat gaat automatisch.'

Op twaalfjarige leeftijd ontwikkelt Shannon een eetstoornis. 'Het begon eigenlijk bij de schoolarts. Die vertelde dat ik moest gaan afvallen, omdat je allerlei ziektes krijgt met overgewicht.' Wat begint met afvallen, groeit al snel uit tot een obsessie. Op haar dieptepunt eet Shannon nog maar twee keer per dag, terwijl ze ook twee keer per dag intensief sport. Achteraf beseft ze dat het een manier was om haar emoties te onderdrukken.

'Ik was echt verslaafd aan sporten en afvallen', legt ze uit. 'Ik was heel streng voor mezelf. (...) ik kon niet eens naar mezelf kijken. Je zag mijn botten, maar zelfs dat vond ik gewoon niet goed genoeg; ik moest nog meer botten laten zien. Zo ziek was ik wel.'

Inmiddels gaat het beter met Shannon. Ze zoekt nu naar gezondere manieren om met haar emoties om te gaan. 'Als ik het niet wil voelen, dan plan ik mijn hele dag vol. Dan ben ik daardoor wel oververmoeid, maar dan voel ik alleen die vermoeidheid en niet de emoties. Gelukkig krijg ik daar wel begeleiding in.'

Shannon ervaart de grootste uitdaging in mild zijn naar zichzelf. Als ze iets kon veranderen, 'dan zou het wel zijn dat ik niet zo onzeker hoef te zijn. En ook niet zo streng voor mezelf hoef te zijn. (...) het is niet dat ik me ongelukkig voel. Ik denk dat ik nog op zoek ben naar wat mij gelukkig maakt'.