De tijdlijn van Mignon | Het InstaMuseum

Deze week in het Instamuseum: illustrator Mignon Nusteling van @studiostout (27). 

“Al mijn hele leven woon ik in Dordrecht. Ik heb twee zusjes en drie broers. Toen ik jonger was wilde ik van alles worden, het liep nogal uiteen; strafrechtadvocaat, criminoloog, industrieel ontwerper. Toen ik klaar was met de middelbare school ben ik visagie en fotografie gaan studeren. Visagie vond ik echt verschrikkelijk, het was niet creatief genoeg voor mij. Fotografie vond ik wel heel erg leuk, op deze studie kon ik een stuk technischer en creatiever te werk gaan. Door fotografie heb ik een hoop geleerd over licht en schaduwen, dat gebruik ik nu voor mijn tekeningen.”

“Ik teken een hoop borsten in mijn werk. Vroeger dachten mensen daarom altijd dat mijn tekeningen door een man gemaakt werden, omdat het vrij erotisch is. In mijn leven is alles naakt, dat vind ik heel normaal. Naakt wordt vaak als iets grappigs gezien bij mensen, dat vind ik gek. Bij dieren is het heel normaal dat ze geen kleding aan hebben. Maar als je een cavia een hoedje op zet, is het ineens grappig. Eigenlijk is het raar dat het bij mensen andersom werkt! Het is een idiote gedachte dat kleding aanhebben normaler is dan naakt.”

“Ik teken waar ik mezelf mee kan identificeren, veel van de vrouwen die ik teken lijken dan ook op mij. Eerst tekende ik steeds hetzelfde meisje, zij was een soort comic figuur. Later begon ik meer verschillende karakters te ontwikkelen. Het is wel bijna altijd kleurrijk, een vrouwengezicht en met humor. Er zit wel altijd een tweede laag in, vaak als grapje voor mezelf. Tegenwoordig laat ik het steeds meer los om mezelf erin te zien. Mijn hele leven heb ik in de buurt van water gewoond, dit komt ook terug in bijna al mijn tekeningen. Water geeft mij een gevoel van vrijheid, er is altijd een mogelijkheid om weg te gaan.”

“Tekenen doe ik eigenlijk al zolang als ik me kan herinneren. Als kind waren mijn tekeningen wel altijd al beter dan die van anderen. Het was een grote hobby, maar ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat dit ook mijn werk kon worden. Ik heb wel lang gezocht naar wat ik wilde doen qua werk, maar er was niks waar ik gelukkig van werd. Als ik niet kon tekenen voor mijn werk had ik misschien wel helemaal geen werk gehad, of was ik heel ongelukkig geworden. Dit is de enige manier hoe ik nu mijn leven kan leven.”

“Ik heb mijn eigen Studio Stout stijl. Hierbij zijn de dikke lijnen en kleuren het meest typerend, hier sta ik om bekend. Deze stijl heb ik in twintig jaar tijd ontwikkeld. Mijn stijl is een instrument geworden voor anderen om een product te verkopen, bijvoorbeeld voor de cover van een boek . Dat vind ik heel erg leuk. Maar daardoor merk ik wel dat ik iets nieuws wil leren. Wat ik nu maak heb ik wel onder de knie. Het is belangrijk dat dit ook mijn hobby blijft naast mijn werk.”

“Ik ben een snelle illustrator. Wanneer ik voor een opdracht moet tekenen zie ik in mijn hoofd al gelijk hoe het eruit moet zien. En dat teken ik dan. Als ik voor mezelf teken kan ik wat meer experimenteren, dan hoeft het niet perfect te zijn. Ik heb nooit bewuste carrièrekeuzes gemaakt. Ik heb altijd gewoon de mogelijkheden gevolgd. Zo loopt alles een beetje bij mij. Ik heb zelf nooit bedrijven gebeld en gevraagd voor werk. Ik geloof als je gewoon aardig en positief bent dat dingen vanzelf op je pad komen.” 

“Grote dromen heb ik eigenlijk niet. Ik heb het gevoel dat wanneer ik droom, ik daar gelijk een plan bij moet maken. Realistische ideeën met dingen die ik graag wil maken heb ik wel. Zo wilde ik graag eens een bier etiket maken, dat ga ik nu ook daadwerkelijk doen. Vroeger was het moeilijk om rond te komen van mijn tekenwerk. Dan had ik afgesproken dat ik 50 euro voor een opdracht zou krijgen, maar dat durfde ik dan soms achteraf niet eens te vragen. Tegen mijn jongere-ik zou ik zeggen: ‘Je hoeft geen opdracht aan te nemen van iemand die chagrijnig is en niet enthousiast over je werk. Die komt toch niet meer terug.’” 

“Beroemd of succesvol hoef ik niet per se te worden. Mijn focus ligt vooral op dingen die mij gelukkig maken. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen. Het gaat om de vrijheid die ik ervaar. Veel van mijn werk heeft ook een bepaalde boodschap erin verwerkt, ik wil daarmee graag inspireren. Ik ben momenteel bezig met mijn boek. Dit gaat over de sociale ongemakkelijkheden die je ervaart bij het overlijden van één van je ouders. Hier komt veel onverwachte communicatie bij kijken. Ik schrijf het handboek waar ik zelf naar zocht. Ik hoop dat ik dit boek nog in 2018 kan uitbrengen.”