Interview | Jurre Geluk over Je Zal Het Maar Hebben

Jurre:  Goed, maar het voelt heel bizar. Dat ik JZHMH mocht gaan presenteren kwam echt als een verassing voor mij. Ik moest bijna huilen omdat ik het zo ongelofelijk vond. Verder ben ik vooral opgelucht dat het hoge woord eruit is. Ik kon niemand vertellen dat ik JZHMH ga presenteren en ik merk nu dat het toch best wat bij me losmaakt.

Het is mega eng. Je Zal Het Maar Hebben is een titel die ik heel mooi vind. Ik heb een hele hoge bewijsdrang waardoor het heel spannend is, maar tegelijkertijd word ik er ook door gemotiveerd. Laat die eerste paar afleveringen maar op tv komen, dan kunnen de mensen die voor mij belangrijk zijn hun mening geven, daarna kan ik er denk ik echt van genieten. Hoop ik.  

Ik denk dat ik heel anders ben dan Tim Hofman, Valerio Zeno of Patrick Lodiers. Volgens mij past het programma desondanks goed bij mij. Het is voor mij heel belangrijk om mensen die anders zijn een podium te geven. Misschien ook omdat ik mijzelf vroeger - maar ook nu nog - altijd anders heb gevoeld. Ik ben mede daardoor ook zonder vooroordelen opgevoed. Dat is belangrijk voor mij en bij JZHMH komt dat goed van pas.

Jazeker! Ik wilde zo veel mogelijk informatie verzamelen voor we begonnen met filmen. Vooral met Tim heb ik heel veel gebeld. Maar ik heb ook bij Patrick en de redactie van het programma informatie ingewonnen.

In JZHMH draait het om de verhalen van de mensen in het programma, je kan echt de tijd nemen voor een interview. Met veel Spuiten en Slikken items gaat het vooral heel snel en hebben we relatief weinig tijd. Het is een fijn gegeven dat ik de hele dag de tijd heb om iemand echt goed te leren kennen. De gasten kunnen hun volledige verhaal zo open mogelijk met mij delen.

Ik heb gemerkt dat filmen met een cameraploeg echt heel leuk is omdat je met een vast clubje op pad gaat. Dat maakt het werk heel intiem. Daarnaast denk ik dat ik heel veel heb geleerd van de persoonlijke gesprekken met de gasten. Ik durf verder vragen en ben de afgelopen maanden gegroeid als interviewer. Voorheen was ik vrij voorzichtig en bang om door te vragen omdat ik dacht: ja, ik wil niet dat iemand zich onprettig voelt. Ik heb gemerkt dat als je met een respectvolle manier met mensen opgaat dat je heel ver kunt komen in een conversatie.

Ik neem eigenlijk meer een gevoel van trots mee naar huis dan een treurig gevoel. De verhalen geven me juist enorm veel energie en kracht. Ze zijn stuk voor stuk fantastisch en mooi. Het verhaal van de 14-jarige Esmee vond ik heftig omdat ze zo jong is. Ze heeft een aandoening aan haar gezicht, haar gezicht is hierdoor misvormd. Toen ik thuiskwam van die draaidag was ik er nog veel mee bezig in mijn hoofd. 

Wat ik een ook een heel mooi verhaal vind, is het verhaal van Yaïra. Zij heeft Gilles de la Tourette. Het is heel bijzonder om te zien dat haar ziekte haar ook veel heeft gebracht. Dat is natuurlijk ook een deel van het spectrum: kijken wat je allemaal wel kan. “Als ik mijn Gilles de la Tourette niet had gehad dan was ik denk ik echt een heel stil, verlegen meisje”, vertelt ze. Nu doet Yaïra stand-up comedy en dat vind ik supertof!

Ik merk dat we allemaal al snel geneigd zijn om te kijken naar de dingen die niet goed zijn of gaan in ons leven. Door de veerkracht van deze mensen krijg je de hele tijd reality checks. Het zorgt er ook voor dat je veel positiever in het leven staat. Ik ben me bewuster geworden van het feit dat ik al heel gelukkig mag zijn met mijn gezondheid . Dat is een mindset die ik eerst niet  had. We zouden allemaal best wat vaker stil mogen staan bij de kleine dingen. En gelukkig zijn met wat we hebben.

Bedankt, joe!