Grappig dat ze je meteen moeten aanraken

De prijs? Geen idee.
Wat je kunt winnen weet eigenlijk niemand, want we winnen nooit. Niemand die ook ooit de moeite heeft genomen om te kijken wat er te winnen valt, ondanks we al jaren meedoen. Ik zou het nu kunnen opzoeken, maar dat zou de charme verpesten. Of, wellicht de competitieve Trick naar boven halen, die heel graag begint met spelen om vervolgens boos te worden wanneer ze verloren heeft.

Net als met bordspellen
Net als met bordspellen, waarbij ik in z’n geheel staak met spelen wanneer ik merk dat ik geen kans meer heb op de eerste of tweede plek. (Ik ben nog wel zo sportief om blij te zijn met de tweede plek. Dat betekent dat je bijna won.)

De gayfriendly Ferry
Vanavond is onze vooraf uitgestippelde route Kraftbar, Melief, Ferry, Strano, Rotown en Ferry. Meerdere steden doen mee aan dezelfde popquiz, op dezelfde avond. Tegelijkertijd. Vanavond sta ik in de Ferry, een gayfriendly bar (maar vooral gay), en moet ik me tussen twee rondes door haasten naar de kleinste kamer van het gebouw.

Dat bekende tatoeage moment
Ook daar is namelijk geen tijd voor: tinkelen. Het is noodzaak dat je op tijd bij de volgende kroeg bent om je formulier te bemachtigen en tijdens de muziek moet je aan de slag, al neemt niet ieder teamlid dit zo serieus als ik dat doe. Enfin. Ik sta dus bij de wc te wachten tot de eerste in de rij omdraait en mij aankijkt, met een brede glimlach. Hij (her)kent mij niet, wat ik in eerste instantie wel denk te herleiden uit zijn enthousiaste en open blik, maar hij ziet mijn tatoeage.

Het ongevraagde aanraken
Een tatoeage (apart of niet, dat maakt vaak niet eens uit) betekent voor mensen vaak een vrijbrief om je ongevraagd -en in mijn geval altijd ongewenst, aangezien ik een mega autist ben met smetvrees en een en al ongemakkelijkheid adem- vast te pakken. Net als natuurlijk Afrikaans haar dat doet.

(Overigens ben ik tegen het random gebruik van woorden als ‘autist’, omdat je zo de echte betekenis van het woord bagatelliseert. Maar, bij mij is het wel redelijke waarheid, dus ik zie het even door de vingers.)

Mensen vergeten normale grenzen
Mensen vergeten de normale grenzen vanuit hun nieuwsgierigheid, waarna die hand zonder te knipperen zo in je haar, of op je lijf verschijnt. Zo dus ook vanavond. Dit ben ik overigens inmiddels al zwaar gewend. Zelfs toen ik enkel mijn linkerarm definitief had gekleurd werd ik in een pikdonkere club (Perron in de gloriedagen) gecomplimenteerd op mijn arm. Ik zei: “Je kunt het niet eens zien?” Daar werd heel handig op geantwoord: “Nee inderdaad.” Waarna de man in kwestie mij stevig bij mijn arm pakte om even een goed kijkje te nemen. Iets wat nog steeds onmogelijk was, in de duisternis van deze ogenschijnlijke bunker. En aiii, dit was nog wel mijn eigen schuld.

Alsof we beste vrienden waren
Nu pakt de man als eerste in de rij bij de wc mijn polsen en handen vast, alsof we verre vrienden zijn en elkaar lang niet gezien hebben, nadat we de laatste keer een zeer diep en persoonlijk gesprek hadden gevoerd onder invloed van XTC. Waarbij hij zich excuseerde voor hoeveel hij zweette en hoeveel hij aan het praten was en dat ik zei dat het helemaal niet gaf en ik het gezellig vond. Dit waren we alleen niet.

“Waarom heb je dat in godsnaam gedaan?”
Hij vraagt wat ik op mijn hoofd heb staan. “Canard”, zeg ik. Zoals ik dat inmiddels op dezelfde emotieloze toon kan herhalen tot ze het wel verstaan. Het is altijd spannend of ze opgelet hebben bij hun Frans. Vaak niet. “Waarom heb je dat in godsnaam gedaan”, luidt het nagenoeg altijd aansluitend op mijn antwoord, in een fractie van milliseconden. Soms schrikken ze van zichzelf bij die uitspraak en vullen ze het zo snel mogelijk aan met dat ze het wel grappig vinden, of stoer, maar het willen begrijpen. Dit gecombineerd met een geforceerde lach vergezeld door een bezorgde blik. Dus ik zeg, zoals ik dat altijd doe: “Gewoon”. De man lacht en haast zich in het zojuist vrijgekomen toilet. Wat overigens het vrouwentoilet is.

Waarop de tweede man in de rij dit ongemakkelijke, maar inmiddels bekende moment afsluit met: “Grappig dat ze je dan meteen moeten aanraken om zoiets te vragen.”