Rianne: 'Jeugdzorg had schijt aan wie ik was'

De afgelopen dertig jaar is de jeugdzorg nog nooit zo slecht geweest als nu. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd luidde zelfs de noodklok. Hoe is het om te leven in de gesloten jeugdzorg? Rianne vertelt haar verhaal bij Op1.

Trigger warning: in dit artikel gaat het over seksueel misbruik.

Rianne kwam als vijftienjarige met een drugsverslaving bij de jeugdzorginstelling in het Gelderse Harreveld terecht en had behoefte aan hulp, omdat ze – naar eigen zeggen – de weg compleet kwijt was.

‘Er was geen tijd voor mij. Ze hadden grof gezegd schijt aan wie ik was. Er werd niet gekeken naar mij, alleen naar mijn gedragingen. Daar werd ik op afgewezen.’

‘Op het moment dat je gefixeerd wordt (beperkt in je bewegingsvrijheid, red.) krijg je een knie in je nek, worden er zakken over je hoofd heen gedaan, je krijgt boeien om en als je zodanig gek wordt krijg je een dwangbuis aan. Klaar, voor hen het probleem opgelost. Ik ben zelf twee keer in de isoleercel terechtgekomen, maar eentje werd er dagelijks in gezet. Die isoleercellen zaten altijd vol.’

‘Ik kwam als jong meisje daar, al beschadigd door seksueel misbruik. Je komt tussen de gedetineerden en daar gaan ze gebruik van maken, want je zit in een gigantische eenzame setting. Je hebt geen contact met de buitenwereld. Pubers zitten daar en natuurlijk gaan die jagen. Ik durfde geen nee te zeggen. Je wordt zo onder druk gezet en gemanipuleerd. Je kon niet terecht bij de medewerkers.’

‘Het heeft mij tot op de dag van vandaag beschadigd. Emoties tonen vind ik heel eng. Dat durf ik niet, omdat ik daar vroeger altijd op gestraft werd.’

‘Ik heb een heel mooi netwerk om mij heen, dat mij niet ziet als cijfer of gedetineerde. Yes We Can (een jeugdkliniek die jongeren van 13 tot en met 27 jaar met psychische problemen, verslavingen en gedragsproblemen helpt die op andere plekken in de jeugdzorg volledig zijn vastgelopen, red.) was mijn redding.’

‘Het is luchtig en niet zo streng. Ik krijg geen tig pedagogische medewerkers zoals bij de instellingen waar ik hiervoor zat. Er zijn mensen bij die je zien en je wordt niet gelijk de isoleercel ingegooid om daar af te koelen. Iedereen is daar liefdevol en ze kijken naar jou. Het gedrag wat ik vertoon wordt absoluut afgekeurd, want dat is niet oké, maar ik als persoon niet.’

Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Maarten van Ooijen reageert op het verhaal van Rianne: