Kennismaken met... Marieke Rietkerk, eindredacteur
"Bij de redactie van Sonja Barend ben ik 'opgevoed' met ''je moet het eerst heel erg goed met elkaar hebben als team en dáárna maak je het beste programma van de wereld''. Dat past helemaal bij mij. Ik hoop dat ik dat elke dag doe."
Maak kennis met Marieke Rietkerk, eindredacteur van NPO Radio 1
Wat doe je bij BNNVARA?
Ik ben eindredacteur van NPO Radio 1. Dat houdt in dat alle radioprogramma's en podcasts die we uitzenden op NPO Radio 1 onder mij vallen. Zo zorg ik bijvoorbeeld dat personeel en presentatoren aan het werk kunnen, denk ik soms mee over de inhoud en overleg ik met de NPO over de intekening en financiering van de programma's.
Hoe ben je bij BNNVARA terecht gekomen?
Dat is al heel lang geleden, al wel meer dan 30 jaar. Ik werkte destijds bij de IKON Radio, inmiddels bestaat die omroep niet meer. In die tijd vertelden de omroepen via een prikbord aan elkaar als ze mensen nodig hadden. Daar las ik en vacature van 'Sonja op Zaterdag'. Sonja Barend was een icoon in die tijd. Ik las wat ze daar vroegen en toen dacht ik ‘misschien kan ik dat wel’. Tot mijn stomme verbazing werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Het gesprek werd geopend met twee vragen: we willen eigenlijk liever een man, en: waarom hebben we jou uitgenodigd? Blijkbaar sloeg ik me daar goed doorheen, en ben ik als redacteur bij 'Sonja op Zaterdag' begonnen. Daarna ben ik niet meer weggegaan bij de VARA, later BNNVARA.
Hoe ziet een gemiddelde werkdag er voor jou uit?
Dat is nogal verschillend. Ik praat veel, soms is dat met de NPO maar meestal overleg ik met de mensen die bij ons werken. Bijvoorbeeld over ideeën, mensen, programma's, vervanging van zieken en vacatures. Naast veel praten luister ik ook veel. Een deel van onze programma's maken we 's nachts, en ook die moet ik af en toe luisteren. Bijvoorbeeld 'De Nacht van BNNVARA' van 02.00 - tot 05.00 uur. Dat luisteren komt vaak een beetje tussendoor.
Waarom werk je bij BNNVARA?
Voor dat ik naar de School voor Journalistiek ging, werkte ik ergens met een prikklok als schoonmaker. Je moest dan dus wachten tot de tijd om was, terwijl de taak al lang klaar was. Ik heb mezelf toen beloofd dat ik nooit meer ergens ging werken waar ik dat hoefde te doen, en dat ik altijd fluitend naar mijn werk wil gaan. Tuurlijk, er zitten mindere dagen bij. Maar ik ga al dertig jaar fluitend naar mijn werk.
En uiteraard heb ik in de afgelopen dertig jaar ook wel eens gedacht, ‘moet ik niet eens naar een andere omroep gaan?’ Maar ik vond nooit iets wat betreft opvattingen en ideeën dat zo goed bij mij past als BNNVARA. Ik voel me hier thuis, en er verandert binnen de organisatie genoeg om het spannend te houden.
Zo is er na de fusie van BNN en VARA ook het een en ander veranderd. BNN bracht het motto 'lust for life' en bij de VARA gingen we vooral voor het verheffen van het volk en mensen een stem geven die je anders niet hoort. We hebben elkaar hier mooi in kunnen aanvullen. We willen vooruit, het moet beter, en rechtvaardiger.
Welke kwaliteiten maken jou perfect als eindredacteur?
Ik denk dat ik goed doorheb wat andere mensen nodig hebben om tot goede ideeën te komen. In de redactie van Sonja Barend ben ik 'opgevoed' met ''je moet het eerst heel erg goed met elkaar hebben als team en dáárna maak je het beste programma van de wereld''. Dat past helemaal bij mij. Ik hoop dat ik dat elke dag doe.
Waar ben je het meest trots op?
Ik denk er nog vaak aan terug, en ik vind het jammer dat het er niet meer is. Het programma 'Typisch…' en dan de naam van een wijk. Hierin maakte we een documentaireserie van drie weken, elke dag ongeveer een half uur vanuit een wijk ergens in Nederland. We portretteerden dan de mensen in die wijk. Met 'Typisch' bevonden we ons in het stille midden en dat vind ik heel waardevol. Na vier jaar moesten we hier, tot ons grote verdriet, helaas mee stoppen.
Ook ben ik hier trots op omdat we met dit programma op een nieuwe manier tv maakten. Alle verslaggevers die normaal met een ploeg op pad gingen, hebben we geschoold tot camjo's. Het is een groot verschil of er één iemand met een cameraatje binnenkomt of een hele ploeg, met presentator. Door deze manier van werken konden we heel dicht bij de mensen komen.