Dolf Jansen: Japan

Afgelopen week gingen beelden van Japanse voetbalfans, van het team dat ze supporteren, de wereld over omdat ze - houd u vast, haal diep adem, luister en geloof mij nou eens een keer - omdat ze opruimde nadat ze ergens waren geweest.

Lees hieronder de gehele column:

En mocht u, geachte vroeger luisteraar, vooral met de natuur in het echte leven in ruimste zin bezig zijn en daardoor een beetje mist waar ik het over heb, in Qatar, dat is een van de twee, drie grootste voetballanden van de wereld, is een toernooi gaande, dat zal eindigen met een wereldbeker voor Frankrijk. Behalve natuurlijk als de FIFA ook daar nog een bepalende rol in gaat spelen en het om economische of politieke redenen interessanter vindt dat Brazilië uiteindelijk wint. Of Australië zelfs.

Enfin, Japan balde dapper mee en het team bleek na een gespeelde wedstrijd de kleedkamer op te ruimen! Spic en span. Geen spoor meer te zien van 25 zwetende spelers en een niet altijd helemaal zen team van coach en begeleiders. Opgeruimd staat netjes, maar dan letterlijk. Op de tribune, door hardwerkende Zuid-Aziaten in elkaar gezet - een deel van hen kreeg daar zelfs het afgelopen bedrag voor betaald en een deel van hen overleefde het ook - gebeurde iets vergelijkbaars. De fans, die van Tokio, Ome of Kyoto waren afgereisd om ‘Gamba Te’ te roepen - ja, dat is hup en ja, meer Japans spreek ik niet - deed hetzelfde. 

Al hun afval en in wanhoop verscheurde spandoeken, al hun mutsjes en capejes en vlaggen gingen mee in speciaal daarvoor bestemde grote blauwe zakken. Ze lieten de tribune achter zoals ze het uren eerder hadden betreden. Ze noemen het ‘Atarimae’, omdat het als volstrekt normaal en voor de hand liggend wordt gezien. Nou ben ik gek op symboliek. Wellicht ben ik zelfs nog gekker op symboliek dan op het niveau van het Nederlands elftal. Maar hier is het echt bijna niet te ontlopen. Wij, de mens, de homo sapiens, de vroege radio een luisteraar mag het allemaal maar gebruiken. De parken en bospaden, de heuvels en stranden, de rivieren, de frisse lucht en wolkenluchten, het is niet van ons. Ik zeg het er voor de zekerheid maar even bij. Het is niet van ons, maar we zijn vrij om ervan te genieten. Elke dag een leven lang. 

Er is toch eigenlijk niks logischer dan dat we wat we aantreffen, wat mogen gebruiken, waar we van mogen genieten, ongeveer zo achterlaten als we het aantroffen, aan het begin van de wandeling, aan het begin van ons leven. Ooit was het een parkeerplek en wandelpaden van mijn jeugd. Een bord met, ‘laat niet als dank voor het aangenaam verpozen de eigenaar van het bos, de schillen en de dozen’. Nu kunnen we toch op alle mogelijk manieren pogen om niet nog meer troep te maken, niet nog meer schade toe te brengen. Vraagteken. Dat heeft natuurlijk gevolgen. Positieve gevolgen voor iedereen, die na ons het bospad, het strand, de geul of de rivier aantreft. Maar het is veel meer dan dat. Het is een combinatie van schoonheid in stand houden en dat aan iedereen, die na ons komt ook gunnen. Een stukje verantwoordelijkheid nemen. En, zeg ik uit ervaring, het geeft je nog een goed gevoel ook. Ik weet eigenlijk wel zeker dat u, dat jij, geen troep achterlaat in de natuur. Maar het gaat natuurlijk om het groter geheel, om om om, anderen.

Hoe meer ik er over nadenk en dat doe ik op plekken als deze al zeker 25 jaar, hoe verbijsterender ik het vind dat we met z'n allen aanvaarden, dat industrie of agrarische activiteit of economische groei nou eenmaal schade toebrengt en dat de natuur of het landschap of de lucht of het klimaat, dat wel aankan, zich wel herstelt, terwijl alles erop wijst dat dat niet zo is. Zoals de Japanse voetbalgemeenschap het volstrekt normaal vindt om op te ruimen na gedane arbeid, hard achter een bal aan hollen of heel hard schreeuwen tegen 22 man die hard achter een bal aan hollen, zou het normaal moeten zijn. Het zou normaal moeten zijn, dat je je troep opruimt nadat je je werk hebt gedaan. Dat je je omgeving en daarmee uiteindelijk de planeet een beetje in stand houdt. Of dat je betaalt voor de zooi die je maakt, de uitstoot die je veroorzaakt. Eigenlijk zijn de generaties na ons de volgende supporters op die tribune. Het volgende team dat zijn uiterste best gaat doen vanuit die kleedkamer. Laten we dat nou eens heel erg als ‘Atarimae’ gaan beschouwen.

Prettige zondag