Hoe is het om een abortus te ondergaan?

Jaarlijks vinden er in Nederland zo’n 30.000 abortussen plaats. Hoe is het om een abortus te ondergaan? Lieselotte deelt haar persoonlijke verhaal.

Onenightstand of seks met een vaste partner? ‘Seks met een vaste partner.’ Met of zonder condoom? ‘Met.’  Praten of zwijgen? ‘Zwijgen.’ Morning-afterpil of de pil? ‘De pil.’ Kinderwens of geen kinderwens? ‘Kinderwens.’

Lieselotte raakt na een onenightstand onbedoeld zwanger. ‘Ik merkte gelijk dat het foute boel was’, vertelt ze aan Jurre. Lieselotte: ‘Ik was toendertijd niet aan de pil, omdat ik er depressieve klachten door kreeg. En toen heb ik, in een dronken toestand, zonder condoom seks gehad.’ Ze besluit een morning-afterpil te halen. Dit doet ze binnen de 72 uur waarin de pil werkt. Maar in de vier weken die hierop volgen, merkt ze aan vele kleine dingetjes dat de morning-afterpil niet heeft gewerkt. ‘Ik had klachten zoals moeheid, misselijkheid en ik vond bier niet meer lekker’, legt ze uit. 

Lieselotte luistert naar haar gevoel en besluit een zwangerschapstest te doen. Ze is zwanger. ‘Ik ben een van de weinige mensen waarbij de morning-afterpil niet heeft gewerkt. Ik had er nooit bij stilgestaan, tot die ene avond dan’, legt ze uit. 

Een paar dagen na de test maakt ze een afspraak bij de huisarts. ‘Ik besefte dat ik wist wat ik zou gaan doen, ik moest me aan mijn keuze overgeven. Ik moest het accepteren. Het was echt een gut feeling’, legt ze uit. De keuze voor een abortus maakt ze helemaal zelf: ‘Ik wilde mij niet laten beïnvloeden door iemand anders. Dat ik later geen spijt zou hebben van mijn keuze. Dat ik weet dat ik zelf hiervoor gekozen heb en er niet toe ben gedwongen.’ Dat hielp haar om de keuze te accepteren.

Hoewel haar vader al snel achter haar keuze staat, heeft haar moeder wat langer de tijd nodig om haar keuze te accepteren. ‘Ze wilde laten zien dat een abortus niet de enige oplossing was. Ze wou dat ik begreep dat ze me financieel hadden kunnen ondersteunen. Ik vond het wel lastig, dat mijn moeder me niet snapte, maar uiteindelijk weet ik dat ze me een ander perspectief wilde bieden’, legt Lieselotte uit. 

Ook de huisarts zoekt met Lieselotte mee naar de mogelijkheden. ‘Hij zag dat ik erg stellig was en wist wat ik wilde. Daarom bekeken we samen de verschillende opties. Ik had de opties vooraf al goed onderzocht: de abortuspil of curettage. Die tweede is wat heftiger omdat je onder narcose moet en het embryo wordt weggezogen’, legt Lieselotte uit. Ze kiest voor de abortuspil: ‘Dat voelde als de minst heftige keuze voor mijn lichaam.’

Op de fiets terug belt Lieselotte gelijk de abortuskliniek om een afspraak te maken. De procedure bij een abortuskliniek bestaat uit een voorgesprek, bedenktijd en een nacontrole. De bedenktijd van vijf dagen is voor Lieselotte erg zwaar: ‘Ik was ondertussen ontzettend zwanger. Ik had last van ochtendmisselijkheid, ik was ontzettend moe en had dus geen energie. Dat voelde heel raar.’ 

Na de bedenktijd gaat Lieselotte samen met haar moeder naar de abortuskliniek. ‘Daar besloot ik een echo te laten maken. Ik moest wel zien dat het echt is geweest, dat het echt is gebeurd. Op de echo zag ik dat het zeven weken was. Het was heel klein, twee millimeter. Dat deed me goed om te horen’, vertelt Lieselotte. 

Door de abortuspil lukt het Lieselotte om de onbedoelde zwangerschap te beëindigen. ‘Na twee uur hielden de krampen op en heb ik me hersteld in bed. Fysiek had ik er heel lang last van, ik ben zes weken ongesteld geweest’, legt Lieselotte uit. ‘Toen dacht ik: wat heb ik gedaan? Ik ben ook nog zes weken aan het bloeden daarna, dat kan niet gezond zijn.’

Met de beëindiging van de zwangerschap was het nog niet klaar. Het belangrijkste deel komt voor Lieselotte pas daarna: de verwerking. Ze besluit wekelijks naar de psycholoog te gaan. ‘Ik wist dat het een safe space was: ik kon over mijn abortus beginnen wanneer ik het wilde en als ik het er een keertje niet over wilde hebben, kon dat ook.’  

Aan het begin van dit proces kampt Lieselotte namelijk met schuldgevoelens naar de embryo toe. ‘Ik dacht: hoe heb ik dit kunnen doen?’ De psycholoog helpt Lieselotte om te gaan met die gevoelens: ‘Ze heeft me laten inzien dat ik als moeder eerst mijn leven op orde moet hebben. Als ik er niet klaar voor was, was het kindje dat ook niet’, aldus Lieselotte.

Die schuldgevoelens maken al snel plaats voor een gevoel van rouw. Lieselotte: ‘Ik ben het gaan zien als rouw om iets wat ik heel graag wilde, maar wat ik in de toekomst nog steeds kan hebben. Zo heb ik dat een plekje kunnen geven.’

Spijt van haar keuze heeft Lieselotte niet. ‘Hoewel er soms een kleine twijfel was, ben ik heel blij met hoe mijn leven op dit moment eruitziet. Ik heb een leven waar een kind nu niet in zou passen. Ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen’, legt ze uit.