Lida (78) is koningin van de Zeedijk: 'Ik koop geen geraniums; ik ga lekker stappen!' | Bij ons op de Wallen

Lida (78), een echte Amsterdamse en geboren en getogen op de Wallen, is met haar humor en openheid een lokale beroemdheid op haar scootmobiel. In de serie Bij ons op de Wallen krijgen we een kijkje in het bijzondere leven van de koningin van de Zeedijk: 'Je bent nooit alleen, want je komt altijd mensen tegen.'

‘Heerlijk, deze buurt. Dat moet je proeven en voelen. Je hart moet erin zitten', vertelt Lida enthousiast. ‘Ik vind de buurt fantastisch geworden. Het is wel een keertje slechter geweest. Maar nu? Leuke restaurantjes, leuke winkeltjes. Leuk, leuk. Echt alles: leuk!’ Twee keer per week bezoekt Lida haar favoriete kroegen, zoals Café de Deugniet, waar ze regelmatig een liedje zingt en praat met iedereen die een luisterend oor biedt. Terwijl ze met haar scootmobiel door de straten rijdt, laat ze een vrolijk ‘tuut, tuut!’ horen. Voorbijgangers herkennen haar meteen.

'Ik ben met mijn mannetje 51 jaar op papier getrouwd geweest', aldus Lida. 'Toen stierf hij aan een hartstilstand. Maar daarvoor was ik al even bij hem weg; dat is een verhaal wat ik liever privé hou. Hij was echt een lekker ding, in het begin helemaal natuurlijk. Ik was heel verliefd op hem, anders was ik niet met hem getrouwd.'

Toen ze alleen kwam te staan, besloot ze stellig: ‘Ik blijf niet zitten achter de geraniums, want ik koop geen geraniums. Ik heb een hekel aan geraniums, dus koop ik ze niet. Ik koop andere plantjes en dan ga ik gewoon lekker stappen. Ik ga naar mijn oude buurtje in de Zeedijk. Ik heb wat te vertellen en hun hebben natuurlijk ook wat te vertellen.’

En zo babbelt Lida er tijdens haar 'stapdagen' gezellig op los met iedereen die openstaat voor een praatje: 'Je bent nooit alleen, want je komt altijd mensen tegen.' Haar avond eindigt ze steevast in de kroeg van Syar, één van de andere lokale mensen die in de serie wordt gevolgd. 'Lida is een regular (stamgast, red.)', vertelt Syar. 'Die komt hier wekelijks langs gescooterd op dat mooie ding van haar. Dan gaat ze even liedjes zingen. Geweldig vrouwtje.'

Haar zonen, en dan vooral haar kleinkinderen, vinden het volgens Lida 'hartstikke leuk' dat ze met regelmaat op stap gaat. 'Wat heb je nou aan een oma die chagrijnig aan een tafeltje gaat zitten? Borduren, breien en haken: daar hebben ze niks aan.'

'Zondag ga ik eerst naar de kerk, voor de wereldvrede bidden', vertelt Lida. Ze bidt daar voor een ieder in nood; voor gezinnen met en zonder kinderen. Voor alle mensen – want vrede op aarde, dat wenst Lida iedereen toe.

'De Wallen mogen van God best bestaan', denkt Lida. 'Dan lopen de andere vrouwen veilig. Ja, want die kerels die daarnaartoe gaan, die gaan anders vrouwen aanranden. (...) en Onze Lieve Heer is geen droevige man. In mijn fantasie is het iemand die [de Wallen] best goedkeurt. Waarom niet?!'

Na de kerk is het tijd om weer ‘het leven in te gaan’. Voor Lida betekent dat: ‘Je bent een uurtje heerlijk rustig geweest en hebt de mis meegemaakt. En daarna ga je gewoon weer het leven in.’ In haar geval betekent dat: naar de kroeg. ‘Zo hoort het!’, stelt Lida.