Wie zijn de burgers op Curaçao die zich inzetten voor anderen in tijden van crisis?

In Rauw Curaçao introduceert maker Wensly Francisco Curaçaoënaars die opstaan om hun eilandbewoners te helpen in tijden van crisis. Wie zijn deze mensen en hoe zetten zij zich in? 

Curaçao werd elf jaar geleden onafhankelijk, vertelt Francisco in Rauw Curaçao: ‘Maar het gaat er steeds slechter. Waar mensen ondanks alle tegenslag van het leven een feest weten te maken. Een eiland waar het altijd zomer is, waar iedereen welkom is en waar de toeristen de motor zijn waar alles om draait. En zolang die blijven komen, loopt alles gesmeerd.’

Werkloosheid 
Maar tijdens de coronacrisis gaat het mis. Het eiland dat bestaat uit 160 duizend inwoners, kent nu een werkloosheidsgraad van 52 procent. 'Voor Curaçao werd dat de hardste klap die ik mij kan herinneren', zegt Francisco. Daarnaast kwam ook de olieraffinaderij, een grote werkgever, stil te liggen, vertelt Francisco in De Nieuws BV. 'Toen stortte het eiland eigenlijk economisch in qua werkende bevolking.' 

Eilandbewoners
Hij volgt in de documentaire een jaar lang verschillende eilandbewoners. De eerste aflevering begint rond juli 2020: na een lockdown van drie maanden gaat het eiland weer open. 'De regering is niet in staat om de problemen zelf op te lossen', aldus Francisco. Daarom schieten eilandbewoners elkaar te hulp.

Maar ook vóór corona was er armoede, vertelt Francisco: 'Verborgen armoede. Toen corona kwam, werd het extra zichtbaar. Dit komt door de schaamtecultuur die daar heerst.' In de documentaire zien we dat voedselpakketten hierdoor niet worden opgehaald, maar worden gebracht door vrijwilligers. Waaronder Rosalien Sabat, die we in de documentaire volgen. Ook de voorzitter van de voedselbank Sheryl Losiabaar laat in de documentaire zien hoe het gaat achter de schermen. Zij is bang dat ze geen donaties meer krijgen, want die angst kan weleens werkelijkheid worden. ‘Nu kunnen we nog helpen. Maar of we in januari kunnen helpen, weet ik nog niet.’ Voor kerst bereiden ze 5000 voedselpakketten voor. Dat aantal geeft aan dat het nog slecht gaat, vertelt ze.

Zelfvoorzienend 
Ook eilandbewoners Benjamin Visser en Esperanza proberen het voedselprobleem aan te pakken. Hoewel het eiland voorheen afhankelijk was van toerisme, zijn de bewoners nu aangewezen op voedselpakketten. Met de coronacrisis kwam ook het besef dat het eiland erg afhankelijk is van import, licht Francisco toe. 'Benjamin Visser en Esperanza proberen ervoor te zorgen dat het eiland zelfvoorzienend wordt. In verschillende wijken bouwen zij foodforests waar je gratis fruit kan plukken.' 

De jeugd 
De crisis heeft ook op andere vlakken grote gevolgen voor de jeugd. Eilandbewoner Leon Mutueel neemt Francisco mee langs het buurtcentrum. Dat is verwaarloosd, maar dat was niet altijd zo, vertelt Mutueel: ‘Toen ik klein was had je hier onder andere karatelessen. De overheid investeert hier niet meer in.' En dat is erg kwalijk, vindt hij: 'Een wijk zonder buurtcentrum bloedt dood.’ Volgens hem gaan jongeren nu kattenkwaad uithalen. Dat gaat hem aan het hart. Omdat er geld is om dit aan te pakken, kun je de verantwoordelijkheid niet bij de bewoners neerleggen, vertelt hij. 

Rolmodellen 
Iemand die er alles aan doet om te voorkomen dat kinderen ontsporen is Antony Cijntje. Hij is honkbalcoach voor de jeugd, legt Francisco uit: 'Honkbal is meer dan een sport alleen. Honkbal wordt gebruikt om de jeugd op te voeden.' Cijntje leert jongeren discipline en doorzettingsvermogen. 'Het zijn allemaal mijn kinderen. Ik behandel iedereen gelijk', vertelt hij in de documentaire. Ook werkt hij in een gevangenis als bewaker en als korporaal bij de vrijwillige politie van het eiland. Van grote waarde, zo vindt hij zelf ook: ‘Zo kunnen de jonge kinderen je als voorbeeld zien en zich verder ontwikkelen.’

Volg de verhalen van deze mensen iedere zondag, om 20.20 uur op NPO 2!

Aflevering 1 terugkijken? Dat kan hier.