zwavelzwam

Individuele exemplaren zijn tussen de 5 en 25 cm breed. De consoles zijn opgebouwd uit vele fijne buisvormige filamenten (hyfen). Het hele mycelium met zijn talrijke dikke lobben kan tot 45 kg wegen. Vertegenwoordigers van het geslacht zijn vaak te vinden op wonden van bomen, waardoor ze het kernhout binnendringen en het ontbinden. Typische gastheren zijn eik, maar ook eucalyptus, taxus, tamme kastanje en wilg, evenals enkele coniferen. Een voorbeeld van het laatste is Laetiporus coniferica, een zwavelzwam die voornamelijk voorkomt op rode dennen in de westelijke delen van Noord-Amerika. Soorten van Laetiporus worden wereldwijd verspreid, een opmerkelijk verspreidingsgebied in Europa zijn oeverbossen en vochtige gemengde eikenbossen. Laetiporus is ook te vinden op straatbomen in stedelijke gebieden, en fruitbomen kunnen worden aangetast in cultuurlandschappen. De gastheren vertegenwoordigen meestal bomen die al verouderd zijn of anderszins beschadigd zijn. De parasitaire schimmelgroei door Laetiporus veroorzaakt een zichtbare bruinrot in de waardbomen.

Jonge vruchtlichamen worden gekenmerkt door een vochtig, rubberachtig oppervlak met een zwavelgele tot oranje kleur, soms met feloranje punten. Oudere exemplaren vervagen en worden broos, vergelijkbaar met krijt, en worden vaak gegeten door kevers, slakken of pissebedden. Laetiporus sulphureus vormt soms elk jaar vruchtlichamen als het weer geschikt is voor sporulatie. Deze gedijen goed van de late lente tot de vroege herfst, waardoor ze populair zijn bij paddenstoelenplukkers. Tegelijkertijd is het een belasting voor de individuele bomen. Nadat het kernhout is ontbonden, wordt het spinthout vaak aangevallen, wat in meer gevorderde stadia de broosheid en gevoeligheid voor windbreuken vergroot en kan leiden tot het instorten van de waardboom, die niet meer kan buigen in de wind.De vruchtlichamen van de zwavelzwam verschijnen niet elk jaar. De polyporen kunnen wel 10 kilogram zwaar worden. (Wikipedia).