"Hoi, ik heb herpes!"

Positief testen op herpes is alles behalve positief. Los van alles fysieke ellende die de berg blaasjes met zich meebrengt, krijg je mentaal ook een flinke opdonder als je dit nieuws te horen krijgt. Wanneer is de volgende uitbraak? Kan ik vandaag wel werken? Of moet ik door de pijn mijn hele sociale leven afzeggen? De strijd tegen herpes is eenzaam. Want behalve die paar vrienden vertel je het niemand. Waardoor het gevecht niet alleen eenzaam, maar ook nog eens onzichtbaar is.  

Want zou jij het van de daken schreeuwen, als je herpes had? Als je antwoord nee is, dan is dat best gek. In een maatschappij waarin hokjesdenken net zo passé is als Hyves, doen we dat met soa’s wel. We leven in een tijd waarin onze seksuele vrijheid groter is dan ooit en we open kunnen zijn over onze seksuele geaardheid. Maar lopen we iets op, dan worden we door onze omgeving gestraft met zwijgen. Had je het maar veilig moeten doen. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Letterlijk in het geval van herpes.

Hoe veilig je het ook doet, herpes glipt er gewoon doorheen. Net zoals duizend en één mensen herpes hebben, zijn er ook duizend en één manieren waarop je deze soa kan oplopen. Je kan het krijgen in je oog, op je lip, het overkomt je mét condoom of zonder, je hebt er jaren geen last van en ineens zwengelt het weer aan. Het is verbazingwekkend hoe weinig mensen soms weten over deze soa, maar dat terzijde. Herpes is just one death kiss away. Een romantische benaming voor zoiets heftigs, maar de realiteit is allesbehalve rooskleurig. Net zoals de toekomst. Als je het eenmaal hebt, moet je ermee leren leven, omdat het nooit écht weg zal gaan. Dan heb je niks aan uitspraken als ‘een soa is je eigen schuld’. Want kan een ziekte überhaupt iemands schuld zijn? 

Ondertussen was het begrip 'body confident’ nog nooit zo groot op social media als vandaag de dag. Het contrast kan niet groter. Neem bijvoorbeeld zoiets als de Get Your Body Out-challenge waarbij mensen massaal selfies deelde met hun stoma’s. Een hartstikke mooi initiatief om stoma’s meer bespreekbaar te maken. Dikke duim omhoog. We mogen trots zijn op ons lijf en we worden dapper gevonden als we onze imperfecties delen. Hoe dik of dun ook, met pigmentvlekken of met sproetjes, het mag allemaal gezien worden. Merken als Diesel lopen er mee weg, hun hele campagne bestaat uit modellen met ‘imperfecties’. Maar een koortslipje? Bah, nee, dat is vies.

Ik vind het idioot dat we de ene aandoening inclusief bijbehorende hashtags ontzettend uitvergroot online verkondigen, maar we wel moeten zwijgen over andere ziektes die je misschien veel vaker tegenkomt. Over met twee maten meten gesproken. Een koortslip moet je verbloemen, terwijl het je net als zoveel andere ziektes gewoon is overkomen. Niks om voor je te schamen.

Kijkend naar mezelf, ben ik de schaamte – mede dankzij social media - inmiddels voorbij. Ik laat scheten bij mijn vriend, doe op zondag make-uploos boodschappen en deel dit gerust op Instagram. Met bijbehorende hashtag, om te laten zien dat ik álles durf te delen.

Schaamte vind ik over het algemeen een keuze, je kunt ervoor kiezen je wat aan te trekken van de mening van anderen of niet. Maar dat is anders als je te maken hebt met een stigma, zoals bij herpes. Dan moet je je schamen om het vertekende beeld dat ánderen ervan hebben (zoals dat je het ook mét gebruik van een condoom kan krijgen). Niet eerlijk. Het liefste zou je willen uitleggen waarom je vanavond niet mee kan sporten of dat weekendje weg moet afblazen. Maar het oordeel dat mensen, je eigen vrienden, na je ‘coming out’ over je hebben? Dat is het vertellen niet waard. Thanks to the stigma.

Nou, lang leve de vooruitgang in het accepteren van elkaars tekortkomingen, imperfecties en alles waar we niks aan kunnen doen.