Kinderwens lesbisch stel: ‘Ik heb altijd al geweten dat het een lastig traject zal worden’

Eerst waren ze vage kennissen van elkaar, maar toch zijn Thaïsa (33) en Lotte (29) nu al tien jaar gelukkig samen. Ze trokken snel bij elkaar in en zijn sinds 2019 bezig om een derde lid toe te voegen aan hun gezelschap. Die wens komt nu eindelijk in vervulling.

‘We leerden elkaar kennen door de studentenvereniging’, begint Lotte. Thaïsa wist al dat ze op vrouwen viel, maar voor Lotte – die toen nog in een relatie zat met een man – was het nieuw. ‘Op een feestje hadden we een klik, en die is nooit meer weggegaan.’ Na de eerste zoen bleef het gevoel steken in Lotte’s hoofd. ‘Die gevoelens gingen niet weg, en ik kende dat gevoel helemaal niet.’ Voor Lotte was het niet alleen de eerste keer dat ze gevoelens kreeg voor een vrouw; ook was ze nog nooit zo sterk verliefd geworden. ‘Toen we eenmaal samen waren, zijn we geen dag meer alleen geweest.’

Keuzes, keuzes, keuzes
In 2019 begonnen Thaïsa en Lotte aan hun zoektocht. Alle mogelijkheden werden doorgenomen in een podcast voor lesbische stellen met een kinderwens: ‘Zaadvragers’. Na de opties uitgestippeld te hebben, hadden ze een plan van aanpak: ‘We dachten erover na om iemand te vragen als donor’, vertelt Thaïsa. ‘Maar tijdens een autoritje luisterden we de podcast, waarin opeens gezegd werd: "Je kan natuurlijk ook kiezen voor die dure Deense optie, maar laten we daar maar niet verder op ingaan.’’'

‘Dure Deense optie’?!
Van die optie hadden ze tot dusver nog niet gehoord. Maar na een bezoekje aan het web wisten ze dat dit perfect bij hen ging passen; die dure Deense optie klonk het stel als muziek in de oren ‘Je krijgt profielen van mannen waar je uit kan kiezen’, legt ze uit. Ze besloten de grote vraag nog even onder de tafel te schuiven, om zich verder te oriënteren op deze mogelijkheid. ‘Het verschil tussen deze Deense donorbank en de Nederlandse variant, is dat je de donor zelf mag kiezen.’ In Nederland is het zo dat je zomaar een potje zaad toegestuurd krijgt wanneer je je aanmeldt bij de donorbank. ‘Wel wordt er dan gekeken naar uiterlijke kenmerken, maar verder weet je niks.’

‘Die profielen gingen we allemaal af’, vertelt het stel. Bovenin staat een nickname met de foto van de donor in kwestie als kind, een verhaal in interviewvorm over de hobby’s, normen en waarden, familiegeschiedenis en opleiding; noem het maar op. ‘Zo konden we iemand kiezen die, bijvoorbeeld, dezelfde uiterlijke kenmerken en roots heeft als Lotte. Maar vooral de medische gegevens vonden we belangrijk.’ Ook krijg je een audiofragment van de persoon in kwestie te horen: ‘Heel fijn; je kunt veel aan iemands stem of manier van praten aflezen. Daardoor kwamen we meer over het innerlijk van de donor te weten.’ Dat het de dure Deense optie genoemd wordt, is geen gebluf: ‘Per poging kostte het voor ons duizend euro. En dan zitten daar nog niet eens de andere kosten bij.’

‘Voor als het kindje oud genoeg is om alles een beetje te begrijpen, hebben we een boekje gemaakt met alle info die we hebben over de donor’, vertelt Thaïsa. ‘En zodra hij 16 is wordt de naam van de donor vrijgegeven en is het aan het kind om te bepalen of ze elkaar willen ontmoeten.’

Per land mogen maar 12 baby’s per donor geboren worden om per ongelijke incest te voorkomen.

De eerste pogingen
‘Van die donor hebben we 14 ‘pogingen’ ingekocht, in de hoop dat we daarmee ook een tweede kindje kunnen krijgen.’ Per kind wordt er gemiddeld uitgegaan van zeven inseminatie-pogingen. Dat wordt ook wel IUI genoemd, wat staat voor Intra-Uteriene Inseminatie. Thaïsa en Lotte moesten verplicht negen van dit soort pogingen doen, voordat zij naar ivf mochten kijken. ‘Je moet je cyclus goed in de gaten hebben’, legt Thaïsa uit. ‘Je moet weten wanneer je ovuleert, zodat je weet wanneer de kans om zwanger te raken het grootst is.’ Niet voor iedereen met een baarmoeder is dat makkelijk; veel mensen hebben namelijk een onregelmatige cyclus. Zo ook Thaïsa. ‘We moesten heel vaak naar de kliniek om echo’s te doen’, legt ze uit. ‘Daar zien ze aan de grootte van het rijpende eitje hoe het ervoor staat.’ Het kliniekbezoek was soms wel driemaal per week aan de orde, maar omdat Nederland in lockdown zat had Lotte het eerste halfjaar niet het voorrecht de kliniek van binnen mee te maken. ‘Tijdens de echo’s moest ik in mijn eentje beslissingen nemen’, beschrijft Thaïsa. ‘Maar ook tijdens de inseminaties was ik alleen met de arts.’

