"Hoe zijn vingers langs mijn vagina glipten" | Interview

“Lang heb ik me niet zo vertrouwd gevoeld als met jou. Het begon als een vriendschap, het ging allemaal vanzelf. Je was zo lief. Op een avond na wat drankjes werd het meer. Ik schrok van je zoen, had niet verwacht dat je me zag zitten. Het werden er meer. Het was heel fijn met jou. Maar het moment dat jij erop stond dat we het onveilig zouden doen veranderde alles. Van liefdevol veranderde je naar een agressief en eng persoon die ik niet kende. Je duwde jezelf op me en ik kon geen kant op. Je werd opeens grof in je verwoording. Gaf mij de schuld dat ik je moest vertrouwen, dat ik toch een morning-after kon halen, dat ik niet zo snel zwanger zou raken. Je maakte me bang en liet me klein en machteloos voelen. Opeens stond je op en liep boos naar de douche. Ik voelde me verward. Maar ook opgelucht dat je eindelijk van me af was.”

“Ik ken je niet anders dan slechts de kale man die aan mijn billen probeerde te zitten in de nachttrein van Utrecht naar Amsterdam. Ik weet niet wie je bent, of waarom je dacht het recht te hebben dat te doen. Ik weet überhaupt niet waarom je dacht het recht te hebben om in een, op één man na, lege coupé naast mij, een slapende vrouw, neer te ploffen in de tweezits. FYI: dat is eng. Het is jouw schuld, jouw enge vooronderstelling dat dat oké is. Tevens is jouw gedrag onderdeel van een groter systeem dat jou van jongs af aan heeft verteld dat jij recht hebt op een vrouw, haar aandacht, haar lijf. Dat is een misopvatting en daar moet je bewust van worden. Vrouwen zijn er niet voor mannen, wij zijn ervoor onszelf, en de enige die bepaalt wat er met ons lijf gebeurd is wijzelf. Dan maakt het niet uit wat ik aanheb, wat ik doe of waar ik ben, mijn lijf is van mij. Tenzij ik toestemming geef, blijf je van me af. Je moet altijd vragen, inschatten en rekening houden met de ander. Door jou ga ik liever nooit meer alleen met de nachttrein. Jij hebt mijn bewegingsvrijheid beperkt. Jij beperkt mijn vrijheid in deze maatschappij. Door mannen zoals jij waarschuwen ouders hun dochters voor alleen naar huis en door donkere steegjes fietsen, terwijl ze eigenlijk hun zoons zouden moet leren dat ze nooit recht hebben op het claimen van een vrouw. Dus houd voortaan je poten bij je en kap met mijn leven en het leven van vele anderen te verpesten.”

“Je bent die jongen waar iedereen voor omkijkt. Ik kreeg een glimlach van je, en voelde me gezien. De dag dat je me smste, wat in het begin voor tintelingen in m’n buik zorgde, was aan het einde van de dag de meest pijnvolle ervaring uit mijn leven. Hoe jij mij naar dat schuurtje lokte. Hoe jouw vrienden toekeken hoe je mij aanraakte. Je vieze adem in mijn nek. Je trok mijn shirt uit. Ik stribbelde tegen. Maar durfde geen nee, te zeggen. Ik durfde niet te zeggen dat ik het niet wilde. Hoe kan je iemand die je zo leuk vindt het volgende moment zo verafschuwen? Hoe kan het dat ik blokkeerde? Ik snap het nog steeds niet. Hoe ik de rest van het schooljaar voor hoer ben uitgemaakt. Vragen voorgeschoteld kreeg of ze er ook op mochten. Dat ik met knikkende knieën naar de lerares toe ga om te vertellen dat ik verkracht ben in een schuurtje. Verkracht ja, want dat is er met me gebeurd. Ik was nog maagd…”

"Kom we gaan samen naar de villa, terwijl zij aan het schoonmaken zijn." Dolgraag wilde ik als 12-jarig meisje met mijn favoriete oom naar jouw grote huis. Wat hield ik van die plek. Totdat JIJ dit verpestte. Samen op de trap keken wij naar wat foto's van onze vakantie in het resort in Slovenië. "Wat kijk ik raar op deze foto!" Lachend schreeuwde ik het uit. Jij vond het op dat moment nodig om een opmerking te maken over mijn borsten, die je op datzelfde moment aanraakte. "Dit is ook te zien." Geschokt, maar toch ook weer naïef om zoiets überhaupt van mijn favoriete oom te denken. Achteraf gezien, nu ik ouder ben, vind ik je maar een klootzak. Ook na alle verhalen die er zijn verteld aan mij, nadat ik dit tegen mijn moeder heb opgebiecht. Mijn oma heb je aangerand, mijn moeder, jarenlang mijn jongste tante, maar toch accepteren zij dit omdat jij een "dokter" bent. Je hebt een diploma, als enige in de familie.”

“Zomer 2006, ik ben 13 jaar en samen met mijn moeder op vakantie. Mijn tante en jij komen vandaag aan, ik kijk ernaar uit. Ik lees een boek van Carry Slee, waarin een meisje wordt misbruikt door haar stiefvader en haar moeder gelooft haar niet. Net nu ik het boek uit heb gelezen, komen jullie aangereden. Blij ren ik naar de auto, om jullie te begroeten. Ik ren naar boven in het vakantiehuisje om mezelf klaar te maken, want mijn nicht en ik gaan een drankje doen in de stad. Op het moment dat ik uit huis wil lopen, loop jij langs mij en raakt mij aan bij mijn vagina. Je gleed erlangs met je vieze vingers. Alsof er niks aan de hand was. Enig moment betwijfelde ik of ik er iets van zou zeggen, maar op dat moment zat ik nog in mijn hoofd met dat k*tboek. Dus ik zei niks tegen je en ik liep naar buiten. Eenmaal buiten stond mijn nicht daar op mij te wachten en ik wilde niks zeggen, maar het knaagde aan me. Toen ik het haar vertelde kwam op dat moment mijn moeder naar buiten om mij zakgeld te geven. En mijn nicht dwong me ertoe om het te vertellen. "Zeg het dan, zeg nou maar gewoon wat je net vertelde." Mijn moeders ogen veranderden in een zwarte zee van woede. "Ga maar, ik regel het wel." Hierna heb ik jou 7 jaar niet meer gesproken of gezien. Mijn tante ook niet, omdat zij jouw kant koos. Ik kon er niet tegen, ze loog ook nog tegen de mensen uit onze gemeenschap, dat ik de leugenaar was en dat dit niet was gebeurd. Tot de dag van vandaag doet het mij nog steeds pijn, dat zij niet mijn kant heeft gekozen. Ondertussen zie ik jou op verjaardagen en andere familiegelegenheden, maar zoals ik je vertrouwde, zou ik nooit meer doen. En mijn kinderen zal ik nooit in je buurt laten komen.”

Vind jij nu ook dat dit soort verhalen gehoord moeten worden? Deel je ervaringen. En zorg ervoor dat we vaarwel kunnen zeggen tegen misbruik!