Zwanger naar een festival: goed idee?

Festivallen als je zwanger bent. Is dat een goed idee? Waarom wel? En waarom niet? En als je gaat wat kan je dan verwachten?

Met 34 weken festivallen: kan dat wel? Ik check oom Google en spot een onderzoek van Bart Vinck van de Uni van Gent uit 2017. Daaruit blijkt dat de filtering van muziek door de buikwand maar tot vijf decibel gaat. En dat een langdurige blootstelling aan harde muziek gehoorbeschadiging kan geven. Het advies? Je kan beter niet festivallen als je zwanger bent.

Toch gek dat er alleen over festivals gesproken wordt. En niet over uitgaan of concerten. Waar zit ‘m dan het verschil? Uiteindelijk vind ik het in een van de vele artikelen over dit onderzoek. Met ‘landurige blootstelling’ doelen ze op situaties waarin de baby acht uur achtereen in de herrie zit. Iets wat op een weekender makkelijk kan gebeuren.

Check. Mijn plan voor een weekender gaat uit de agenda. Ik besluit lekker rustig aan te doen en zo zit ik op de ochtend van Paaspop zaterdag aan mijn bakkie koffie (want já, dat mag tegenwoordig weer) kwispelend deze woorden te tikken. We gaan het doen. Eén dagje, rustig aan, maar MAN, wat heb ik er zin in!

Ik was om precies te zijn zes maanden oud toen ik op mijn eerste festival stond. Of nou ja, stond. Dat was de tijd dat ik nog chill rondgereden werd. Ik was – eh lag – op Pinkpop. En vanaf die dag, tot en met mijn twaalfde levensjaar ging ik mee met de vriendengroep van m’n vader en moeder.

Toen ik drie was ontmoette ik daar, in de zandbak die papa voor mij gemaakt had, mijn huidige vriend Tim. Je kan wel stellen dat festivals ons dus ietwat in het bloed zitten. Inmiddels zijn we flink wat jaren en festivals verder. En nu groeit er een mensje in mij. Eentje waarbij ik niet kan wachten om ‘m de festivalwereld te laten zien.

Toen ik vier maanden zwanger was ging ik naar Sneeuwbalfestival. Een winterfestival in Utrecht. Het was zijn eerste aanraking met die wereld. Bewapend met een dikke winterjas maakte dat kleine mensje in mij zijn eerste festivalmeters.

Inmiddels ben ik 34 weken zwanger. En past mijn toeter bij lange na niet meer in een jas. Maar de goden zijn de festivallers - weer eens - goed gezind. Het wordt op deze prachtige bijna paasdag maar liefst 25 graden, en ik ga naar Paaspop.

Eerste plus van Paaspop: de afstanden. De parkeerplaats, de camping en het terrein liggen lekker dicht bij elkaar. Dus in no time bevind ik mij met mijn eerste 0.0 op het terrein. En in nog geen tien minuten hadden we een zitplek in het zonnetje dankzij een meisje die vorig jaar “precies zo” erbij liep. Het eerste ‘moeders onderlingetje’ waar m’n nekharen niet van overeind schoten.

Al snel stoot mijn vriend mij aan. En daarna een vriendinnetje. Zij zien wat mij ook al opviel. Ik ben absoluut niet de enige met een toeter. Mooi ook, hoe je dat normaal gewoon niet ziet. En iedereen doet ook gewoon superchill. Krijg je dan geen enkele opmerkingen naar je hoofd geslingerd?

Oh jawel. Eentje, vol afgunst door een duidelijk ietwat benevelde jongen. Dat ik zwanger én dus ‘beresterk’ was. “Dat is niet eerlijk.” En van een olijk duo met grote kijkers die mij in het vizier krijgen wanneer ik nét een veel te lekkere wafel naar binnen schuif. "Oh maar jij verdient 'm ook! Kiek dan wat een mooi buikje. Dat wordt een voetballer, ik zeg het je!" Kijk dan wat ze heeft!" "Ohhhh is dat je eerste? Oh dat gaat zo fantastisch worden! Oh wat leuk, ik word er helemaal blij van!"