Teleurstellingen
‘Na een aantal mislukte pogingen kom je op het punt dat je hoop afneemt; de teleurstellingen werden steeds zwaarder’, vertelt Lotte. ‘We hoopten dat het met zeven pogingen wel gelukt zou zijn, maar uiteindelijk hebben we extra pogingen moeten ‘afsnoepen’ van wat eigenlijk bedoeld was voor een tweede kindje.’ Maar hoe ga je om met die contante teleurstellingen? ‘Ik wilde altijd al zo graag kinderen, dat ik er een soort van van uitging dat het heel lastig ging worden’, omschrijft Thaïsa. ‘Daar heb ik altijd al rekening mee gehouden.’ Maar toch was het lastig voor haar, omdat haar gevoel iets anders zei dan de kliniek: ‘Ik voel mijn lichaam heel goed aan. Vaak kwam het voor dat ik niet wist of ik op mijn gevoel moest vertrouwen, of op de kennis van de artsen.’

IVF
Na tien IUI-pogingen, begon het stel aan een ivf-traject. ‘Je moet dan zelf hormonen in je buik spuiten’, legt Thaïsa uit. ‘Ik vond het fijn, omdat we nu zelf iets konden doen in plaats van steeds afwachten.’ Die hormonen zorgen ervoor dat meerdere eitjes tegelijkertijd rijpen. ‘Ze stimuleren dat dusdanig, dat er in plaats van 1 of 2, soms wel 20 eitjes rijpen.’ Zodra er genoeg eitjes rijp zijn worden deze eruit gehaald met een punctie. Dan worden de beste eitjes bevrucht met het zaad van de donor. Maar de kans dat de celdeling na de bevruchting goed blijft gaan is niet heel groot. ‘Helaas bleken er bij de eerste echo maar twee eitjes rijp te zijn geworden. Met die hoeveelheid ga je niet bevruchten.’

In Nederland krijg je drie ivf-pogingen vergoed door de zorgverzekeraar. Die wil je natuurlijk zo goed mogelijk benutten. Daarom is het zonde om een poging op te offeren als er slechts twee eitjes rijp zijn.

Het stel besloot door te gaan met het spuiten van de hormonen, in de hoop dat er op de volgende echo beter nieuws hun kant op kwam. ‘Toen waren er zes eitjes gerijpt!’ Geen twintig, maar in ieder geval meer dan twee. ‘We waren al zo lang aan het spuiten, dat we besloten verder te gaan met die zes eitjes.’ In de kliniek worden de eitjes uit de eierstokken gehaald.

Bevruchten
‘Een paar dagen na de punctie kregen we te horen dat vijf van de zes eitjes bevrucht waren’, vertelt Lotte blij. ‘Het beste embryo wordt uitgekozen om terug te plaatsen in de baarmoeder. De rest wordt onderzocht of ze eraan voldoen om ingevroren te worden.’ Door de strenge criteria hebben ze één van die overige embryo’s in mogen vriezen.’

Vanaf 36-jarige leeftijd worden de twee beste embryo’s teruggeplaatst. De kans op een tweeling is dan vergroot, maar wegens de afnemende vruchtbaarheid wordt de kans om zwanger te raken daarmee iets zekerder.

‘Het ziet er niet goed uit, dames’
Toen de zwangerschapstest het stel positief nieuws bracht, belandden ze op een grote roze wolk. ‘In één weekend zijn we heel Nederland doorgereden om iedereen het grote nieuws te brengen.’ Met acht weken ging het stel met opgeheven hoofd richting hun eerste zwangerschapsecho. Het apparaat was pas net zijn werk aan het doen, toen de arts het oordeel gaf: ‘Het ziet er niet goed uit dames.’

Een zwart gat
‘Onze wereld stortte in’, omschrijft Thaïsa. ‘Er is niks wat iemand kan zeggen of doen om die pijn enigszins dragelijk te maken.’ De periode na het nieuws was enorm zwaar. Hun droomwereld brak. ‘Niet alleen mentaal, maar ook lichamelijk was er nog geen ruimte om over te gaan naar een nieuwe poging’, vertelt Lotte. De lege vruchtzak ging niet vanzelf uit Thaïsa’s lichaam via een miskraam, maar werd door een operatie verwijderd. ‘Ik dacht dat als het mis was, je lichaam vanzelf een miskraam verzorgde’, vertelt Thaïsa.

Poging twee
Na weken werd Thaïsa weer ongesteld, wat betekent dat het mogelijk is om een tweede ivf-poging te doen. ‘Deze keer ging het een stuk soepeler, omdat we niet meer met hormonen aan de slag hoefden te gaan’, zegt Lotte. ‘Het ingevroren embryo kon direct worden teruggeplaatst.’ Maar na een tijdje ontdekte Thaïsa dat ze bloedde. ‘Je schrikt je rot, zeker omdat het de eerste keer al fout gegaan was.’ Het doemscenario woedde door de hoofden van Lotte en Thaïsa. ‘Gelukkig was het nog ‘oud bloed’ van de innesteling.’ 

Na een nieuwe test was het stel gerustgesteld; de zwangerschap bleef aan. ‘Deze keer hebben we niet zo’n heisa gemaakt door het aan iedereen te vertellen’, lachen ze. Na een tijdje hoorden ze eindelijk het hartje van hun kindje. Eindelijk wordt hun droom werkelijkheid. ‘Het is een hele moeilijke tijd geweest, maar we hebben het echt samen doorstaan en door alles wat er gebeurd is hebben we elkaar ook veel beter leren kennen. We weten nu echt dat we op elkaar kunnen bouwen. Als ik terugkijk op het hele traject zie ik het niet negatief, want er zijn ook hele mooie dingen gebeurd.’