Ik heb een tatoeage op mijn gezicht

Canard betekent eend. Het staat boven mijn rechter wenkbrauw getatoeëerd. Vaak vragen mensen ‘waarom heb je dat gedaan?’ en ik antwoord dan met een schrale ‘daarom’ en een scheve, zelfingenomen lach waarmee ik op bijna professionele wijze korte metten maak met eventuele vervolgvragen.

Eerlijk gezegd weet ik zelf ook niets meer dan dat te zeggen op die vraag, want ik weet ook niet waarom ik de benaming van een bepaald soort gevogelte pontificaal op mijn gezicht heb laten zetten. 'Eenden zijn wel lachen', zeg ik dan nonchalant. Dit terwijl eenden eigenlijk helemaal niet zo ‘lachen’ zijn. Eenden doen aan groepsverkrachting, net als dolfijnen. Ze blijven zelfs zo lang doordrammen tot het vrouwtje soms verdrinkt tijdens de daad. Dan hebben ze dus alsnog blauwe ballen.

Moeder natuur a.k.a. evolutie heeft hier een stokje voor proberen te steken, door het vrouwelijk geslacht te laten muteren tot een bepaalde spiraal. Maar, de mannetjes evolueerden gewoon met hen mee en kregen een bepaalde kurkentrekkerpik, die met een sneltreinvaart zichzelf in de cloaca van het vrouwtje lanceert. NASA is er niks bij.

Daarnaast heeft mijn lievelingsbioloog Kees Moeliker jaren geleden ontdekt dat de homofiele eend aan necrofilie doet. Best heftig allemaal, als je het mij vraagt. Nu is er wel iets voor te zeggen dat ik zelf ook een behoorlijk heftig persoon ben, maar die dingen gaan me toch allemaal net iets te ver.
 Een vrouwtjeseend heet trouwens gewoon een eend en een mannetjeseend heet een woerd. Voor wie er geïnteresseerd is.

Mijn feilloze gezichtje verpest door van die harde letters, is wat de meesten vinden. Ik denk dat als je een tijdje in tattooshops werkt je de realiteit een beetje verliest. Ik ben ook een echte ram en wil dan ook altijd de beste, snelste, slimste en extreemste zijn met alles wat ik doe. Ik moest dus ook een tattoo op mijn gezicht. Ik moest net iets meer opvallen dan de rest. Vol van adrenaline werd het ook nog wat groter dan ik van tevoren bedacht had, maar hij zit er. Ik heb er ook nog geen moment spijt van gehad. Maar ik zie het dan ook niet meer bij mezelf, wanneer ik in de spiegel kijk. Sommigen denken dat het mijn naam is wat er staat. Wat, als je er over nadenkt, ook niet een hele domme opvatting is, aangezien mijn echte naam ook nergens op slaat.

“Wat is het verhaal achter je naam?”, vragen mensen. Ja gozer, als ik dat zelf eens wist. Maar leuk is het wel toch? Met een naam als ‘Tricky’ viel je vroeger snel op, maar tegenwoordig valt dat ook nog wel mee met de Dymphy’s en Dhilanya’s van nu. Ik probeer mezelf soms eens voor te stellen dat ik Fleur of Annabelle had geheten. Had ik dan ook die tattoo op mijn kop gehad? Had ik dan ook zoveel studies niet afgemaakt? Was ik dan nu getrouwd met mijn tweede kind op komst? Dat laatste lijkt me erg sterk, maar toch fantaseer ik hier soms over. Ze zeggen dat je wordt zoals je genoemd bent. Dit is bij mij erg accuraat. Ik ben enorm tricky, al zeg ik het zelf. Maar ik begrijp niet zo goed hoe je anderzijds ‘enorm fleur’ kunt zijn. Misschien pluk je dan elke dag bloemen in Het Park -mijn lievelings park- en is een glimlach op je gezicht vanzelfsprekend. Dit laat bij mij nog altijd wel wat te wensen over. Maar ik heet niet voor niets Tricky. Ik mag chagrijnig kijken als ik dat wil. En ik kom met gezichtstattoo.