Hoe liep het af met de idealen van de Kinderen van Møkum?

Maak de stad niet te duur voor de nieuwe generatie Amsterdammers. Dat is de boodschap van de krakende Amsterdamse vriendengroep die documentairemaker Dikla Zeidler filmde. Ze dacht: hier begint de revolutie. Maar het liep anders. 

Hier en nu gebeurt het, dacht Dikla Zeidler toen ze in aanraking kwam met de Kinderen van Møkum. Een vriendengroep, tikje alternatief, allemaal Amsterdams en slachtoffer van de veranderende stad. Wonen is er een luxe aan het worden. Daarom: kraken. Zoals de generaties voor deze dat ook al deden. 

Koning te rijk
Zeidler voelde aan alles dat het een protestbeweging was met momentum. Het grote geld dat de Amsterdamse jeugd de stad uitdrukt - daar móét je als jongere met dromen, ambities en principes toch faliekant tegen zijn. En inderdaad, met de schouders eronder en met z’n allen lukt het om hun recht op wonen op te eisen. Ze bezetten een pand, ruimen er op, richten het in en gaan er wonen. Tot ieders verbazing winnen ze een rechtszaak van de eigenaar en daar zitten ze dan. 

Euforisch natuurlijk, ze dopen hun domein tot Het Kløkhuis en even zijn ze er koning te rijk. Zeidler is erbij als er gefeest wordt, gedronken en gedanst, maar ook als er plannen worden gesmeed voor hun stad. Het Kløkhuis moet het begin zijn van een beweging die hun stad weer terugpakt - Amsterdam voor de kinderen van Amsterdam, in plaats van het grootkapitaal. Maar eerst nog een feestje. En nog eentje. 

Mislukt
Dan gaat het langzaam knagen bij Zeidler. Dat vuur waar ze op afkwam, wat ze zelf zo graag had gewild in haar jonge jaren, dat lijkt langzaam te doven. De idealen verstommen in de alledaagse realiteit van jong zijn. Drinken, dansen, verliefd worden, studeren, ze hebben - zo zeggen ze zelf - simpelweg geen ruimte in hun hoofd om de revolutie te organiseren. Langzaam trekken ze weg uit Het Kløkhuis, dat even het paradijs leek maar al snel ook tochtig, bouwvallig en te onzeker werd. 

Is je documentaire dan nu mislukt, vraagt een kraker aan Zeidler. Ze weet het niet, maar ze blijft wel filmen. En daarmee laat ze zo treffend als het maar kan zien hoe idealen ondergesneeuwd raken. Gewoon, vanwege geen puf en vooral vanwege de kwetsbare tijdelijkheid van momentum, die nog tijdelijker lijkt als je jong bent. 

Het Kløkhuis is weer leeg, de Kinderen van Møkum gevlogen. Misschien mét hun idealen, maar zonder de gedroomde revolutie. 

In de documentaire ‘De Kinderen van Møkum, en ik’ volgt Dikla Zeidler een vriendengroep die panden kraakt in Amsterdam uit protest tegen de woningcrisis. Helpt dat? De Nieuws BV bespreekt het met Dikla en twee ‘Kinderen van Møkum’; de krakers Sjaak en Erko.