Acteur Marcel Musters over zijn burn-out: ‘Ik kon niks meer’

In de twaalfde aflevering van De Geknipte Gast komt acteur Marcel Musters langs bij Özcan Akyol in de barbershop. Na jarenlange roofbouw op zijn lichaam en geest, resulterend in een zware burn-out, besloot hij zijn carrière te herzien.

Al op jonge leeftijd leert Marcel dat hij een leven in de schijnwerpers ambieert: ‘Toen ik me realiseerde dat ik dood zou gaan; dat was echt een shock. Ik was misschien zeven of acht. Daar ben ik zo bang van geworden dat ik dacht: dan moet ik iets doen wat ze nooit vergeten.’ Hij wil daarom sporen achterlaten voor anderen. ‘Toen zag ik later een uitreiking van het filmfestival of een Televizier-Ring en daar werd heel erg geklapt voor een meneer die daar stond. Hij was heel erg blij en iedereen was blij.  En toen dacht ik: dit wil ik. Ik wil ook dat ze klappen voor mij en dat ik blij ben.’ Met terugwerkende kracht weet Marcel nu dat hij de droom van dat jongetje heeft nageleefd. Het zat alleen niet in zijn natuur om zichzelf naar voren te schuiven: ‘Ik was wel verlegen, maar ik heb altijd gedacht: ik wil niet verlegen zijn, ik moet eroverheen. Dat heb ik eigenlijk heel mijn leven gedaan, realiseer ik me nu. Dat ik vaak, eigenlijk altijd, dingen doe die ik niet durf. (…) en daar ben ik mee gestopt.’

Marcel durft in eerste instantie niet naar de toneelschool; hij vindt zichzelf niet ‘artistiek’ genoeg. Pas op zijn drieëntwintigste forceert hij zichtzelf om auditie te doen voor een vooropleiding in Amsterdam. De piekjaren van zijn werk als acteur zijn ‘bizar’: ‘Ik moet er echt niet meer aan denken. Ik was gewoon elke dag aan het filmen, of ik was elke dag aan het filmen én spelen.’ Iets waar hij op de toneelschool al op wordt voorbereid: ‘Toen ik op de toneelschool kwam zeiden ze al: je bent dag en nacht acteur.’ De constante werkdruk ‘hoorde erbij’ volgens menig collega, aldus Marcel. Bij nader inzien, en door gesprekken met inspirerende vrouwen in zijn podcast De 100 Vrouwen van Marcel, leert hij dat dit echt niet zo had hoeven zijn: ‘Ik heb nu soms spijt dat ik zoveel tijd en energie heb gebruikt voor toneelstukjes en spelen in… weet je: als je tachtig keer moet spelen in het land; dat is killing. Als ik dat niet had gedaan had ik die energie ook kunnen gebruiken om de wereld… om echt initiatieven te nemen, om de wereld beter te maken.’ Hij krijgt uiteindelijk gezondheidsproblemen: ‘Ik kon niks meer. Dat hoor je altijd van mensen met een burn-out, maar ik wist niet wat een burn-out was.’

Na een half jaar op de bank zitten ‘zonder te weten wat er aan de hand was’ zoekt hij hulp. Tijdens therapiesessies leert Marcel zichtzelf beter kennen en komt hij erachter dat hij door de jaren heen totale roofbouw heeft gepleegd op zijn lichaam en geest. Hij stopt met acteren: ‘Het is zo fijn. (…) ik heb tijd, als ik de straat op ga… Ik kan gewoon een kwartier met iemand praten, wat ik superleuk vind! Er is een heel leven wat ik heb overgeslagen en dat kan ik nu inhalen.’

Bekijk het hele interview met Marcel Musters bij De Geknipte Gast op NPO Start.