Ghosten

Vorige week popte vanuit meerdere hoeken het begrip ‘ghosten’ omhoog. Dat is van oudsher een begrip waarmee ‘ghostwriting’ werd bedoeld; de tekst schrijven voor een ander die daar vervolgens zijn eigen naam boven zet. In de wereld van (t.v.-)script, (auto-)biografie en columnschrijverij een veelvoorkomend verschijnsel (of dacht u dat al die ‘bekende’ Nederlanders hun eigen stukjes schreven?). Een tweede betekenis is die in de animatiewereld gangbaar was bij het tekenen van een beweging. Die beweging kent een begin, midden en einde (tekenfilm bevat 24 beeldjes per seconde) die door de hoofd-animator worden getekend. De tussenliggende fasen worden door een in-betweener ingevuld. Het zogenaamde ‘ghosten’.

In zijn nieuwe betekenis blijkt ‘ghosten’ vooral een negatief bijverschijnsel van het moderne daten waarin een ‘date’ ineens niets meer van zich laat weten.     Hij of zij lost gewoon op, verdwijnt als een geest in de mist. De snel verveelde hink-stap-spronggeneratie laat zijn/haar relatie gewoon vallen zoals een kind zijn speelgoed en fladdert naar de volgende uitdaging. Gewoon omdat het kan (credo van de jaren 2000).                                        

Op Broadcastmagazine.nl trekt creatief Bas van Teylingen de doelgroep breder en breekt een lans voor de verlaten groep van creatieven werkzaam in de mediawereld. Hij schrijft: “In de mediawereld is ghosten al sinds jaar en dag een bekend fenomeen. Het ene moment ben je ‘familie’ en het andere moment hoor je helemaal niks meer van de ander. Terwijl je zo leuk en intensief hebt samengewerkt op een productie..” en verder “..niet zelden liggen er andere beweegredenen aan ten grondslag. Ambitie is ons namelijk niet vreemd in de mediawereld”. Een lichtelijk naïef eufemistische duiding van de onbarmhartige slangenkuil die Hilversum als sinds jaar en dag is

Nergens geldt ‘ieder-voor-zich-en-God-voor-zichzelf’ meer dan in de media- en reclamewereld. Het moordend ambitieuze milieu is in het gezellige Gooische wereldje de reden dat menigeen nog voor zijn dertigste gebruikt en opgebrand in de berm belandt. Voor mensen zonder ambitie, super-ego of andere betonplaat voor het hoofd is helemaal geen plaats in Sodom en Gomorra aan de Vecht. De Me-too perikelen en een nieuw cordon sanitaire aangaande een respectvolle omgang met elkaar beginnen iets meer dan een deuk in een pakje boter te slaan maar laten we elkaar vooral geen mietje noemen.

Zomaar wat dagelijkse praktijkvoorbeelden van de gemiddelde (redactionele-)productiemores: men wordt omarmd door een hoofdredacteur maar de redactie is tegen of omgekeerd, de redactie had al zo ongeveer besloten maar de hoofdredactie spreekt zijn veto uit. In beide gevallen hoort men niets meer.

De (creatieve-) deal is er bijna door maar de beslissende (eind-)redacteur wordt vervangen, verhuist, wordt ziek, zit ineens overspannen thuis of gaat met zwangerschapsverlof waardoor het hele voortraject van voren af aan begint of in de ijskast belandt waarna er nooit meer wat van wordt gehoord

Vaste prik: bij het aantreden van een nieuwe roerganger, niet zelden vers van de opleiding, gaat sowieso het hele concept op de schop, hoe ver plannen ook al in de steigers staan of investeringen al zijn gedaan. De ‘nieuwe vormgeving’ is de bekroning van zijn/haar scheppingsdrift en daarmee begin of einde van externe creatieve relaties. Uiteraard breidt niemand verder aan de lap waaraan begonnen is, álles moet met een nieuwe bril, een ander budget en vooral nieuwe partners bekeken worden.

Betrokkenen van het originele concept blijven achter in het barre landschap van onbeantwoorde (voice-)mails, onbereikbare nieuwe ‘hoofden’ en ‘gewijzigde visies’. Op de belangrijkste factoren die spelen heeft men geen enkele grip. Budget, volstrekte willekeur, schuivende/veranderende redacties, plotselinge koerswijzigingen in (financieel-) beleid, waan van de dag, opportunisme, toeval en vooral… dom geluk of vette pech! Favoritisme is een key-factor in elke business. Dat is geen cynisme maar de dagelijkse realiteit.

Dat geldt helaas dus ook voor de amoureuze nieuwkomers op de markt. En hoewel de man/vrouw-rolverdeling in het paleolithicum ongetwijfeld een stuk ongecompliceerder zal zijn verlopen, heden ten dage kiest men voor de maakbare werkelijkheid. Men schuift, snijdt en date net zolang tot de onwaarschijnlijk hoge verwachtingen zijn ingelost en de onmogelijke puzzel is gelegd.

Zolang men zich op relationeel en seksueel gebied blijft spiegelen aan de virtuele domeinen in plaats van die van de aardse realiteit blijft de afgrijselijke waarheid: negeren is regeren, en dat zullen de nietsontzienden altijd blijven doen.

We bellen!