Datetiquette: Mannen mogen niet janken en vrouwen eigenlijk ook niet

“Ik wist niet zeker of het hem echt wat deed,” zei een blond meisje met de Starbucks-beker waarop ‘Sharon’ stond in de tram, “maar toen zag ik de tranen in zijn ogen en dacht ik – ja, hij meent het dus wel, echt.”

Ik vond het nogal dom dat Sharon dit zei, en dat heeft twee redenen. Om te beginnen betekenen tranen helemaal niet per se dat iemand iets meent. Mijn vriend heeft ooit, toen hij nog een klootzak was, gedaan alsof hij moest huilen toen hij het uitmaakte met zijn ex omdat hij het zo zielig vond. Daarnaast vind ik het ook nogal een overtrokken idee dat iemand ‘het pas meent’ wanneer hij of zij tranen laat. Ik kan namelijk heel veel situaties noemen waarin ik schrikbarend weinig tranen laat terwijl dat wel heel wenselijk zou zijn, terwijl ik ook soms moet huilen terwijl het helemaal nergens op slaat.

Laat ik dit illustreren aan de hand van een voorbeeld. Toen mijn oom overleed, kreeg ik het in eerste instantie niet voor elkaar een traan uit mijn lijf te persen. En ik verzeker je ervan dat ik dit heel hard heb geprobeerd. Daarentegen moest ik vorige week nog huilen omdat ik ongesteld was en ik een film keek waar een hond in voor kwam. Dat was alles. Tranen kunnen een heleboel betekenen, maar geloof me – vaak zijn ze ook geen snars waard.

Toch zijn die tranen ontzettend belangrijk voor mensen als Sharon, en ik denk dat ik weet waarom. De tranen representeren namelijk de opluchting rondom Sharons onzekerheid – namelijk dat de ‘hij’ in dit verhaal er inderdaad niets om geeft. Dit was stiekem natuurlijk allang al Sharons grote angst, en waarschijnlijk was het nog waar ook. Goed, prima dan – het scheelt de vriendinnen van Sharon waarschijnlijk een heleboel ja-knikkerij en instemmend gemompel uit medeleven nu die vent een keer gejankt heeft.

En nu we het er toch over hebben - op huilende mannen rust ook nog wel een flink taboe. Mannen die net zo vaak huilen als de gemiddelde vrouw worden over het algemeen nog niet helemaal sociaal geaccepteerd, want het zouden watjes zijn. Nu ben ik zelf geen grote jankerd, maar heb wel altijd het idee gehad dat ik mijn huilende vrienden goed kon troosten. Al kan ik ook een tikkeltje ongemakkelijk worden van een grienende vent – maar dat word ik ook van jammerende vrouwen.

Heb je je vader ooit zien huilen, dan weet je wat ik bedoel. Het is iets ongelofelijks om te zien: daar is hij, de grote man in je leven sinds je geboren bent, wiens gezicht vertrekt op een manier die jou totaal onbekend is wanneer hij ineens emotioneel breekt. Zoiets blijft je voor eeuwig bij, en het is moeilijk jezelf een houding te geven. Maar mannen – jullie mogen eigenlijk gewoon óók hartstikke huilen! En vrouwen dus ook. Je hoeft er zelfs geen reden voor te hebben, zolang je maar omringd bent door mensen die jouw jankpartij goed kunnen hebben. Heb je een vriendje die elke dag jankt, dan is dat prima – mits jij dat aan kan. Denk ik.

Maar laten we wel zijn, de betekenis van janken wordt nogal overschat. Om je ogen te bevochtigen en je stress even kwijt te kunnen kan een huilbui op z’n tijd zo z’n gezonde kanten hebben, maar het is lang niet altijd even leuk of prettig. Daarnaast reageert iedereen anders op goed of slecht nieuws, dus er is niet één traangraadmeter die we in de Wereld van Relaties zouden kunnen hanteren om te checken of iemand iets wel ‘echt erg vindt’. En in de Wereld van Relaties worden nu eenmaal ontzettend veel tranen gelaten – de liefde is namelijk moeilijk, pijnlijk en soms keihard.

Sharon weet dat. Haar hart is gebroken. Of de tranen van haar ex echt waren zal ik nooit weten, maar misschien doet het er ook niet toe. Ze maakten het verdriet draaglijk. En dan was die traan wel het minste wat hij voor haar kon doen.