Paddentrek: waarom het belangrijk is dat kinderen ook helpen + filmpje

Elk jaar wanneer de temperatuur stijgt en de luchtvochtigheid hoog genoeg is, is het weer tijd voor de paddentrek. Dan verlaat de gewone pad de plek waar die heeft overwinterd en start de reis naar het water waar de pad zich kan voortplanten. Maar die trek gaat niet zonder slag of stoot. Daarom zijn er vrijwilligers nodig die de padden helpen om veilig hun bestemming te bereiken. En wat zijn nou betere vrijwilligers dan een grote klas kinderen? Groep 5 van basisschool de Ravelijn uit Steenwijk hielp een handje in het Kuinderbos.

Na een uitleg over de soorten die de kinderen gaan aantreffen en hoe ze de amfibieën het beste kunnen helpen, krijgt iedereen een hesje aan. Veilig achter een laag scherm staan verschillende potjes vol met kikkers, padden en salamanders die de kinderen gaan helpen met overzetten. Want als we het hebben over de paddentrek in het Kuinderbos, gaat het niet alleen om de gewone pad die geholpen moet worden. Ook bruine kikkers en kleine watersalamanders krijgen een figuurlijk duwtje in de goede richting.

Het verschil tussen een bruine kikker en een gewone pad is goed te zien. De bruine kikker is glad en heeft een donkere driehoek achter het oog. Een gewone pad heeft een bobbelige huid en een dikker, lomper lijf. Bovendien is er ook een verschil tussen de ogen te zien: waar een bruine kikker een rond pupil heeft, is die van de gewone pad een streep.

Bij de paddentrek gaat de gewone pad van zijn schuilplaats in de winter richting het water waar die zich voortplant. Dat zijn ondiepe poelen die lekker warm kunnen worden zodat de eitjes die de pad daar afzet uit kunnen komen. Bruine kikkers kunnen een hele wolk van kikkerdril afzetten in zo'n poel. Bij een gewone pad ziet dat er wat anders uit: dat lijkt als het ware een lange halsketting die door het water heen slingert. Al tijdens de trek komen we stelletjes kikkers en padden tegen die op elkaar zitten. Een dubbeldekker noem je dat. Het mannetje zit dan op het vrouwtje en die springen zo als dubbeldekker verder.

Maar één procent van de eitjes die worden afgezet komen uit, vertelt Harco Bergman, boswachter van het Kuinderbos. Dat komt onder andere door de larven van verschillende libellen die ze opeten. Maar wanneer een larve zich ontwikkelt tot libelle, zijn de rollen omgedraaid: dan kan een volwassen kikker of pad zich juist laven de libelle. Daarmee is de cyclus in het Kuinderbos rond.

Maar, om bij die poel te komen waar kikkers en padden zich voortplanten, moeten ze eerst een drukke weg oversteken in het Kuinderbos. En als de zon op het asfalt schijnt en warm wordt, dan kan een pad daar nogal eens op willen blijven zitten om fijn op te warmen. Wat heel gevaarlijk is voor de pad, met de razende auto's die hen niet zien zitten en ze plat kunnen rijden.

Om de populatie van de gewone pad op peil te houden is het Kuinderbos daarom een reddingsactie begonnen, vertelt Harco Bergman. "De afgelopen jaren is onze stand wel wat naar beneden gegaan, maar we hebben nog een hele mooie padden-, kikker- en salamanderstand dus daar zijn we blij mee", vertelt hij. "Ik vind het ook fijn dat leerlingen ons komen helpen. Het is een manier om de natuur dichtbij kinderen te brengen. Dus: helemaal goed zo."