Sowieso valt het me op hoe blij mensen van een buik worden. Jongens ook. Dat blijf ik toch bijzonder vinden. Wellicht een evolutiedingetje. Of iets waar Freud vast nog een mooie theorie van in z’n oude krakerige kast heeft liggen. Hoe dan ook, dit was allesbehalve wat ik ervan verwacht had.

Oh ja, en vergeet in godsnaam je borsten niet. Die staan natuurlijk opeens op standje silicoon. Iedereen gaat daar verschillend mee om. Maar voor mij – met mijn normaliter bescheiden gevel – is dat een feestje. Dus ja, natuurlijk mogen die ook schitteren.

Het resultaat? Bekenden omhelzen je, kijken even naar je buik en dwalen dan al snel af naar je triomfantelijke voorgevel. “Kijk je borsten! Jongens, heb je de borsten van Tjeerd z’n nichtje al gezien!” En wie er niet over begint wijs ik er zelf op. Want zeg nou eerlijk, zoiets is toch prachtig? Nou ja, en verder zijn ze vooral retetrots dat je er bent.

Omdat die kleine in je buik al een prima gehoor heeft sta je niet meer vooraan te beuken, hoe leuk ook. Maar settel je je achteraan. En dat is ook best prima voor een keertje. Sommige vinden dat sowieso al een top spot. Zo zie je de show beter, kan je ook nog eens een praatje maken en sta je vaak dichter bij de bar. Príma voor een keertje.

Verder gaf mijn kleine perfect aan wat ie wel of niet kon waarderen. Bij lagere bpm’s chillde hij ‘m en wanneer de beat op standje ‘stresshart’ kwam werd ie onrustig. Oh, en bij de karaoketent, maar dat kan ook door de niet al te grote zangtalenten zijn. Dus die liet ik even voor wat ze waren en bleef verder niet te lang in de tenten. Daar was het ook veel te lekker weer voor.

Oké, je mag dus niet drinken. Maar hé, dat ben je inmiddels ook al gewend. En tegenwoordig verkopen ze op praktisch alle festivals 0.0 biertjes. Verder kan je twee kanten op. 1. Je geeft gewoon geen reet uit (bij de meeste festivals kan je je flesje prima vullen op de wc’s).

Of 2. Je geeft je munten uit aan al het andere fijns waar je normaal geen oog voor hebt. Zo is er tegenwoordig zo machtigveel lekker eten. Snoepstands, suikerspinautomaten, verse wafels, koffietentjes, keukens van over de hele wereld, ijsjes en… zelfs slush puppy. Genieten! En die sugar rush houdt je ook meteen extra op de been.

Je bent natuurlijk wat minder lang mobiel. Dus is het zaak vaak te zitten. Voor velen de normaalste zaak van de wereld. Maar ik ben gewend om continu aan de wandel te zijn. Dus daar moest ik wel even streng zijn voor mezelf. Maar dat zijn eigenlijk ook altijd weer de momenten dat je de prachtigste mensen ontmoet.

Verder heeft je hoofd de afleiding wel nodig, want als je even een half uurtje stilstaat word je moe. Gelukkig is dat er volop. Dus dartel en dans ik lekker door. Uiteindelijk is het vooral m’n fysiek dat er klaar mee is. En dat ontdek ik eigenlijk pas wanneer ik vol goede moed naar de laatste DJ waggel en ik m’n bekkenbodem voel smeken voor de aftocht.

Mijn korte versie? DOE HET! Het is zó fijn om even uit die pre-babybubbel te zijn. Maar zorg wel voor genoeg rustmomentjes. En kies je festival goed uit. Paaspop is een speeltuin voor iedereen. Van waggelend met je toeter tot kaal met glitters op je hoofd in een rolstoel. En van giechelend met je veertienjarige dinnies tot vergrijst met je blote bast en je al even grijze chickie. Dik, dun, groot of klein. Op Paaspop mag je gewoon simpelweg 'zijn'.

Zo’n soort festival is wellicht ook nét wat chiller dan een hip bikinihipsterfestijn. Maar wat je ook kiest, pak op tijd je rust, luister naar je lijf, naar dat minilijf daarbinnen en GENIET!

-  Suzanne