Jayden: 'Kijk niet weg van het geweld in de jeugdzorg'

In het Huis der Provincie in Arnhem houden de tien beste jonge debaters een speech. Jayden: ‘Kijk niet weg van het geweld in de jeugdzorg.'

'Hier is geen afscheid; slechts een bak met mijn spullen en sokken. Kijk ik naar huis, en de politieauto is vertrokken.'

'We rijden weg. Weg van thuis. We rijden weg, en ik wilde niet weg. Samen met mijn broertje en zussen word ik uit huis geplaatst. Jeugdzorg dacht daar goed aan te doen. Voor mij geldt dat niet, en dat is zo voor meer kinderen die te maken krijgen met jeugdzorg. Jaarlijks zijn er ruim veertigduizend kinderen die niet bij hun ouders opgroeien in Nederland, maar in het jeugdzorgsysteem. Vaak zonder communicatie en waarbij families onbedoeld worden ontwricht. In families waar hulp en steun nodig is, wordt het idee om kinderen gedwongen in een systeem te plaatsen gezien als een oplossing.

Als kind beland je dan ook in een systeem waarin je geen autonomie hebt. Ik heb dat zelf altijd meegedragen. Op zevenjarige leeftijd zag ik hoe mijn familie uit elkaar werd gehaald. Ik word naar een geheime locatie gebracht, onthecht van mijn familie die ik zo nodig had. Beslissingen worden voor mij genomen. En het feit dat ik mijn zusje zes keer per jaar voor twee uur zie, is hier normaal. Hoe kan ik een deel van mijn familie vormen als ik geen deel mag zijn van hun heden?'

'Met de jaren zie ik hoe contact met familie afbrokkelt. Ik ga van plek naar plek, en op geen één plek was het veiliger dan thuis. Ik heb het over psychisch geweld. Fysiek geweld. Ik werd getraumatiseerd, ik was onvoldoende beschermd en mijn stem werd niet gehoord.

Overleven is het enige gevoel dat telt in de jeugdzorg. Hoe kan het zijn dat na het uitkomen van het rapport van Commissie De Winter – waaruit blijkt dat 75% van de kinderen in de jeugdzorg geweld meemaakt – er nog steeds voor wordt gekozen om kinderen in dat systeem te plaatsen? Er wordt eerder geneigd de wil van het kind in te vullen, maar de stem waarover het allemaal gaat, die wordt genegeerd.

Ik heb het over het jeugdzorgsysteem waar kinderrechten massaal worden geschonden. Waar er levensbepalende beslissingen worden gemaakt, zonder dat er echt wordt gekeken of het wel nodig is. Waar er een pleister voor het bloeden wordt geplakt, die de oorzaak niet zal oplossen. Waarbij al deze kinderen, waaronder ik, worden beschadigd. Allemaal omdat onze stem niet wordt gehoord. Laat het belang van het kind meetellen. Kijk niet weg van het geweld in de jeugdzorg. Erken het. Stop met het invullen wat je denkt dat goed zal zijn voor een kind, en begin te luisteren.'