De tijdlijn van Jesse Laport | Het InstaMuseum

Deze week in het Instamuseum: dichter, performer & schrijver Jesse Laport ( 1991)

“Veel inspiratie haal ik uit de dingen waar ik tegen aanloop in mijn leven. Voor sommigen is het taboe om over angsten en paniekaanvallen te praten. Ik heb me er nooit voor geschaamd dat ik daar last van heb, maar er werd in mijn omgeving ook niet veel over gesproken. Het voelt voor mij nu logisch om over deze gevoelens te praten en te schrijven. Ik vind het ook belangrijk om dergelijke onderwerpen en emoties bespreekbaar te maken. Voor sommige mensen ben ik een stem geworden, dat was niet de bedoeling. Maar ik creëer kennelijk ruimte voor een dialoog. Ik geloof dat in het gesprek de oplossing ligt rondom een taboe als dit."

“De teksten die ik voor Instagram schrijf zijn in eerste instantie om mezelf een hart onder de riem te steken. Mijn werk is in die zin een bruikbaar mantra.  Ik maak de tekst uiteindelijk wel toegankelijker, zodat anderen er ook wat aan hebben. Als ik anderen kan raken vind ik dat een heel mooi iets. Er zijn zelfs mensen zijn die mijn teksten, met mijn handschrift, op hun lichaam getatoeëerd hebben. Dat is natuurlijk helemaal bijzonder.” 

“Eigenlijk niet, ik had er nooit aan gedacht dat ik hier mijn werk van kon maken. In 2006 kreeg ik mijn eerste notitieboekje, in eerste instantie tekende ik daar vooral in. Tot ik een keer de muziek van de band BEU hoorde. Ik vond die teksten zo vet, dat ik ze over ging schrijven. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik zelf ook zulk soort teksten kon gaan schrijven. Later merkte ik dat ik schrijven kan gebruiken als ik bijvoorbeeld boos of verliefd ben, als een soort onbewuste uitlaatklep.”

“Ik hield mij op de middelbare school veel met theater bezig. Het was voor mij daarom ook logisch om Docent Theater te gaan studeren na de HAVO, daar heb ik veel geleerd. Met een vriend bedacht ik dat het leuk zou zijn om mee te doen aan een open podium in Arnhem. Daar was iemand zo enthousiast over wat ik deed, dat hij vroeg of ik vier dagen later wilde optreden bij een festival. Op dat festival werd ik aangesproken door de stadsdichter van Nijmegen. Hij vond het heel goed wat ik daar deed en raadde mij aan om Creative Writing te gaan studeren. Dus dat ben ik toen gaan doen. Net zoals veel dingen in mijn leven gebeurde het gewoon een beetje.”

“Ik heb veel geleerd tijdens mijn studie Creative Writing, maar je raakt daarmee ook iets kwijt. Het onbezonnen schrijven kan ik niet meer, dat komt denk ik ook niet meer terug. Tijdens deze studie heb ik vier jaar lang de tijd gehad om mijn schrijven te ontwikkelen. Het gaf mij de ruimte om hier volledig op te focussen. Ik hoefde mijn schrijven niet te ontwikkelen naast werk of een andere studie te, ik hoefde geen vrije tijd op te offeren. Ik geloof dat een studie als deze je talent in een stroomversnelling ontwikkelt. “

“Ik schrijf voor elk medium eigenlijk anders. Mijn digitale werk, zo ook voor Instagram, moet goed te behappen zijn. De teksten die ik op papier schrijf leest bijna niemand, dat is mijn échte poëzie. Die teksten zijn niet geschikt voor Instagram, dat zou niemand leuk vinden. Ik houd het daar liever kort en bondig.”

“Maar de teksten die ik schrijf voor op het podium, schrijf ik het allerliefst. Ik durf niet te zeggen dat ik kan schrijven, maar performen kan ik wel. Op het podium ben ik in het nu, het is een heel mindfull moment voor mij. Ik vind het heerlijk om een publiek te hebben en daar mee te spelen. Om ervoor te zorgen dat ze aan mijn lippen hangen. Ik combineer verlichting of entertainment met confrontatie. Dat kan nergens beter dan op het podium. Ik heb liever dat het publiek het goed vindt, dan dat ik het goed vind. Op het podium ben ik een artiest, niet een schrijver.”

“Dat komt eigenlijk doordat ik op de juiste plek en het juiste moment met wat dronken wethouders stond te kletsen. Arnhem heeft een aantal jaar geleden besloten dat ze geen geld hebben voor een officiële stadsdichter. Bij de jaarwisseling van 2011 naar 2012 sprak ik naar wat mensen uit dat ik graag stadsdichter wilde worden. Toen hebben die wethouders mij officieus benoemd. Vanaf toen was ik de eerste stadsdichter van Arnhem. Ik ben nu al zes jaar stadsdichter, ik wil de langstzittende stadsdichter worden. Ik ben nu wel officieel provinciedichter vanGelderland. Mooi toch?”

“Ik wil graag de teksten die ik voor Instagram schrijf uitbrengen als dichtbundel. Het liefst met ansichtkaarten die je kan uitscheuren en kan opsturen. Zodat je bijvoorbeeld iemand met een burn-out een kaartje kan sturen waarop staat: ‘Tot nu toe heb je alles overleefd’. Bij deze bundel wil ik dan de ondertitel: ‘Leuzen voor een lekkerder leven’, gebruiken. Ik droom er wel van dat dit een besteller gaat worden, zodat ik daarna kan gaan rentenieren. Dan kan ik rustig op mijn gemak nieuwe dingen maken.”