Hoe ga je om met een kinderwens als je terminaal ziek bent?

Stel je voor: je leeft vol hoop en dromen voor de toekomst, maar dan krijg je te horen dat je doodgaat. Voor Over Mijn Lijk oud-deelnemers Jegor en Roy werd dit werkelijkheid. Ondanks hun terminale ziektes kozen ze voor het vaderschap.

In de derde aflevering van de Over Mijn Lijk-podcast spreekt Tim Hofman de vaders Jegor en Roy: Jegor is 3,5 maand geleden vader geworden van zoon Lev en Roy is vader van de 3-jarige Scott. Halverwege de podcast sluit ook de 22-jarige Lennart aan, de zoon van oud-deelnemer Marianne die in 2016 overleed aan de gevolgen van uitgezaaide baarmoederhalskanker.

Roy: ‘We hadden sowieso al een kinderwens voordat ik ziek werd, maar wij hadden zoiets van: je gaat eerst je leven leiden.’ Toen er een hersentumor bij Roy werd geconstateerd ging het een stuk sneller: ‘Ik zou aan de chemo’s kunnen gaan, ik zou bestraald kunnen worden, dat soort dingen. En ja, we weten allemaal dat het ook heel slecht is voor het mannelijke gebeuren.’  Wegens de kans op impotentie en de bestaande kinderwens hebben Roy en zijn vrouw Annick toen gelijk stappen ondernomen. Ook Jegor herinnert zich het moment nog heel goed: tijdens zijn behandeling in Frankrijk zei een arts: ‘Je moet nu beginnen met langetermijnprojecten want voor je het weet groeit het (de hersentumor, red.) weer keihard en dan is het te laat.’

De oud-deelnemers halen beiden veel positiviteit uit het vaderschap. Jegor: ‘De ultieme verantwoordelijkheid geeft mij levensenergie; het gaat niet meer om mij. Want ook al voel ik me heel slecht door een tumor of weet ik veel voor andere zaken, het gaat niet meer om mij. We gaan alleen maar voor hem.’ Roy stemt hiermee in: ‘Het is veel meer dan ik hoopte, dat ik elke dag met hem ben. Van kleins af aan tot nu.’

Nadat Lennart aanschuift, kijken ze een fragment waarin de toen 12-jarige zoon van Marianne vertelt over het moment dat hij hoorde dat zijn moeder zou doodgaan. ‘Toen zei ik: "Mam, ga je dood" en toen zei ze: "Dat kan."' Het verhaal raakt Jegor: ‘Ik vind het confronterend (…) ik ben heel erg bang dat mijn kind zo meteen over mij praat.’ Lennart denkt nog dagelijks aan zijn moeder: ‘Toen mijn moeder nog niet ziek was, ging het ook wel door je hoofd van: wat nou als één van je ouders er niet meer zou zijn? Toen werd dat werkelijkheid en dat is het verschrikkelijkste wat je maar kan bedenken. Dat zit heel diep.’

Voor beiden is er, voor nu, geen wens voor een tweede kind. De heren genieten van het hier en nu, ondanks de omstandigheden waarin ze leven. Roy: ‘Mocht er ooit een hele mooie behandeling zijn en we zijn helemaal genezen, dan staat de deur wagenwijd open.’