Sprinkhaantje op een pluizenbol

Sprinkhanen worden groot zonder hun ouders. Die sterven eind september nadat ze hun taak; het leggen van eitjes, volbracht hebben. Heel de winter lang rusten de eitjes in de grond, om na een half jaar ergens eind mei uit te komen. De jonge sprinkhanen wurmen zich een paar centimeter omhoog tussen de grondkruimels. Het is hard werk voor een beestje dat nauwelijks groter is dan een rijstkorrel.

Eens ze boven de grond komen, zien we geen larve zoals bij de kever, de vlieg of de vlinders, maar een miniatuurversies van de sprinkhaan zoals we hem echt kennen. Op hun rug zitten kleine bultjes die later zullen uitgroeien tot vleugels. Die kleine beestjes, de nimfen, beginnen meteen gras te eten.

De sprinkhaantjes groeien en barsten letterlijk uit hun vel. Ze vervellen. Sprongsgewijs groeien de beestjes verder, tot na de laatste vervelling de vleugels volledig zijn. De nimfen zijn nu imago’s geworden, en die volwassen sprinkhanen staannu klaar om op hun beurt tegen eind september voor een nieuwe generatie te zorgen.

Bron: libelle