Temptation Island: en ik leef nog lang en gelukkig

Ik, de vrouw die dezelfde reclame inmiddels kan skippen dankzij speciale streamingpraktijken waar ze sinds kort een abonnement op heeft, alleen maar om één aflevering vooruit te kijken. Of moet ik eigenlijk zeggen: juist ik. De doodnormale vrouw, wiens dagelijkse leven soms net zo spannend is als een leeggelopen fietsband. Wat ik ineens heel erg fijn vind, als ik de aflevering ‘Tim-tation’ in één adem heb uitgekeken. 

Het enige waar ik nog trouwer aan ben, dan aan mijn eigen vent thuis bij mij op de bank, is met diezelfde vriend samen Temptation kijken. Voor mij is het eigenlijk gewoon gratis wekelijkse relatietherapie. Eén misser van Mezdi of Megan en ik weet precies van mijn eigen vrijer waar zijn grenzen liggen op het gebied van vreemdgaan. Zonder dat ik hier met hem een moeilijk ‘we moeten even een gesprek'-gesprek moet voeren.

De adrenalinekick van het kijken naar dit spannende stukje tv, werkt vervolgens als een soort waarheidsserum voor mij. Ik ben radicaal in mijn gejoel en uitspraken: een kus kan, maar topless in de zee niet. En als mijn zielsverwant het er niet mee eens is, wijs ik met mijn veroordelende vingertje naar het bewijsmateriaal op tv. Discussie gesloten.

Ik noem het de Temptation-formule. Hoe meer deelnemers vreemdgaan, hoe duidelijker de regels in het liefdesspel in mijn relatie worden. Maar behalve deze handige opheldering, haal ik ook nog iets anders uit die 60 minuten verleid- en leedvermaak. Het is namelijk in dit kleine uurtje dat ik me besef hoe tevreden ik eigenlijk ben met mijn burgerlijke bestaan in mijn truttige toko. Met mijn Xenos-kaarsjes heb ik eigenlijk elke week mijn eigen kampvuur-ritueel. Want stiekem krijg ik bij elk dubieus shot dat de deelnemers te zien krijgen, een shotje zelfvertrouwen. Ik besef: mijn relatie is lang zo slecht nog niet.

Dat is misschien ook wel de reden dat stelletjes massaal Temptation Island kijken. Tenminste, dat leid ik af van bevriende stelletjes die mijn Facebook-tijdlijn domineren met hun hysterisch Temptation-tag gedrag. Mezelf meegerekend. En niet alleen koppels, maar sowieso veel hoogopgeleiden kijken het programma. Volgens televisiewetenschapper Dan Hassler-Forest komt dit, omdat het programma een verademing is in een tijd van alle kwalitatieve ‘dit moet je echt gezien hebben’-juweeltjes op Netflix. We moeten niks met Temptation, alleen maar van genieten. Samen met je liefdesmetgezel. Lekker thuis in plaats van op Thailand.

Genieten doe ik. En dan vooral van het feit dat ik me – in tegenstelling tot heel veel problemen in mijn quarterlife crisis – over één ding geen zorgen hoef te maken: mijn relatie. Het zit wel goed. En dat wordt nog maar eens extra bevestigd door vreemde vreemdgangers op tv. En ja, voor deze bevestiging heb ik kennelijk de mislukkingen van iemand anders nodig. Noem het sneu, maar dan heb je nog nooit een aflevering Temptation gekeken. Daar gebeuren pas sneue dingen. 

Dat die zelfvertrouwenschakel in mijn hoofd zo werkt, is eigenlijk een natuurlijke reactie die volgens mij heel veel mensen in mijn leeftijdsfase (als je leeftijdsfase zegt, dan weet je dat je oud wordt) hebben. De fixatie op iemands falen, zodat ik mezelf succesvol voel, wordt er dagelijks bij mij en mijn leeftijdsgenoten ingestampt. De hele bewijscultuur op social media, op werk en tussen vrienden onderling. We trappen er net zoals ik allemaal in. Wat de buurman doet, kan ik beter en ik weet ergens dat ik alleen met deze houding overleef in een bubbel waarin iedereen om me heen gericht is op resultaten. 

Tijdens Temptation kan ik dat als kijker, als ambitieuze twintiger, allemaal loslaten. Het is kijken om mezelf te vermaken, niet om er intellectueler van te worden. Slim zijn doe ik wel als ik de volgende ochtend op werk verschijn en ik mijn verontwaardiging uitspreek over de bizarre vijfhoeksrelatie tussen Meghan en de scharrels van haar Kevin. Dan kan ik even laten zien hoe ik het anders doe. En misschien ook wel beter.