Esther gaat zelf de trap op

Drie jaar geleden liep Esther een bloedvergiftiging op als gevolg van een vleesetende bacterie. Ze was geïnfecteerd met de pneumokokkenbacterie. Hierbij verloor ze haar onderbenen en vingers. Stukken aangetaste huid die waren afgestorven, moesten met nieuwe stukken huid worden getransplanteerd. Esther zit bij een toneelclub die regelmatig repeteert op de eerste verdieping van een kroeg. Ze zou niets liever willen dan zelfstandig de trap op te kunnen komen. Ingenieur en industrieel vormgever Wouter Eggink gaat op zoek naar een oplossing.

Voor Wouter is techniek niet een opzichzelfstaand iets. Een goede vormgeving is essentieel voor het daadwerkelijke gebruik. Wouters idee is een extensie aan de beenprotheses die Esther al heeft. Esther kan met haar prothese aan haar benen niet ver genoeg buigen om zich op traptreden af te zetten. Wouter heeft daarom het idee om de protheses te verlengen met een speciaal trapstuk, waardoor Esther haar benen niet meer zo ver hoeft de buigen. Ze kan zich dan zittend afzetten om een trede naar boven te klimmen. Een bevestiging aan het onderbeen lijkt het makkelijkst, maar moet om veiligheidsredenen wel getest worden. Wouter heeft binnen dit project daarvoor niet genoeg tijd.

Hij komt met een nieuw idee: de hak van de schoen verlengen. Met het uiteinde van de hak kan de trap dan worden bereikt. Een extra trapje bovenaan de trap zorgt ervoor dat je door kan klimmen en met de schoenen weer op de grond kan staan. Hij test zijn uitvinding met Klaas die al veel ervaring heeft met het gebruik van protheses.

Esther kan niet wachten om het idee van Wouter uit te proberen. Aangekomen in de kroeg begint ze aan de klim naar de repetitieruimte. In het begin is het nog even wennen maar al snel heeft ze de smaak te pakken. Helemaal zelfstandig bereikt ze uiteindelijk de bovenkant van de trap, waar vrienden en familie als verrassing zijn samengekomen.