Ik ging naakt naar Milkshake festival

Ik ging naakt naar Milkshake en dit was mijn ervaring. Naar Milkshake in je Evakostuum. Kan gewoon.

Ik ben zo iemand die wanneer er niemand thuis is graag naakt rondloopt door het huis. Met de gordijnen dicht, welteverstaan – ik ben niet per se van het voyeurisme – maar naakt zijn is gewoon heel prettig. Het voelt bevrijdend. Het is puur natuur. En als je er over nadenkt, zijn we na onze kindertijd bijna nooit meer echt lekker naakt. De meeste mensen slapen bijvoorbeeld met een onderbroek aan – ik zou naakt slapen overigens aan iedereen willen aanraden – en zijn dus alleen naakt tijdens het douchen of tijdens seks. Zonde, want we worden allemaal naakt geboren. Bovendien geloof ik dat je een stuk comfortabeler kan raken met je eigen lichaam door zo nu en dan trots met je naakte piemel of borsten vooruit door je huis te paraderen.

Je kan je dus misschien wel voorstellen dat mijn hart een klein jubelsprongetje maakte toen ik erachter kwam dat Milkshake festival gewoon een naaktgebied heeft. Afgesloten van de rest van het festival, waar je heerlijk vrij piemeltjenaakt rond kan huppelen. En dansen. Daarnaast ondersteunt Milkshake sowieso al de nudistengemeenschap door blootheid op het gehele festivalterrein toe te staan. Je kan dus rustig kiezen of je hier comfortabel mee bent, of dat je dit meer privé achter gesloten muren wil uitproberen.

Vol goede moed besluit ik me hier eens aan te wagen. Het minste wat ik kan doen is genieten van een potje pure naaktheid in een afgesloten gebied waar geen fotocamera’s worden toegestaan. Veilig én puur natuur, dus. Ik verheug me op het dansen zonder ondersteuning van een BH, met mooie naakte mensen om mij heen. Omdat naakt op de fiets zitten me niet heel prettig lijkt en ik me bovendien kan voorstellen dat niet heel Amsterdam zit te wachten op mijn blote billen trek ik nog keurig een feestoutfit aan met het plan deze tijdelijk te kunnen verruilen voor mijn Evakostuum op het festival. Drie minuten na mijn aankomst heb ik al twee piemels gezien op het reguliere festivalterrein. Ik durf ze niet recht aan te kijken. De piemels. Maar ze zijn er.

Nog voor ik het naaktgebied betreed is er dus al redelijk wat naakt te spotten. Het zijn vooral de mannen die op het terrein met hun zwansen lopen te zwaaien. Vrouwen lopen er lekker bloot bij, maar laten hun borsten en billen toch iets meer verhullen door schaarse lapjes stof. Hoe dan ook, het naakte aspect maakt tot dusver in ieder geval niemand ongemakkelijk. Niemand kijkt er echt van op. Eigenlijk is dit het levende bewijs dat het niet echt uitmaakt hoe je je kleedt (of niet kleedt), als je het maar vol overtuiging doet.

Op het gewone festivalterrein zijn twee uitersten te bekennen. Je hebt de nudisten en semi-nudisten, die leven naar de overtuiging less is more en tegelijkertijd zorgen dat het kleine beetje kleding aan hun lichaam in ieder geval iets bijzonders is – een leren tuigje, of zo – en de mensen die kleding juist naar het volgende niveau tillen door creaties te dragen waar je U tegen zegt. Denk naaldhakken, bloemen, pruiken, capes – deze mensen zijn wandelende kunstwerken.

Ik besluit dat het tijd is om het echte nudistengebied op te zoeken. Om hier binnen te mogen treden moet je alles uiteraard uit trekken, en kan je je kleding achterlaten in een kluisje. Voorbij struinende festivalgangers kunnen wellicht een glimp van je blote kont opvangen voor je het afgesloten gebied betreedt, en dan sta je daar. Op een soort sportveld, met wat strandballen en zitzakken. 

Het eerste wat me opvalt is dat er betrekkelijk weinig mensen zijn. Dat is ook niet zo heel gek, want er is geen DJ aanwezig. Je moet het dus als nudist in dit gebied vooral hebben van het geluid van de stages verderop op het terrein. Helaas. Maar ach - ik ren met mijn borsten wapperend in de wind over het veld. Er is geen muziek om op te dansen, dus gooi ik een strandbal over met wat vrienden. Je moet wat. We vergelijken ondertussen elkaars borsten en piemels. Dat is fantastisch.

Tijdens het overgooien van een strandbal besluit een ietwat ongemakkelijke jongen met sluik, blond haar met ons mee te willen doen. Na wat onhandige opmerkingen wil hij mij plotseling een knuffel geven, die ik accepteer – meer omdat ik me er nogal door laat overdonderen – en zit ik vervolgens onder de permanente glitters die ik niet meer van m’n lichaam af krijg. Omdat zo’n 92% van de mannen op Milkshake hartstikke homo is ga ik er niet vanuit dat deze vent iets van mij wil, maar toch voel ik me een beetje ongemakkelijk. Eigenlijk is dit dan ook meteen de grens voor nudisme: kijken mag, maar aanraken niet. Althans, niet zonder toestemming. Je moet niet mensen overdonderen door plotseling je naaktheid tegen ze aan te duwen. Niet cool. Ook niet als je het ontzettend aardig bedoelde. 

Een groot pluspunt is wel dat ik mijn vrienden op een heel nieuwe manier kan bekijken. We praten erg open over onze lichamen en complimenteren elkaar met de dingen die we mooi vinden maar normaal gesproken niet zien. Het is jammer dat de ruimte niet volstaat met vriendengroepen die hetzelfde doen. Maar ja – naar een festival kom je toch wel voor de muziek. En die is hier helaas niet echt.

Terug op het reguliere festivalterrein is er aan naaktheid in ieder geval zeker geen tekort. Ik ben later op de dag zelfs nog onbedoeld getuige van een hevige pijpbeurt. Maar tegen die tijd heb ik al zoveel bijzonders gezien op het festival – van cockrings tot glitterbillen - dat het me eigenlijk niet eens meer zo erg opvalt. Hoewel ik niet blijf kijken hoe het eindigt.

Naakt rondlopen is heerlijk als je alleen bent, maar naakt rondlopen is misschien nog wel leuker als je met vrienden bent. Je ziet elkaar weer eens van een heel andere kant en je haalt er leuke gesprekken uit. Naakt dansen is me helaas toch beperkt gebleven tot mijn eigen woonkamer, hoewel dat ook hartstikke leuk is. Misschien nodig ik de volgende keer toch wat vrienden uit – dan bouwen we ons eigen naakte privé-feestje. 

Naakt op een festival? Lekker doen – maar wel zo fijn als iedereen om je heen het doet. Een speciaal afgezette ruimte hiervoor is ideaal. Je voelt je beschermd en tegelijkertijd ultiem vrij. En knap.

Maar dan wil ik de volgende keer wel keihard kunnen dansen met mijn borsten in de lucht.

Milkshake is een festival waar iedereen zich vrij moet voelen. Daarom heb ik er bewust voor gekozen geen foto’s te maken van de festivalbezoekers. Op het naakte gebied waren geen camera’s toegestaan.