#layanenkaramblijvenhier. Waarom is de menselijke maat doorgeschoten, volgens Sinan Can?

‘Wij willen graag aan onze toekomst denken, maar dat is moeilijk, want wij weten niet of wij mogen blijven', vertelt de 12-jarige Karam in De Nieuws BV. 

De twee jonge kinderen Layan en Karam Dallah vluchtten in 2016 met hun moeder uit Syrië voor de burgeroorlog en dreigen nu Nederland uitgezet te worden naar Marokko. Een land waar ze een paar dagen zijn geweest toen ze gingen reizen naar Nederland vanuit Syrië, vertelt Layan.

Dit alles heeft een bizarre reden, legt Sinan Can uit in De Nieuws BV: ‘De opa van Layan en Karam is Marokkaans. Hij is lang geleden naar Syrië gegaan om daar te werken. Hij heeft vervolgens daar een Syrische vrouw leren kennen en zij zijn een familie gestart. Hafsa, de moeder van Layan en Karam, werd geboren en kreeg naast haar Syrische ook automatisch de Marokkaanse nationaliteit, daar ontkom je gewoon niet aan. Daarna zijn de grootouders gescheiden en is de opa terug naar Marokko gegaan.’

De moeder van de twee kinderen heeft sinds haar puberteit geen contact meer met haar vader, maar toch dreigt de IND die band aan te halen om de kinderen uit te zetten, legt Sinan uit: ‘De kinderen zijn in Syrië geboren, zij hebben een Syrische opa en oma en Syrische familieleden van vaders kant. En nu opeens moeten zij in Marokko een verblijfsvergunning aanvragen vanwege dat dunne lijntje met hun onbekende opa.’

Een schrijnende zaak, volgens Sinan: 'Ik heb mij eerder ook ingezet voor Jacob uit Nijmegen. Hij is ook Syrisch. Er was een Armeens lijntje en daarom wou de IND hem uitzetten naar Armenië. Voor Layan en Karam geldt precies hetzelfde. Zij zijn oorlogskinderen. Zij komen uit Damascus en hebben in de jaren dat ze daar zaten de oorlog meegemaakt. Via allerlei routes zijn ze hierheen gekomen. Ze hebben geen contact met hun opa in Marokko. De IND vraagt waar de vader van de kinderen is, maar zij weten niet of hij leeft. De IND wil dat ze dat uitzoeken, maar hoe doe je dat?'

De menselijke maat
'Ik zit met mijn handen in het haar als ik naar dit dossier kijk. Kijk gewoon naar deze kinderen en zet je in. We zeggen steeds dat de menselijke maat is doorgeschoten, laat het dan nu ook terugkomen', vertelt Sinan. Sinan: 'Eén van de dingen die mij verdrietig maakt is de intrekking van de discretionaire bevoegdheid.' Deze bevoegdheid zorgt ervoor dat de staatssecretaris een uitzondering kan maken in schrijnende gevallen. 'De onderhandelingen zijn nu nog aan de gang, breng het dan nu terug.'

Gezondheid
Daarbij komt dat het voor Layans gezondheid belangrijk is dat zij in Nederland kan blijven. Layan heeft namelijk een botziekte waardoor haar botten heel broos zijn. In Syrië had ze veel moeite om een dokter te vinden als ze iets gebroken had, vertelt ze: 'En als je wel een dokter kon vinden, konden ze meestal niet goed gipsen. En het moest zonder narcose gebeuren.'

Over Layan, haar gezondheid en hoop dat ze mogen blijven, schrijft Sinan in zijn column voor de VARAgids het volgende:

'Ik ontmoet Layan en Karam voor het asielzoekerscentrum in Amersfoort. Layan zit in een rolstoel en komt aanrijden met een grote glimlach op haar gezicht. Ze heeft net haar scheenbeen gebroken en vertelt me op beheerste toon dat ze een aangeboren ziekte heeft waardoor ze bij het minste of geringste haar botten breekt. Terwijl ze dit vertelt, moet ze erom lachen. De vrolijke, bijdehante Layan, die de ene grappige opmerking na de andere maakt, is gevlucht uit een burgeroorlog. Ze heeft een vrij ernstige aangeboren ziekte en een moeder die bang en wanhopig is om uitgezet te worden. Alhoewel Layan in het AZC regelmatig vreemde figuren tegen het lijf loopt die vaak onaardig doen, is haar levensvreugde en veerkracht bijna onverwoestbaar. Deze kleine superheldin heeft dan misschien een breekbaar lichaam, haar geest is ijzersterk. Op de dagen dat haar moeder en broertje het niet meer zien zitten, is zij degene die ze er met veel kracht en humor doorheen sleept. Het is onmogelijk om niet van Layan te houden, daarom hoop ik zo dat ze kunnen blijven.'