In de vierdelige documentaireserie 'Ik, Plastic' reist Menno Bentveld, samen met regisseur Floris-Jan van Luyn, door Nederland, Japan, Oeganda, Kenia en de VS.
In een aaneenschakeling van bijzondere menselijke verhalen onderzoeken de makers onze relatie met plastic. Hebben wij onze schepping nog in de hand? Of versmelten wij uiteindelijk met onze creatie?
Menno Bentveld: “In deze serie geen
Ocean Clean-up
, Boyan Slat,
plastic soup
of andere beelden die je al kent. Ons verhaal gaat over de innige verstrengeling met het meest veelzijdige en bejubelde materiaal dat we ooit gemaakt hebben en dat nu de wereld dreigt te verstikken. Onze zoektocht naar een totaal andere benadering van plastic voert ons langs Japanse shinto-priesters, indianen en Afrikaanse plasticsmokkelaars.”
Advertentie
Dit is reclame van STER
In de eerste aflevering reist Menno naar de oorsprong van het moderne plastic: Freeport, Texas. In de VS ziet hij wat een banenmotor de plasticindustrie is en ontdekt hij dat zowel voor- als tegenstanders van plastic zich beroepen op de bijbel. In de tweede aflevering reist Menno naar Japan waar mensen geloven dat ook objecten een ziel hebben. Daardoor ontstaan er soms bijzondere en ontroerende relaties tussen mensen en voorwerpen van plastic. In het derde deel gaat hij naar Kenia en Oeganda, twee landen die in de frontlinie liggen van de strijd tegen afvalplastic. Maar terwijl in Oeganda recycling en hergebruik als oplossing wordt omarmd, is in Kenia een totaalverbod op plastic zakjes van kracht. Het leidt tot arrestaties, hoge boetes en tot een levendige plasticsmokkel. En tot slot onderzoekt Menno hoe mens en plastic met elkaar versmelten. Minuscule plasticdeeltjes zwerven door ons lichaam, protheses en implantaten zijn van plastic en plastic kan zelfs een surrogaat zijn voor onze verloren geliefden. Moeten we plastic bevechten of ons er op een andere manier tot verhouden?
Ik, Plastic zie je elke donderdag om 21:10 op NPO 2.
Politici worden geacht een voorbeeldrol te vervullen als het gaat om het naleven van wetten en het respecteren van de principes van de rechtsstaat. Ze hebben een verantwoordelijkheid om de wetten op een eerlijke en integere manier na te leven en om het vertrouwen van het publiek in het democratische proces te behouden.
"Contramine
25 mei 2023 - 20:48"
Het was bekend dat premie tot heden alsnog alle pensioen bekostigden.
"In een pagina grote advertentie in het AD vandaag lees ik :
De laatste solidaire pijler verdwijnt. Het nieuwe pensioen krijgt alle kenmerken van een beleggingsfonds. Deelnemers moeten zelf aangeven hoeveel risico zij willen lopen. Zo wordt ook de laatste solidariteit in ons sociale stelsel opgeofferd aan de commercie. Drie keer raden wie daar beter van worden. De grote verzekeringsmaatschappijen, beleggers, consultants, en advocaten. Zeker niet de werknemers en de gepensioneerden"
Dit is niet alleen mijn opinie maar ook van 1.05.000 leden en actieve sympathisanten van alle gepensioneerdenbonden en verenigingen.
Ik vind dat dit niet kan. Daar zullen ze zich zoals gewoonlijk wel niets van aantrekken.
En dan maar versteld staan waarom mensen geen vertrouwen meer hebben in de politiek.
Dit is het summum van hypocrisie. Een wet goedkuren die pensioenen afhankelijk maakt van de alles verslindende kapitaalmarkt, maar hun eigen pensioen daarvan vrijwaren.
@Uitgekleed 17:16 uur: In elk geval minder hypocriet dan jouw reactie. Zowel onder de oude als de nieuwe wet heeft de kapitaalmarkt een zeer grote invloed op de pensioenen, niet op dezelfde wijze. Maar dat is alleen een gradueel verschil. Ook de pensioenen van politici zijn afhankelijk van de kapitaalmarkt.
Tja, het gaat in al deze gevallen niet voor niets om een pensioenstelsel met kapitaaldekking. (Als tegenhanger van een systeem met een omslagstelsel, zoals oorspronkelijk en tegenwoordig grotendeels de AOW).
Tsja, politici hebben meestal andere regels. Hij wachtgeld is ook royaal te noemen in vergelijking met de ww waar de rest van het land het mee moet doen.
Europarlementariërs maken het helemaal bont met hun pensioen. Zelfs een dekkingsgraad van slechts 37% was geen reden om het pensioen niet te verhogen voor zichzelf. Ter vergelijking, in nederland is de minimale dekkingsgraad 104%. De europarlementariërs hadden simpelweg te weinig geld ingelegd om hun pensioen te bekostigen. Het verschil werd maar uit de belasting pot gehaald.