Skateboarder Candy Jacobs: 'Ik ga telkens een fysieke en ook wel mentale grens over'

Haar eerste Olympische Spelen liep uit op een deceptie, maar zelfs met een gouden medaille was skateboarder Candy Jacobs niet tevreden geweest.

De Limburgse skateboarder Candy Jacobs (32) zit met een boek en een kop thee in een koffietentje in Venlo, de stad waar ze vele uren op haar skateboard heeft doorgebracht. En nog steeds doorbrengt, nu in haar eigen skatepark. Hoe rustig ze op het eerste gezicht lijkt, eigenlijk is de skateboarder, ook naar eigen zeggen, erg druk. Die energie merk je zodra ze begint te vertellen.

Druk kind
Op haar dertiende begon Jacobs met skaten, eigenlijk uit verveling.

‘Ik was een druk kind. Op een dag heeft mijn moeder me bij een skatepark afgezet om me twee uur later weer op te halen.’

Dat het skaten gepaard gaat met veel vallen en opstaan, zien we terug in de documentaire.

Corona
Zo raakte Jacobs in de aanloop naar de Spelen zwaar geblesseerd aan haar knie. Na een lange revalidatieperiode kreeg ze in Tokio opnieuw een tegenvaller te verwerken. Ze testte positief op het coronavirus en bracht noodgedwongen tien dagen in isolatie door. Haar olympische droom viel in duigen. ‘Terug in Nederland herkende ik mezelf niet meer. Er kwam veel op me af door alle media-aandacht. En de documentaire natuurlijk, die was nog niet af. De verhaallijn moest worden omgegooid. Eigenlijk nu, ruim een jaar later, ben ik die dagen in isolatie pas echt aan het verwerken.’

‘Toch ben ik achteraf gezien dankbaar dat het zo is gelopen. Hoe waardeloos ik me heb gevoeld, ik zie nu in dat mijn verhaal voor andere mensen inspirerend is geweest. Ook ben ik in therapie gegaan, dat heeft me geholpen. Onder andere om vriendelijker voor mezelf te zijn, niet zo streng. En ik kan eindelijk weer skaten zonder pijn. Het skaten gaat zelfs beter dan ooit.’

Zoektocht naar zichzelf
Die zware dagen in Tokio hebben waardevolle inzichten opgeleverd, maar Jacobs heeft haar toekomst opnieuw vorm moeten geven. Voor het eerst in haar leven verloor ze het plezier in skateboarden en miste ze een stip aan de horizon. ‘Ik had niet verwacht dat het voor mij zo moeilijk zou zijn om zonder doel te leven. Ik moest ondervinden wie ik ben zónder skateboard. Het is nog steeds een zoektocht. Iedere dag mag je opnieuw kiezen wie je wil zijn, met je eigen dromen en doelen. Ik heb geleerd dat je altijd de mogelijkheid hebt om een andere weg in te slaan.’

Als Jacobs wel had deelgenomen aan de Spelen in Tokio, was ze wellicht op dezelfde plek geweest als waar ze nu is. ‘Stel dat ik - in het beste scenario - goud gewonnen had, dan was ik daar denk ik ook niet tevreden mee geweest. Wat ik heb ingezien, is dat ik altijd op zoek ben naar meer: meer prikkels, meer adrenaline. Met skaten wil ik de buitenwereld laten zien dat ik de moeite waard ben, maar ik ben erachter gekomen dat ik het gevoel dat ik zoek in mezelf moet gaan vinden.’

Niet meer ten koste van alles
Nu betekent deze zelfkennis niet dat ze haar skateboard aan de wilgen heeft gehangen: ze richt zich nu op de Olympische Spelen van Parijs in 2024. ‘De weg naar de Spelen was pittig. Ik belandde in een bepaald stramien, terwijl ik gewend ben om heel vrij te leven. Toch vind ik de route ernaartoe een geweldige uitdaging en geniet ik van de wedstrijden zelf. De Spelen in Parijs zijn het proberen waard, maar niet meer ten koste van alles. Ik heb aan mezelf al bewezen dat ik het kan halen, dus ik zie de Spelen als een bonus.’

En haar toekomst na Parijs?

‘Over vijf jaar heb ik hopelijk nog meer rust gevonden in mezelf. Ik hoop dat mijn eigen skatepark goed loopt, dat ik een huisje heb in Portugal en dat ik als persoon impact kan maken op de wereld om me heen.’