Anna (18) werd geadopteerd uit Zuid-Afrika: 'Er is niemand die op mij lijkt'

Anna (18) werd zeventien jaar geleden door haar adoptiemoeder Annemieke Figee geadopteerd uit Zuid-Afrika. Even later volgde er ook nog een adoptiezoon. Hoe kijkt Anna hierop terug?

'Het was voor mij altijd een feestje', vertelt Anna in Bar Laat over de dag waarop zij en haar ouders jaarlijks terugblikken op het moment dat zij naar Nederland kwam. 'Ik denk dat ik er pas de afgelopen twee jaar echt over na ben gaan denken. Ik ben nu volwassen genoeg om na te denken over hoe het nu eigenlijk is. Toen ik klein was, was het als een tweede verjaardag (...) nu ben ik daar wel anders naar gaan kijken.'

De afgelopen jaren kwamen er veel misstanden over intercontinentale adopties aan het licht. Het leidde zelfs tot een adoptiestop. Moeders werden (financieel) onder druk gezet om hun kinderen af te staan en in sommige landen was er zelfs sprake van zogenaamde 'baby farms', waar moeders verbleven met het doel kinderen te baren voor de intercontinentale adoptie. Adoptiemoeder Annemieke Figee heeft van haar eigen zoektocht een podcast gemaakt, De optie adoptie.

Soms wordt de naam van een kind na de adoptie veranderd. Zo kreeg Anna met haar komst naar Nederland bijvoorbeeld een andere naam. In Zuid-Afrika had ze de naam Wendy gekregen. 'Ik denk dat jullie het meer eigen wilden maken, omdat mijn naam door iemand anders was gegeven', zegt Anna hierover tegen haar adoptiemoeder Annemieke. 'Maar ja, het was wel mijn Zuid-Afrikaanse naam. En toen hebben jullie toch besloten het te veranderen. Eerst had ik daar niet zo'n problemen mee; Wendy is nog steeds mijn tweede naam – deze is dus niet helemaal weggehaald. Nu denk ik wel: ik heb die naam daar gekregen en dat is eigenlijk het enige wat me kon verbinden aan het land waar ik vandaan kwam. Aan mijn land van herkomst.'

Anna's adoptiemoeder heeft spijt van het veranderen van de naam: 'Dat hadden we anders moeten doen', zegt zij daar nu over. 'We hadden ergens gehoopt en gedacht dat de naam door de vader of moeder gegeven zou zijn. Dat was in dit geval niet zo. Maar als ik er heel eerlijk op terugkijk – en zo reflecteer ik daar ook op in de podcast – dan heb ik dat ook een beetje als smoesje gebruikt om de naam te veranderen.'

'Ik denk dat ik wel een beetje bindingsangst heb. Ik vind het moeilijk om mensen binnen te laten. Ik heb ook wel lange tijd last gehad van de vragen: wie ben ik? Waar hoor ik nou? En waar ben ik nou echt thuis? Daar heb ik wel echt last van gehad. Ik ben natuurlijk opgegroeid in een best wel witte wijk, wat helemaal niet erg is – maar het was wel moeilijk soms. Er was niemand die op mij lijkt. Dat had ik helemaal niet. Dat heb ik eigenlijk pas het laatste jaar gevonden, in mijn kerk Amsterdam City Church. Daar heb ik ook het geloof gevonden. Het is een hele multiculturele kerk waar ik mezelf herken in anderen. Dat is heel erg fijn.'