Raven van Dorst volgens Hanneke Groenteman: 'De ultieme gastmens'

De vijfde Zomergast is Raven van Dorst. Volgens Hanneke Groenteman, die Van Dorst twee dagen meemaakte, de ideale gesprekspartner.

Uitgenodigd worden op Boerderij Van Dorst, wat een eer! Dat je dat durft, zeiden mensen in mijn omgeving. Met die aparte Van Dorst en die gevaarlijke Maxim Hartman. En dan jij als hoogbejaarde daarbij… Maar ik voelde meteen de opwinding, van twee dagen de prikkeling van Raven en de spanning van Maxim. Met die twee kon het nooit saai worden, en daarvoor reisde ik graag af.

Toen ik binnenkwam begon het feest al. Maxim zei ‘Jezus dat jij nog leeft, ik dacht dat je allang dood was.’ Top opening. Ik zei dat ik ook allang dood was maar nu als avatar hier was. Gepaste reactie ook, al zeg ik het zelf.

Toen gaf ik Raven een taart die ik voor hen had laten maken bij de lekkere banketbakker Holtkamp met daarop RAVEN = X, want ik had gezien dat die nu een X had gekregen in diens paspoort en dus officieel als non-binair te boek stond. Het enige moment dat ik Raven van diens stuk zag, een beetje ontroerd zelfs. Ik kreeg bij de taart een smoothie die Maxim eigenhandig in elkaar had geflanst, met venkel en rabarber en nog wat, bijna niet te drinken, maar op mijn leeftijd kon ik alleen maar vloeibaar eten, volgens Raven. En toen begonnen twee memorabele dagen op de boerderij. Met werken en grappen en praten en lachen.

Oké, ik voelde dat het ondanks het charme-offensief met de taart twee zware dagen zouden worden. Dat werden het ook, want van enige compassie met een 82-jarige was, zeker bij Maxim, geen sprake. Met niemand niet trouwens, hij was even bot tegen de cameraploeg als tegen Raven als tegen mij, maar alles wat hij zei en deed beviel me. Ik vond hem niet alleen heel erg grappig ondanks de zogenaamde beledigingen (bij het open vuurtje zei hij dat ik er maar beter meteen in kon gaan liggen, dat spaarde een crematie uit), maar eigenlijk ook heel lief en gevoelig. Maxim en ik matchten goed volgens mij en dat was niet zozeer aan ons te danken, maar vooral aan Raven. Want die heeft een geheimzinnig talent om mensen aan elkaar te knopen. Verbinden noem je dat tegenwoordig. Op de een of andere manier bezit die een aantal talenten die je zelden verenigd ziet in één persoon. Dat had ik natuurlijk al opgemerkt in de vele tv-optredens in de meest uiteenlopende programma’s (denk aan Wie van de drie?, Ranking the stars, Expeditie Robinson, Geslacht) en vooral in het geweldige Nachtdieren. Raven in een oldtimer door nachtelijk Nederland en praten met iedereen die niet wil of kan slapen. Het opmerkelijke van die gesprekken was de volstrekte openheid waarmee die iedereen tegemoet trad. Of het een paradijsvogel, een dame met een hondje, een zwerver, een stel motorfanaten of een bezeten hobbyïst was, Raven was altijd mateloos benieuwd naar de beweegredenen van zo iemand. En vooral: zonder enig vooroordeel. Open, grappig, niet slijmerig maar ook niet afkeurend. Eerder benieuwd en verbaasd. En dat is, bij andere talenten, de allerbeste eigenschap van Raven. Die is gewoon benieuwd naar wat mensen beweegt. En bij zo iemand wil je je hart wel uitstorten. Dat is wat ik bij Boerderij Van Dorst zo heerlijk vond. Het onomwonden benieuwd zijn naar alles wat zich voordeed. Daarbij een grote intelligentie, een permanent op scherp staand gevoel voor humor en een ontwapenende uitstraling. Toen ik hen dit soort observaties vertelde zei die ‘Jezus het lijkt wel of je verliefd op me bent’. ‘Ja,’ zei ik, ‘natuurlijk ben ik dat.’

En zo was het ook. Een beetje verliefd wordt iedereen op Raven, denk ik. Op dat stoere uiterlijk, met, op de Boerderij, altijd die tuinbroek met één schouderband los. Met die afwisseling van energiek keten en ernstige aandacht. Met die ogen die altijd waakzaam zijn, ook als die schatert van het lachen (met dat leuke spleetje tussen diens tanden) of de ander pittig van katoen geeft zonder fluwelen handschoentjes. Op dat zuivere gevoel van wat deugt en wat niet deugt, zonder hinderlijk politiek correct te zijn. Met het vuur waarmee die over diens echte passie praat: de muziek, diens band Dool, de jongens waarmee die het liefste toert. Tyfusmuziek noemt Maxim Hartman diens muziek, ook oké. Schateren moet die erom. Ik geef af en toe interviewles aan geïnteresseerden, nou, Raven is de ultieme interviewer. Wat wij onze cursisten met moeite uitleggen, heeft Raven van nature. Verwonderd als een kind, maar wijs als een oude ziel. Toen ik terugkwam vroeg iedereen mij: ‘Hoe is ze in het echt?’ Het is niet ‘ze’, het is ‘die’ of ‘hen’, zeg ik nu automatisch. Of, zoals Raven zelf zegt: hen, die of kijkmaar. Voor mij is die het ultieme gastmens.