Klopt het beeld van biculturele vaders?

‘Met mijn fotoreeks en documentaire wil ik de norm van vaderschap in Nederland herdefiniëren’, vertelt de 35-jarige fotograaf en documentairemaker Marwan Magroun. Want het beeld dat we in Nederland hebben van biculturele vaders is te eenzijdig, volgens hem. 

Als het in de media of in de maatschappij over biculturele vaders gaat, gaat het te vaak over afwezige vaders, vertelt Magroun. ‘Het gaat altijd over de persoon die afwezig is, die buiten de norm valt. Je kan geen goede vader zijn, je bent niet goed genoeg, lijkt de boodschap te zijn. Als je googelt op vaders, zien we eerst witte vaders bijvoorbeeld.’ Hoewel hij het stereotiepe beeld van afwezige biculturele vaders niet eigenhandig denkt te kunnen veranderen, zegt hij er graag een beeld naast te willen zetten met zijn documentaire The Life of Fathers.

Rolmodellen 
De realisatie dat er een eentonig beeld van biculturele vaders wordt neergezet, wordt duidelijk wanneer zijn vrienden om hem heen aan kinderen beginnen. ‘Ik mag dat van dichtbij meemaken en dat is heel mooi en bijzonder. Als ik zie hoe mijn vrienden met hun kinderen omgaan en hoeveel tijd ze spenderen, dan denk ik: dit beeld ken ik helemaal niet. Ik kende weinig rolmodellen of voorbeelden van vaders die heel betrokken zijn bij hun kind.’

Magroun gelooft sterk in het belang van sterke rolmodellen en de zichtbaarheid daarvan, met oog voor zijn eigen verleden waarin zijn vader een afwezige rol had: '"Zocht een held toen ik jong was, ik ben het zelf geworden", schreef Winne. Dat vind ik heel mooi. Hoewel je je jeugd niet kunt overdoen, kun je wel teruggaan naar je jeugd en denken: hoe kan ik er zijn voor een andere kleine Marwan?’

Dankzij deze persoonlijke zoektocht naar fatherhood - vaderschap - begint hij zijn verleden in een ander perspectief te plaatsen: ‘Ik begon beter te begrijpen waarom ik bepaalde mensen aantrok of juist van me afstootte.’ De afwezigheid van een rolmodel deed niet alleen veel met hem als kind, maar ook als volwassene, legt hij uit. 'Ik had last van hechtingsproblematiek. Ik merkte dat ik in mijn relaties met anderen daarmee worstelde. Des te meer ik erover ging lezen, des te beter ik het begreep.'

Verschillende perspectieven 
En juist daarom is het zo belangrijk dat we verschillende perspectieven te zien krijgen, vertelt hij:  ‘Mensen kunnen hierdoor geïnspireerd raken of herkenning vinden. Dat is belangrijk, voornamelijk als je in de hoek zit waar de klappen vallen. Dan is het lastig om je ergens aan vast te houden, omdat niets gestoeld is om jou te verbeteren. Of om jou te inspireren of een push te geven.’ Want ondanks het gebrek aan zichtbaarheid in de media, zijn die betrokken biculturele vaders niet alleen, ze zijn met velen, legt hij uit.

Om de verhalen van die vaders te delen met de rest van Nederland, gaat hij in zijn fotoreeks en documentaire in gesprek over vaderschap. Met mannen die dicht bij hem staan. ‘De laatste jongen, Giovanni, die we voorbij zien komen in de documentaire ken ik vanaf de basisschool.'

Herkenning 
De verhalen en perspectieven van Giovanni en de rest zetten niet alleen Magroun aan het denken. Na de uitzending ontvangt hij namelijk honderden berichten van mensen, vertelt hij: ‘Ik ben overweldigd door alle reacties. Ik heb honderden berichten binnengekregen.' Kijkers vonden herkenning in de documentaire The Life of Fathers. En laat dat net zijn doel zijn: ‘Impact maken.’

Praat over je eigen sores
Daarom adviseert hij anderen open te zijn over hun situatie en hun zoektocht naar vaderschap. Ook wanneer je een culturele achtergrond hebt waarin het niet gebruikelijk is om over je eigen sores te praten, legt hij uit. In de eerste minuten van de documentaire zien en horen we Magroun en zijn moeder een open gesprek voeren over de afwezigheid van zijn vader. ‘Ik vroeg haar of ze wist dat ze voor velen een rolmodel is. Ze reageerde verrast. Maar er zijn zo weinig mensen die op haar lijken die publiekelijk dit soort onderwerpen aansnijden. Daarom is het belangrijk dat er dingen in beeld worden gebracht, ook door makers die uit de community komen.’

Voor hem is het belangrijk dat hij een ander geluid kan laten horen. Wat daarna komt, is volledig aan de kijker, vertelt hij: ‘Het gaat niet alleen om mij. Er moet genoeg ruimte zijn voor meerdere perspectieven. Ik heb ook niet de harde waarheid, maar ik wil een ander beeld laten zien.’