Lucy ging in transitie maar besloot dit terug te draaien: 'Spijt is het niet. Ik ben geworden wie ik wilde zijn.'

Lucy ging in transitie van vrouw naar man, maar besloot dit terug te willen draaien: ‘Er zijn groepen die mijn verhaal willen gebruiken om transrecht te ontnemen.’

'Ik was gelukkig, ik was een hele lange tijd gelukkig. Maar op een gegeven moment begon ik toch een beetje te twijfelen over mijn gezichtsbeharing bijvoorbeeld', vertelt Lucy Kartikasari in Bar Laat. Ze ging experimenteren met haar uiterlijk. 'Ik liet mijn haar wat langer groeien en ik kleedde me anders.' Ze was heel zeker over haar keuze voor een hele lange tijd. 'Ik wilde als klein meisje ontsnappen onder de druk van de vrouwelijke genderrol. Ik dacht dat ik geen perfecte vrouw kon zijn, maar ik voelde me wel een beetje jongensachtig. Dus ik dacht: waarom kan ik dan geen jongen zijn?'

Dat zegt niks over hoe andere mensen dat ervaren, volgens Lucy. 'Dat betekent niet dat geen transgenders zijn die wel in transitie kunnen gaan en daar blij mee zijn. Dit is gewoon een mogelijke uitkomst. Ik zeg altijd: ik ben een statistical inevitability (statistische onvermijdelijkheid, red.). Als je een groot genoeg aantal mensen hebt dat in transitie gaat dan komt op een gegeven moment een persoon die een detransitie wil.' Het gesprek erover is alleen niet makkelijk. Ook Lucy durfde hier amper voor uit te komen. 'Het gebeurt heel vaak dat een verhaal zoals die van mij als iets heel verschrikkelijks wordt gekarakteriseerd. Dat is het niet. Spijt is het ook niet, ik struikel een beetje over het woord spijt. Ik ben geworden wie ik wilde zijn. Ik heb altijd de vrijheid gehad om zelf mijn identiteit in te richten. En nu ook, twee jaar geleden, heb ik het besluit genomen.' Lucy heeft in haar transities operaties laten uitvoeren zoals het verwijderen van haar baarmoeder en borsten. 'Ik heb wel spijt van een paar van mijn medische beslissingen, maar tegelijkertijd vind ik niet dat mijn lichaam mij definieert als vrouw. Ik ben een vrouw omdat ik zeg dat ik een vrouw ben, dat is mijn identiteit.'

Ze snapt dat ouders van kinderen die transzorg nodig hebben bang zijn voor deze spijt. 'Ik snap dat er ouders zijn met heel veel angst over of hun kind wordt zoals ik ben. Maar ik wil eigenlijk zeggen dat er niks mis is met een leven zoals het mijne. Ik heb heel veel geluk gehad met mijn transitie en mijn detransitie. Mijn familie en mijn vrienden zijn ontzettend lief voor mij geweest, ze hebben altijd gezegd van mij te houden ongeacht wie ik ben: man, vrouw, non binair, dat maakt allemaal niet uit. Ik denk dat dat nodig is. We moeten focussen op het destigmatiseren van transitie, daardoor kunnen we ook de transitie destigmatiseren.'