Als je geen goed mens meer mag willen zijn, wat blijft er dan nog over?

Wie had ooit gedacht dat ‘deugen’ nog eens tot een bitter verwijt zou verworden?

Ik in elk geval niet, maar ik groeide dan ook op tussen mensen die dingen zeiden als: “We zijn op de wereld om mekaar te hellepen, niewaar?” en “Wat hebben we het toch goed”.

De horror!

Joey Als je de kranten er deze dagen op naslaat, of de radio aanzet, zou je zo maar kunnen denken dat ‘het beste voor hebben met je medemens’ een perverse intentie is die louter voortkomt uit een narcistisch verlangen je beter te voelen dan een ander. Een bijzondere beschuldiging die niet alleen riekt naar projectie, maar ook naar plagiaat, aangezien de hele argumentatie rechtstreeks van een twintig jaar oude aflevering van Friends werd overgenomen:

Het staat eenieder natuurlijk volledig vrij om Joey Tribbiani tot moreel kompas te verheffen, maar ik zou toch zeer goed in de gaten houden welke kant je wordt opgestuurd. Want hoewel het ‘deug’-verwijt tussen de doodsbedreigingen en scheldpartijen gericht aan mensen die zich uitspreken voor welke goede zaak dan ook vooral lachwekkend en zelfs bijna onschuldig overkomt, roept het fenomeen wel een aantal vragen op.

Opvoeding Zo vraag ik me bijvoorbeeld weleens af hoe het er bij die mensen thuis aan toe gaat. Als een goed mens willen zijn echt gezien wordt als een bespottelijk en zelfs verwerpelijk streven, dan moet dat toch consequenties hebben voor de opvoeding lijkt me.

Het zou hilarisch zijn als het niet zo intens verdrietig was.

Badwater De afgelopen twintig jaar is er een succesvolle strijd gevoerd tegen politieke correctheid, waarna niet alleen het kind met het badwater werd weggesmeten, maar ook het hele weeshuis tot de grond toe afgebrand. We hebben ons laten wijsmaken dat het onmogelijk is om maatschappelijke problemen aan te kaarten zonder daarbij hele bevolkingsgroepen te schofferen. Dat het een slechte zaak is om etnische of culturele minderheden, te weten medelanders en feitelijk Nederlanders inspraak te laten hebben in het taalgebruik waarin er over hen geoordeeld wordt. We durven ons bij maatschappelijke kwesties niet eens meer af te vragen of politieke beslissingen ‘ethisch juist’ of ‘moreel verdedigbaar’ zijn, omdat argumenten alleen nog maar serieus worden genomen als er een euroteken voor of procentsymbool achter staat.

Daar iets aan willen doen, bijvoorbeeld door voorzichtig te vragen of het alsjeblieft wat minder kan met die extreem horkerige vorm van politiek bedrijven over de rug van een ander, mag je van mij best ‘virtue signalling’ noemen, maar je geeft daarmee alleen maar aan hoe belangrijk jij het vindt dat mensen weten dat jij er niet bijhoort, bij de deugbrigade. Bijna alsof je je daar boven verheven voelt, misschien wel…

Het kan natuurlijk ook best dat je daar nog nooit over nagedacht had, maar we zijn tenslotte op de wereld om mekaar te hellepen, nie waar?