Waarom bestaan Lowlands WhatsApp-groepen?

Twee minuten geleden maakte ik nog onderdeel uit van drie van deze - speciaal voor Lowlands in het leven geroepen -app-groepen. Met de begeleidende tekst ‘ik hou van jullie, maar ik zie jullie straks joe’, heb ik de festival-voorpret beëindigd. En dat voelt goed. Want de berg stront – paklijsten, foto’s van bierschappen in de supermarkt en gezanik over het weer – heeft na vier weken zijn tol geëist. Langzaam raakte ik geïrriteerd achter mijn bureau. 

Gisteravond heb ik met mijn vriendin – die onderdeel is van dezelfde WhatsApp-groepen - dit fenomeen besproken. Ik vroeg haar: is het voorpret? Of is een maand lang praten over alles wat met Lowlands te maken heeft een soort panische vorm van groepsgedrag of fomo (fear of missing out) voor - wat dan ook, handige tips, of zoiets? Verdomme, ik weet het niet. Mijn vriendin kan er beter mee omgaan dan ik, denk ik, want zij zit nog steeds in de groepen die ik zojuist heb verlaten. Maar weet je wat het is - ik begrijp de behoefte om al die onzin te bespreken gewoon niet. Ik begrijp mijn eigen vrienden niet. Het kan me geen fuck schelen dat je op dit moment 20 krentenbollen in je backpack doet. Echt helemaal niks. Ga weg. 

Ook rees bij mij verder de vraag: waar haalt iedereen de tijd vandaan om al die meuk continu te lezen en te typen? Terwijl ik een stuk redigeer trekt er om de drie minuten een collega aan m’n mouw, komen er 30 mails per uur binnen en heb ik her en der nog een vergadering. Ik laat de belastingbetaler nooit in de steek. Zonder dollen: ik heb oprecht geen tijd om de 498694 apps te lezen – laat staan op de inhoud te reageren. Is iedereen vrij? Of ben ik gewoon een flapdrol die niet kan multitasken?

Ik ben een ouderwetse lul. Ik heb een bloedhekel aan WhatsApp. M’n pa heeft een Nokia 3310, een telefoon zonder WhatsApp. Ik benijd die ouwe. Maar ik kan helaas niet meer zonder. Als mijn voetbaltraining een uur later begint dan laat mijn trainer dat weten via WhatsApp. Met een Nokia 3310 in mijn broekzak zou ik voor de kat z'n kut een uur te vroeg aankomen op de club. Dat wil ik niet.

Ondertussen gaat iedereen gewoon rustig verder met babbelen over welke factor zonnebrandcrème je het beste mee kan nemen, en worden er nog meer lijstjes gedeeld waarin onder andere staat dat je je verstand en goede humeur moet meenemen naar een festival. Iemand meldt voor de 80^stekeer dat Kendrick Lamar de beste rapper van de wereld is. Waarschijnlijk hebben ze in alle heisa niet eens door gehad dat ik de groep heb verlaten. Dat is wel een geruststellende gedachte.