Popklassiekers

-

Eigenlijk moet ik naast u zitten. Dan kan ik het goed nadoen. Dan kwam ik naast u zitten en zou ik u vragen: ‘wat is uw lievelingsliedje? Zeg het maar. Het mag van alles zijn.’

En u zou lang nadenken. Mijmeren over de muziek van uw jeugd, liedjes waar u graag op danst, voor het eerst op heeft gezoend of iets anders bijzonders op heeft meegemaakt. U zou denken aan muziek die u hoorde op huwelijken, maar ook aan de liedjes die op begrafenissen van dierbaren werden gedraaid. U zou diep graven, peinzen over de soundtrack van uw lievelingsfilm en ook die van uw leven.

U zou lang nadenken en dan tegen me zeggen dat u (bijvoorbeeld hè, ik zeg maar wat, want ik zít dus niet naast u, dat ziet u zelf ook wel) ‘I was made for loving you’ van Kiss heel gaaf vindt.

Prima, zou ik zeggen. Wilt u die weer eens horen?

U zou natuurlijk gretig knikken, ja, dat wilt u wel, eindelijk uw lievelingsliedje weer eens knoerthard door de speakers! U schudt uw haar los en rent naar zolder om uw leren broek uit het vet te halen.

Onderwijl bouw ik in uw woonkamer de lulligste synthesizer op die u ooit heeft gehoord. Ik stel een drumbeat in, midtempo, het tempo dat alle energie doodt en alleen mooi is in lome jazz zoals ‘The Girl from Ipanema’.

De beat is rustig, en klinkt uit de midi-speakers als het zwiepen van de natte paardenstaart van een kalende babyboomer tegen een oude kartonnen doos.

Boem. Tsjak. Boem. Tsjak.

Het tempo dat cardiologen instellen op pacemakers als de patient werkelijk geen spatje opwinding mag ervaren.

Boven hijst u zich intussen in uw leren broek, het gaat nog best. U weet dat de beat die Kiss bedoeld heeft op uw lievelingsnummer stuwend is, snel, spannend. U denkt: ik ga mijn gezicht maar wit schminken, misschien wordt het zo nog wat. Met zwarte kohl-sterren rond uw ogen en uw tong uitdagend bungelend uit uw mond komt u beneden, waar ik naast de natte-paardenstaart-beat inmiddels een bas heb toegevoegd die klinkt als het plukken aan een oud postelastiek. De laffe pianosound lijkt de nekslag, denkt u, dit kan niet erger. Maar dan ga ik vlakbij uw oor zingen als een zuchtmeisje – maar dan een zuchtmeisje zonder seks-appeal. Gewoon een intens saai, dertien in een dozijn glijerig deuntje maak ik ervan: ‘Aaai was meed for luving joe beeehebiie, joe wur meed for luving mie’.

Dat alles sloom, niet geil, tenzij u opgewonden wordt van een Miss Etam-broek die prachtig kleurt bij een Leen Bakker-zitzak.

Net als u denkt dat er bloed uit uw oren begint te komen, speel ik met mijn beste dwarsfluitsound een lekkere solo op mijn synth.

Dit kan niet, denkt u. Dit gebeurt niet echt.

Maar deze plaag is gaande. Op terrassen, in restaurants en in modezaken worden voortdurend dit soort door Satan zelf geproduceerde bewerkingen van popklassiekers gedraaid. U zult zeggen dat er ergere dingen zijn. Daar geef ik u gelijk in. Maar niet terwijl het opstaat.