Als man word ik in Amsterdam niet beschermd door het programma tegen seksuele straatintimidatie

Daar stond hij weer, zoals nu bijna een jaarlijkse gebeurtenis lijkt; achter mijn rug. Ik draaide me om en zag zijn donkere energie. Meteen voelde ik hoe hij mijn energie wegzoog terwijl ik me onzeker begon te voelen en herinnerd werd aan de verkrachting die hij mij 6,5 jaar geleden aandeed in zijn appartement in Amsterdam Oud-West.

Het Bevrijdingsdagfeest bij het Homomonument is een evenement om queer slachtoffers van geweld te herdenken. Om samen te komen in solidariteit om ons te verzetten tegen geweld tegen onze gemeenschap. Onze gemeenschap is historisch gezien anders behandeld, vervolgd en verminkt door de machthebbers. Onze samenhorigheid heeft aangetoond dat we niet overwonnen kunnen worden.

Iedereen om mij heen herdacht de slachtoffers van geweld uit het verleden. Voor mij, privé, was ik stiekem bezig met mijn eigen slachtofferschap dat weer helemaal naar mijn heden werd gebracht. Achter mij, de dader met een jas over zijn arm, nonchalant ervoor zorgend dat ik wist dat hij daar was.

Vorig jaar gaf ik een interview aan RTL dat hij hetzelfde had gedaan op een queer festival tijdens Pride. Ik legde uit dat hij mij wilde intimideren en mij herinneren aan wie de controle had. Op dat moment kon ik hem door beveiliging laten weghalen. Maar deze keer was er geen beveiliging, alleen mijn vrienden die ervoor zorgden dat ik me veilig en gesteund voelde - en met mij meebewogen toen ik de situatie uitlegde.

Op dat moment werd ik er ook aan herinnerd dat deze vorm van straatintimidatie verder gaat dan het normale verhaal van homo-, trans- en bi+fobieën. En dat ik in Amsterdam, als man, niet ben opgenomen in het programma tegen seksuele straatintimidatie - de SISG. Dat maakte het moeilijker om te spreken: hoe kon ik op een feest staan tegen geweld, terwijl de dader van mijn eigen trauma daar ook stond, aan dezelfde zijde als ik. En ben ik werkelijk veilig als de gemeente mijn ervaring niet adequaat erkent vanwege mijn geslacht?

In de dagen daarna ervoer ik de naweeën van trauma. Mijn communicatie veranderde, en na het werk op maandag ging ik naar bed. Toen ik wakker werd, kon ik me niet bewegen.

Maar de steun die ik voelde toen ik begon uit te reiken naar vrienden en mensen in mijn netwerk was ongeëvenaard. Binnen 48 uur na het evenement was ik bij een therapeut voor EMDR om mezelf te herstellen. Er werd op mij gelet, voor mij gezorgd, en ik voelde me gehoord - zelfs door degenen die in het verleden moeite hadden om te luisteren.

Het herinnerde mij aan twee dingen:

Als eerste, de noodzaak voor dringende verbetering in traumazorg in dit land voor slachtoffers van seksueel geweld. Mijn ervaring deze keer was uitzonderlijk, en niet iedereen kan dezelfde ondersteuning krijgen. Maar ze verdienen het absoluut.

En ten tweede, dat slachtoffers van geweld veel meer verborgen zijn dan we opmerken. We kunnen niet trots rondlopen met vlaggen. En we moeten te vaak leren leven met het feit dat degenen die ons schaden onder ons zijn, zonder gerechtigheid.

Ik verliet de achtbaan van vorige week met meer liefde en steun dan ooit tevoren. En meer vastberaden om te blijven werken voor alle slachtoffers, van alle soorten geweld, om gehoord en gezien te worden.