Meeldauwlieveheersbeestje

Met een lengte van 6 – 9 mm is dit lieveheersbeestje de grootste van de oranje/witte lieveheersbeestjes en ook is hij de algemeenste.
Op zijn dekschilden staan bijna altijd 16 stippen in totaal.
Ook op het halsschild bevinden zich aan weerskanten
nog een paar lichte vlekken.
Een typisch kenmerk zijn de lichtgekleurde randen van dekschilden in het midden waardoor de schilden open lijken te staan.
De schildranden zijn sterk verplat en enigszins doorzichtig
en de twee voelsprieten zijn wat langer als bij andere soorten.
Antennes en poten zijn lichtbruin van kleur.
Het is een redelijk zeldzame soort die vooral voorkomt
in lichte loofbossen op esdoorn en es.
In de Hollandse polders is het een zeldzaamheid.
De meeste lieveheersbeestjes eten bladluis maar deze,
zoals de naam al aangeeft, eet meeldauw en behoort dus
tot de schimmeleters onder de lieveheersbeestjes.
Ditzelfde geldt ook voor de larven.
Gelijkend is het tienvleklieveheersbeestje.
De eitjes worden na de overwintering in het voorjaar afgezet en in de loop van het voorjaar ontwikkelen zich de larven.
Wanneer ze volgroeid zijn verpoppen ze zich op planten.
Het meeldauwlieveheersbeestje zou in staat zijn tot langdurige weersvoorspellingen.
Overwintert hij in een holte in een boomtak of onder de schors, dan staat ons een zachte winter te wachten, maar brengt hij de winter door onder een hoop bladeren in de bodem, dan wordt de winter aanmerkelijk strenger. Angelfire.