Niet gay genoeg

Het zijn mensen die cultureel en religieus traumatische ervaringen hebben meegemaakt, omdat ze niet openlijk uit konden komen voor hun seksuele geaardheid. Daarom organiseerde Primary Oneness – een organisatie die zich inzet voor kleine non-profit organisaties – donderdag 1 november in De Duif in Amsterdam een benefietavond voor de non-profit LGBT-Asylum Support. Ze wilden zo de kwetsbaarheid van LHBTI-asielzoekers onder de aandacht brengen.

Niet gay genoeg! LHBTI-asielzoekers hebben vaak een prima basis in hun land van herkomst. Maar wegens hun seksuele geaardheid worden ze mishandeld, gepest en soms zelfs ter dood veroordeeld. Dan is vluchten de enige optie. Bij aankomst in Nederland heeft de Immigratie- en Naturalisatiedienst vaak twijfels over het motief van de LHBTI-vluchteling. Met vragen zoals ‘kan jij de precieze datum aangeven toen je gay gevoelens kreeg?’ wordt geprobeerd te achterhalen of ze wel écht gay zijn. Tot de IND het zeker weet worden ze vaak voor langere tijd in AZC’s geplaats waar ze vaak ook voor hun leven blijven vrezen. 

In die AZC’s heerst vaak eenzelfde cultuur als het land waar ze vandaan komen. De traumatische situatie waar de LHBTI-vluchteling voor vlucht, herhaalt zich zo in het AZC. Ze worden in kamers geplaatst bij mensen met dezelfde afkomst. Maar het zijn doorgaans deze mensen waar ze juist voor zijn gevlucht, waardoor pesterijen en buitensluiting ook hier nog doorgaan. 

Nadat de oprichter van LGBT-Asylum Support, Sandro Kortenkaas, in een aflevering van Spuiten en Slikken sprak over de kwetsbaarheid van deze groep, besloten de oprichters van Primary Oneness , Felice Veen en Zöe Bab, een benefietavond te organiseren. 

Onder het genot van een 5-gangen diner van chef Welmoed Bezoen was het een avond vol spoken word, video en muziek. Even leken we te vergeten waarom we hier waren, tot drie LHBTI-vluchtelingen aan het woord kwamen. Ze vertelden gruwelijke verhalen over marteling, ontvoering of zelfs bijna sterven wegens het simpele feit dat ze hun seksuele voorkeur durfden te uiten. 

En dit niet alleen in land van herkomst maar ook in de AZC’s waar ze verblijven. Omdat de situatie van de vluchtelingen vaak zo precair is, is het moeilijk om het verhaal een gezicht te geven. Maar wij spraken met één van de drie LHBTI-vluchtelingen Mehrshad Tajfar:

“Ik ben Perzisch en kom uit Iran. De reden waarom ik ben gevlucht uit mijn land is dat ik, ondanks dat er een doodstraf boven je hoofd hangt als gay in Iran, ik het toch openlijk was en ben. Op een dag zat ik gewoon thuis wijn te drinken – wat ook strafbaar is in Iran – toen er een SWAT-team binnenviel om me te arresteren. Eenmaal in de gevangenis zat ik daar met een groep gay mannen. Ik kreeg de doodstraf en zag geen weg meer terug. Doordat het nieuws over onze aanhouding wereldwijd viral ging heeft Amnesty-International ervoor kunnen zorgen dat ik werd vrijgelaten. Op dat moment was het vluchten geblazen. Met een vals paspoort ben ik samen met mijn moeder naar Turkije gevlucht. Vanuit Turkije kwam ik in Nederland terecht. Doordat mijn verhaal viral was gegaan kon het IND makkelijk concluderen dat ik gay ben. Maar voor de twee andere LHBTI-vluchtelingen die met mij vanavond op het podium spreken is dat een ander verhaal. Toen ik naar Nederland kwam, werd ik opgevangen door de juiste LHBTI-organisaties. In heel veel andere gevallen gebeurt dit niet en is het een pijnlijk en lang proces om je seksuele voorkeur te bewijzen. Ik sta hier in solidariteit met hen. Met dit soort benefietavonden wordt gelukkig aandacht gevestigd op deze kwetsbare groep vluchtelingen. Als Nederlander kan je je niet voorstellen dat je moet vluchten om je geaardheid. Maar het gebeurt wereldwijd toch. Wij moeten deze vluchtelingen serieus nemen, want het gaat hier vaak om leven of dood.”