Dolf Jansen: De hond en de bal

Neem een voorbeeld aan de hondenbezitter die braaf de poep opruimt van zijn viervoeter. Volgens Dolf Jansen is dat opruimen nu volstrekt normaal: "Nogal wat bedrijven moeten die stap nog even maken."

Lees hieronder de gehele column:

Een van mijn motto’s, geachte vroege luisteraar is: in de natuur maak je altijd wat mee. Als je maar kijkt, luistert, ruikt. Ok, buiten de natuur geldt dat natuurlijk ook, alleen ruikt het daar vaak minder fris en is er geregeld zoveel lawaai dat je nog nauwelijks om je heen kunt kijken.

Ik ben van ‘Team Natuur’, dat begrijpt u. Eerder deze week bevond ik mij op of in de overgang van natuur, via park en een reepje volkstuinen naar de grote stad. In de natuur, vlak buiten die stad, had ik een hardlooptraining met opvallend veel koude wind tegen afgewerkt. In die stad moest ik zijn omdat ik van een van de vele huizen daar een sleutel heb.

Ik zag een jonge vrouw plus hond plus bal, ze hoorden bij elkaar, hoewel de hond daar meer van overtuigd was dan de vrouw. Ik moest opeens denken aan een column, die ik meer dan 20 jaar geleden schreef voor een ochtendkrant over een man plus hond plus bal, waarin de man steeds met weggooien bezig was en zijn Canine metgezel met terugbrengen. Waarna de man weer weggooide, wel steeds zo ver mogelijk. Ik schreef toen als de man de hond het liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt heeft en de hond niks liever wil dan in de verre verre verte weer naar die bal opzoek gaan, waarom maken ze dan niet uit, man en hond?

Nu zag ik echter een variant van genoemd ‘apport-gedrag’. Ik denk dat de vrouw een keer had geworpen, nog voordat ze zich in mijn blikveld bevonden en voor de zekerheid geworpen gaat hierover het vaalgroene balletje, en op geen enkele manier over nageslacht. Ik bedoel, als de vrouw zojuist die hond had gebaard, was dit een heel andere column geworden en had ik haar zeker bijgestaan met handdoeken en warm water en een koele hand op haar verhitte voorhoofd.

De hond had na het werpen de bal gehaald en weer bij haar neergelegd, zoals de schepper het ooit bedoeld heeft. Maar de vrouw was druk met haar Phone en dat begreep ik ook wel. Wellicht was er een influencer, die iets zo inhoudsloos gepost had, dat je het wel direct tot je moest nemen. Wellicht was ze al anderhalf minuut niet op Insta geweest of wellicht hadden Gordon en Raisa van Blommestein samen iets op X gezet dat de wereld zou gaan redden en hen wat hoognodige mentale en financiële steun zou opleveren.

De vrouw negeerde de hond. Die bleef ondanks dat druk met de bal. Wat deed hij of eigenlijk zij? Ik vermoed zij, gezien de slimheid en het niet voor één gat te vangen zijn, ze gooide zelf de bal weg. De hond he! Niet zo heel ver, maar wel enthousiast, ging er achteraan, raapte de zojuist weggeworpen bal op, bracht hem terug naar de plek waar de vrouw nu foto's van gerechten stond te checken of een filosofische uitspraak van Memphis Depay.

De werphond had ook nog een extra handicap ingebouwd, zowel onderweg naar haar bal als onderweg naar haar baasje. Met die vierkante iPhone-oogjes moest ze steeds om een paal heen, waardoor het een soort combinatie werd van apporteren, slalommen en effe lekker door het gras hollen. Het onvernietigbare enthousiasme van de honden raakte me, als zij dan geen zin heeft in oprapen, wegwerpen en weer oprapen ‘Ad infinitum’, dan doe ik het zelf wel, zijn we toch lekker samen buiten, woef, woef.

Iets verderop dacht ik aan iedereen met een hond, iedereen die een paar keer per dag met de trouwe viervoeter buiten loopt, iedereen ook die minimaal één keer per dag met een plasticzakje en uitwerpselen in de weer is. Dat dat 15 jaar geleden helemaal niet bestond, dat was de tijd dat iedereen zijn hond kon laten kakken en de troep achterlaten. De tijd dat een bordje met hond in de goot dank u wel als een behoorlijke inbreuk op de persoonlijke vrijheid van de uitlater werd gezien.

En hoe volstrekt normaal het is geworden dat dat opruimen nu wel te doen? Nogal wat bedrijven moet die stap nog even maken. Ruim de troep op die je veroorzaakt, laat dat niet liggen en waaien, en de grond inlopen voor omwonenden en planeet, dank u wel.

Terug in mijn straat dacht ik weer aan de hond, die het uitje met de bal zelf leuk wist te maken omdat het vrouwtje even wilde zien of Lil’ Kleine weer een nieuw horloge had gekregen. En bedacht toen een specht, een specht die helemaal geen zin meer heeft zelf in dat getik en geklop op dat harde hout de hele tijd en om die reden een naburige timmerman heeft ingehuurd om het voor hem te doen.

Dat is het mooie van natuur. Je maakt altijd wat mee al moet je het soms zelf verzinnen.

Ik wens u een fijne zondag.