Toen ik voor het eerst m’n studieschuld zag

DUO was er in voor- en tegenspoed en drie jaar lang mocht ik gratis geld vangen, omdat ik behoorde tot die gelukkige groep die nog wel recht had op studiefinanciering. Drie jaar lang gratis geld: een groot geschenk voor iemand die bezwijkt onder de druk van studeren, weinig kunnen bijverdienen, maar die wel minimaal één keer per week in de kroeg gevonden wil worden. Ik dus.

Maar aan alles komt een eind. En dat eind kwam voor mij sneller dan verwacht toen de Tweede Kamer plotseling besloot om de prestatiebeurs af te schaffen en ik daarom tijdens mijn vierde studiejaar alles moest lenen. Opeens werd iedere student gedwongen om zichzelf verplicht in de schulden te duwen. En het lijkt allemaal niet zo erg ‘want iedereen heeft een studieschuld’, dus is het tegenwoordig logischer dat je wél een lening hebt dan geen. Maar toen ik zojuist mijn DUO-overzicht opende schrok ik er toch behoorlijk van. Want als 18-jarige kijk je vooral reikhalzend uit naar de 24 ^e  van de maand, terwijl je je niet realiseert dat je 5 jaar later minstens 17 keer erger schrikt dan de eitjes die je moeder op zondag voor je maakt.

De mooie wit-blauwe webpagina wist mij namelijk te vertellen dat mijn huidige studieschuld zo’n €30.000(!)(!!!) bedraagt. Keiharde cijfers. En ik moet mijn diploma nog halen. De zenuwen in mijn lichaam vlogen alle kanten op en ik voelde de zweetdruppels onder mijn huid tegen elkaar aan schuren alsof ze op een reggaetonfeestje stonden. Hoeveel jaar heb ik ook alweer om dit af te lossen? Wat als ik niet meteen een goed betaalde baan vind? En wat nou als ik een huis wil kopen? Die druk, alweer.

Gelukkig wist ik mezelf - met mijn enigszins nerveuze gedrag - in bedwang te houden en eerst door te lezen voordat ik in paniek al m’n spaargeld naar DUO begon over te boeken. Drie pagina’s verder kwam ik er namelijk achter dat die gratis zak geld hier (gelukkig) nog niet vanaf gehaald was, wat betekent dat ik onder de streep daadwerkelijk minder dan de helft moet betalen. Lang leve het gift van de overheid.

Sterker nog: lang leve mezelf, want pas nu realiseer ik me hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad dat ik ‘slechts’ 1 jaar heb hoeven lenen. En nu besef ik me bovendien pas écht hoe ab-nor-maal groot die schulden van de huidige studenten zullen zijn. Volgens de slimme koppen in Den Haag daarentegen ‘valt de maandelijkse schade mee nu we maar liefst 35 jaar hebben om een studieschuld af te lossen’, maar dat betekent dat deze vreselijke schuld mij blijft achtervolgen tot ik al bijna bejaard ben.

En dus is er dan nog altijd DUO. Voor de rest van mijn werkende leven, in voor- en tegenspoed. Van een huis kopen tot kinderen opvoeden, ze zullen alles meemaken. Of ik daar blij mee ben? Tuurlijk niet, maar voor wat hoort wat. Ik kreeg vier mooie studentenjaren en zal óóit de prijs moeten betalen, dus ben ik ze verplicht de komende 35 jaar met mij mee te nemen. Tot de aflossing ons scheidt. Of tot ik zo weinig verdien dat het uiteindelijk kwijt wordt gescholden.