Wilde zwanen als wintergasten in Nederland

De wilde zwaan is een indrukwekkende vogel die in de wintermaanden in Nederland te zien is. Natuurliefhebbers Avelien Wildeman en Youri Jongkoen legden de zwanen vast terwijl ze foerageren op graslanden en in het water.

Wilde zwanen zijn echte wintergasten in Nederland. Ze komen vanuit hun broedgebieden in Scandinavië en Rusland naar ons land om de koude maanden door te brengen. In het noorden broeden ze in uitgestrekte moerassen en meren, waar ze in de zomer hun jongen grootbrengen. Wanneer de temperaturen dalen, maken ze hun trek naar het zuiden.

Het aantal wilde zwanen dat in Nederland overwintert is relatief klein, minder dan 2500 exemplaren. Laatste jaren stijgt het aantal wel. In strenge winters, als het in het noordoosten extreem koud wordt, kunnen er zelfs tot 7000 wilde zwanen naar ons land trekken. Zodra de lente aanbreekt, keren ze weer terug naar hun noordelijke broedgebieden.

In Nederland zijn de knobbelzwaan en de kleine zwaan vaker te zien dan de wilde zwaan. Toch is de wilde zwaan een opvallende verschijning door zijn elegante, slanke bouw. Hij is slanker dan de knobbelzwaan, die bekend staat om zijn gebogen hals en de zwarte knobbel op zijn snavel. Tegelijk is de wilde zwaan groter dan de kleine zwaan, met een spanwijdte van ruim 2 meter. De wilde zwaan heeft een rechte, lange hals en een oranje-gele snavel met een scherp afgebakend zwart puntje.

In Nederland kun je vier soorten witte zwanen tegenkomen: de knobbelzwaan, kleine zwaan, wilde zwaan en de fluitzwaan. Maar hoe houd je ze uit elkaar? Omdat het alle vier grote en relatief zware witte vogels zijn, kan dat nog weleens een uitdaging zijn. Een goed kenmerk waar je ze aan kan onderscheiden is de snavel, en de mate waarin die gekleurd is. Bekijk het plaatje voor meer uitleg.

Wilde zwanen hebben een gevarieerd dieet dat bestaat uit gras, bladeren en waterplanten. Ze foerageren op graslanden waar ze eiwitrijk gras eten, wat hen helpt om genoeg energie te krijgen voor hun lange reis. In het water kunnen ze hun nek helemaal onder water steken om bladeren, stengels en wortels van waterplanten te eten, zoals fonteinkruid.

Bron: Vogelbescherming