Nathalie Baartman: Erotische eenzaamheid

Na het aanplanten van een appelboom kreeg columnist Nathalie Baartman het advies om er een tweede boom naast te zetten. In z'n eentje zou de boom volgende de tuinman niet bevrucht raken en geen appels geven. "Dat een appelboom ten onder kon gaan aan het grievende karakter van erotische eenzaamheid, had ik nooit gedacht."

Lees hieronder de volledige column:

Het wordt een goed appeljaar. Tenminste in mijn tuin dan. Als ik mijn boom moet geloven, heb ik straks geheel augustus een gevulde fruitschaal. Dat is wel eens anders geweest. Toen ik James Grieve net geplant had, was het een onzekere, impotente kerel in de luwte. "Je moet zo’n rakker ook in het zonnetje zetten," zei een vriend. Daar was het te laat voor. James verplanten zou z’n dood worden. Dat zag ik aan alles.

Ik heb er een tuinman voor laten komen. Die adviseerde mij er een boom bij te nemen. "In z’n eentje raakt ie niet bevrucht." Een boom is geen konijn, dacht ik nog. Van konijnen is bekend dat ze maatjes nodig hebben. Maar dat James ten onder kon gaan aan het grievende karakter van erotische eenzaamheid, had ik nooit gedacht.

Desalniettemin pootte de tuinman een bestuivend appelvriendinnetje. Noem je dat nou een vrouwtjesboom? vroeg ik nog. Maar dat wist de beste man niet. Het was zo’n kerel die meer aan betegeling dan aan beplanting deed. "Mensen willen geen gedoe in hun voortuin", vertelde hij. En onder het motto: ‘Liever gemak dan te veel tak’ transformeerde hij menig groene wildernis tot stenen dodenrijk waarin hooguit één pluk pampagras wordt getolereerd. Een bedrijf om de hoek heeft ook zoiets laten doen. Daar maakte op een goede dag de geurige weelderigheid van lavendel plaats voor de gestructureerde aanblik van kiezelsteen naast kiezelsteen. Een keurig visitekaartje, dachten ze daar. Maar net zoals bloed, kruipt ook natuur waar het niet gaan dan. Het stenen perkje wordt inmiddels opgevrolijkt door de ontembaarheid van paardenbloemen. Een paardenbloem is een soort Wout Weghorst. Niemand gunt hem een basisplek in de tuin, maar toch komt ie op. Met een brul in z’n donder: ‘Of je wil of niet ‘Here I am.’

Nee, dan die tweede appelboom. Dat was niet bepaald de leeuw in het florarijk. Dat bleek een gemankeerd geval. Die stond daar midden op mijn schamele gazon vrij zinloos de appelboom uit te hangen zonder ooit één fatsoenlijk stuk fruit te baren, laat staan mister Grieve te bezwangeren. ‘Hak ‘m om, joh,’ zei een vriend die aanhanger is van de leer ‘je kan je kont niet keren in eigen tuin, dus in godsnaam maak een beetje ruimte, omwille van de soepele doorloop richting compostbak’. Maar ik ben van de leer ‘wat een koe in India is, is voor mij een boom: hartstikke heilig.

Tot de dag dat ik merkte dat de recreatieve en esthetische functie van mijn bescheiden gazon volledig overwoekerd was geraakt door twee slome bomen die weigerden over te gaan tot de gulle schenking van sappige, zachtzure nakomelingen. En toen kwam die onverbiddelijke zaag. Snoeihard was het. Noem het een echtscheiding. Maar binnen een klein kwartier zweten was James Grieve weer vrijgezel.

En zoals wel vaker gebeurt bij de beëindiging van verstokte relaties, barstte er een levensenergie los waar voetballend Oranje nog een puntje aan kan zuigen. James Grieve raakte in de ban van de bloei. Zijn takken reiken tegenwoordig naar het zonlicht. Zijn appels blozen rood en omhelzen een smaakrijke belofte. James is een genot om naar te kijken. ‘Goed gedaan, jochie.’

Ach ja, tuinieren is als het leven. Als je door de bomen de tuin niet meer ziet, moet je kiezen en grenzen stellen. Je moet soms door de zure appel heen bijten. ‘Nee’ tegen het één, betekent ‘ja’ voor het ander.

Oftewel: In de nazomer warme appeltaart. Heel inheems, met dank aan James.