Waarom worden jonge LHBTI+'ers anno 2020 nog verstoten door hun ouders?

Het komt anno 2020 nog steeds voor dat jongeren door hun ouders verstoten worden simpelweg om wie zij zijn. Tijd om op te staan, vindt de LHBTI+-community.

Vorige week, vlak na zijn achttiende verjaardag, krijgt Mounir van zijn ouders het bericht zijn spullen te moeten pakken. Hij is niet meer welkom thuis, moet zijn telefoonabonnement op zijn eigen naam zetten en zijn adres wijzigen. ‘Zorg dat je bij ons uitgeschreven bent,’ valt er in het berichtje te lezen. Terugkomen mag niet meer. Zijn ouders accepteren hem niet, omdat hij homo is.

Mounir deelt het bericht, zoals hij dat van zijn ouders ontving, op zijn Instagram-account. Al snel stromen de reacties vol met lieve berichten. Heel belangrijk volgens COC-voorzitter Astrid Oosenbrug. ‘Deze stap om dit verhaal te vertellen is heel moeilijk en die steun wordt enorm gewaardeerd,’ vertelt ze in De Nieuws BV. Abdel, die zelf worstelde met zijn coming-out tegenover zijn islamitische ouders, noemt de post van Mounir moedig. ‘Echt dapper dat hij alles bij elkaar heeft geraapt en toch dit op Instagram heeft gedeeld. Je kunt alleen maar trots op zo iemand zijn en een voorbeeld aan hem nemen.’ Hij hoopt dat de post van Mounir andere jongeren zal motiveren ook op te staan, dat het ze steun biedt.
 
Kwetsbare positie
Maar niet alle reacties zijn positief. Ondanks het hartverscheurende karakter van de post zijn er helaas zogenaamde keyboard-warriors die er nog een schepje bovenop doen. Een kwetsbare positie voor Mounir. Maar niets nieuws, volgens Oosenbrug. Helaas maken veel LHBTI+'ers dit op een dagelijkse basis in het echte leven mee. ‘Alles wat nu op Instagram wordt gezegd, is al in het echt tegen hem gezegd,’ aldus Oosenbrug. ‘En niet alleen tegen hem; dit wordt gewoon dagelijks tegen jongeren uit de LHBTI+-familie gezegd. Je wordt uitgescholden, bespuugd, je wordt geslagen; dit is wat je in je echte leven overkomt.’

'We pikken het niet meer'
Voor Oosenbrug is de post tegelijk kwetsbaar en krachtig: ‘Hij laat zien: we pikken het niet meer. We pikken het geweld tegen ons niet meer, we pikken het niet meer dat we op straat worden gezet om wie we zijn. We zijn wie we zijn, we zijn mooie mensen, we mogen er zijn en we gaan echt niet meer weg. Dus accepteer het nu maar gewoon en omarm het met liefde. En als je dat niet kan; houd gewoon je mond dicht.’

Culturele achtergrond
Want uitspreken helpt, dat blijkt maar weer. Abdel, die al eerder in De Nieuws BV zijn verhaal deelde doet dat nu niet meer anoniem. Waar hij de vorige keer achter matglas vertelde over zijn moeilijke coming-out, durft hij zich nu onder zijn eigen naam en met zijn gezicht in beeld uit te spreken over dit onderwerp. Naar eigen zeggen dankzij de talloze positieve reacties. ‘Ik heb daar heel veel kracht uit gehaald,’ vertelt hij. Hij noemt specifiek mensen met een vergelijkbare culturele achtergrond als Mounir en zichzelf. ‘Hun geloof staat boven hun eigen kind, eigen vlees en bloed. Het is voor hen zo belangrijk.’ Abdel heeft begrip voor het belang van het geloof, maar dat geloof kan volgens hem nooit tornen aan de verantwoordelijkheid die je als ouder draagt voor het kind dat je op de wereld hebt gezet. ‘Een kind hoort juist de steun te krijgen van zijn vader en moeder.’ Dit geldt uiteraard niet alleen voor de islamitische gemeenschap, ook in orthodoxe kringen komen deze situaties voor.

Geloof en LHBTI+ kunnen samen gaan
Waar de situatie van Mounir wellicht klinkt als een uit de geschiedenis gegrepen verhaal, is het wel degelijk aan de orde van de dag. En niet sporadisch. Er is in sommige gemeenschappen nog steeds veel onbegrip ten opzichte van (jonge) LHBTI+'ers. Toch zien we hier ook positieve ontwikkelingen. Organisaties als Maruf – voor queer moslims – en Pink Marrakech – voor de Nederlands Marokkaanse LGBTI+-community – laten zien dat het wel kan. Dat geloof en LHBTI+ samen kunnen gaan. ‘Hoe arrogant is het om te zeggen dat jij beter weet dan de Schepper wie je op de aarde zet?,’ voegt Oosenbrug daaraan toe. ‘Als je dan toch gelooft in een Schepper, dan ben jij zo geschapen. En wie is de ander dan om te zeggen dat jij er niet mag zijn?’

Steeds meer mensen lijken die gedachte van Oosenbrug over te nemen. Heel belangrijk voor alle partijen; ouders, kinderen en het geloof. Veel LHBTI+'ers willen ook na hun coming-out in hun gebedshuis hun geloof blijven belijden. In de praktijk is dat vaak ingewikkeld. Daarbij is het voor de ouders fijn om ook in hun gebedshuis bevestigd te worden in de gedachte dat hun kind er mag zijn.